ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει και νευριάζω. Νιώθω γελοίος. Νιώθω αποξενωμένος από την πραγματικότητα που με περιβάλλει. Γαληνεύω μόνο όταν με καταλαμβάνει το αξιοθαύμαστο αίσθημα της οργής. Του θυμού.
Με ενοχλεί που πρέπει να προσέχω τις λέξεις που χρησιμοποιώ στα κείμενα μου. Με ενοχλεί που πρέπει να προσέξω τι θα γράψω στις επόμενες γραμμές. Με ενοχλεί που φοβάμαι αν θα κριθώ ή καλύτερα αν θα λογοκριθώ. Με ενοχλεί που κάποιοι θα μπουν στην διαδικασία να κρίνουν την άποψη μου, αντί να μου αντιπαραθέσουν την δική τους.
Κουράστηκα να βλέπω προεκλογικούς πατριώτες και μετεκλογικούς προδότες.
Βαρέθηκα να ακούω για το δίκαιο του εργάτη, για μια ιδανική κομμουνιστική κοινωνία, και να συναντώ κόμματα που αυτοαποκαλούνται κομμουνιστικά, ενώ θα έπρεπε να ονομάζονται «παρασιτικά».
Με ενοχλεί που στις ερχόμενες εκλογές, θα πρέπει να στηρίξω μια ανύπαρκτη δημοκρατία. Με πειράζει που πρέπει να κατακρίνω, όσους επιλέγουν να απαξιώσουν το σύστημα. Που πρέπει να βρω ένα καλό επιχείρημα, προκειμένου να τους πείσω για το αντίθετο, ενώ βαθιά μέσα μου ξέρω καλά, πως αυτό το σύστημα πραγματικά δεν αξίζει την προσοχή μου. Δεν με αφήνει αδιάφορο το γεγονός, πως υπάρχουν άνθρωποι, που ψηφίζουν με κριτήριο έναν διορισμό στο δημόσιο. Με ενοχλεί που αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν, πως έχουν δικαίωμα πολιτικής άποψης. Με εξοργίζει που έχουν καλύτερη μεταχείριση από εμένα, σε μια κατά τα άλλα, αξιοκρατική κοινωνία και μάλιστα έχουν το θράσος να μου κουνούν το δάχτυλο για τις επιλογές μου. Με ενοχλεί που υπάρχουν άνθρωποι, που νομίζουν πως μπορούν να μου κουνούν το δάχτυλο. Με ενοχλεί, που με κυβερνούν άνθρωποι, που συντηρούν με κάθε πολιτικό κόστος, αυτό το βρόμικο πελατιακό σύστημα, αλλά κάτα τα άλλα, μπροστά από το όνομα τους πρέπει να βάζω την λέξη «κύριος».
Με εξοργίζει που επεμβαίνουν στα εσωτερικά της χώρας μου, Ευρωπαϊστές, με την απειλή της εξόδου, από μια ψεύτο-ενωμένη Ευρώπη. Με πονάει, που δεν έχουμε την δύναμη και το τσαγανό, να τους φτύσουμε κατάμουτρα.
Βαρέθηκα να βλέπω ανθρώπους να παθιάζονται με λέξεις όπως αρχές και ιδανικά, για να τα ξεπουλήσουν τελικά εύκολα, με την πρώτη αφορμή. Μου γεννιέται η επιθυμία να γίνω, όσο το δυνατόν, περισσότερο περιθωριακός, έτσι απλά για να μην τους μοιάζω. Να αμφισβητήσω κάθε αρχή και κάθε ιδανικό, ακόμη και αν για μένα, έχουν πραγματική σημασία. Με πονάει που θέλω να πιστεύω σε κάτι καλύτερο, αλλά δεν βρίσκω τον τρόπο….

εγραψε το πιτσιρικι