Ο κυνισμός, η αδιαφορία για το κοινωνικό σύνολο, η απαξίωση των παιδιών ενός κατώτερου θεού, υπήρχε πάντα από τη μεριά της ελίτ. Δεν είναι κάτι φρέσκο. Δεν δημιουργήθηκε με κάποιο μνημόνιο, με την οικονομική κρίση. Την εποχή που ήταν παχιές οι αγελάδες, δηλαδή τότε που οι πολίτες είχαν δουλειά, χρήμα, τα μέσα τους και τις άκρες τους, την εποχή που γεμίζανε τα σκυλάδικα, τα πολυκαταστήματα, η ελίτ ήταν ακριβώς η ίδια μόνο που αυτό τον κυνισμό δεν τον εισέπρατταν οι πελάτες του συστήματος αλλά μερικές κατηγορίες. Τα φτωχότερα στρώματα, οι υπηρέτες τους, οι εργάτες τους.. Η κάθε κυράτζα νεοπλουτισμένη ή και παλιοπλουτισμένη με τον αντρα της, που τώρα μαθαίνουμε πόσα λεφτά φάγανε μέσα από τις σάρκες των ταμείων που οι φουκαριάρηδες κατέθεταν το κόπο τους, δεν εγινε τώρα αλλαζονική, δεν έγιναν τώρα φιλοτομαριστές, στυγνοί, ήταν. Οταν πηγαίναν να φτιάξουν μαλλί, δούλα θεωρούσαν τη κοπελίτσα που τους έκανε πιστολάκι. Οταν ψώνιζαν με δέκα καρότσια από το σουπερ μάρκετ δούλο θεωρούσαν αυτόν που θα τους κουβαλήσει τα ψώνια, την υπηρετρια που θα τους σφουγγαρίσει το σπίτι, το σερβιτόρο που θα τους σερβίρει το φιλετάκι, τον ανάπηρο που τους εμπόδιζε γιατί πέρναγε σιγά το δρόμο, τους αρρώστους που κοιμόντουσαν στα ράτζα των λαϊκών νοσοκομείων, τις φτωχογειτονιές και τις σαρδέλες που στριγμωνόντουσαν στα ΜΜΜ,τους άρρωστους, ανάπηρους, άστεγους.. τον υπαλληλίσκο στις επιχειρήσεις τους, στα μαγαζιά τους, στα Υπουργεία τους…

Ποτέ δεν ήρθαν σε επικοινωνία με όλο αυτό το λαουζίκο. Τον έβλεπαν από μακριά και τον άγγιζαν στο σημείο που επρεπε να τους ΥΠΗΡΕΤΗΣΕΙ σε κάτι. Η ψευδαίσθηση της ελευθερίας και της δυνατότητας του αυτοδημιούργητου πλούτου του ονειρεμένου καπιταλισμού, κράτησε όσο αυτή ακριβώς η τάξη των κυνικών, που τα άρπαζαν και πλούτιζαν πάνω στις πλατες των άλλων, είχε ανάγκη τους πολλούς για να στεριώσει παντοδύναμη, να αγοράσει  τα πάντα, να εξουδετερώσει κάθε αντίπαλο, για να έχει τη δυνατότητα να μην έχει ανάγκη κανέναν σήμερα. Η παντοδύναμες ελίτ στέριωσαν, έγιναν η θηλειά που πνίγει την ανθρωπότητα σήμερα πατώντας πάνω στην απατηλή ονείρωξη των μαζών πως ατομικά ο καθένας θα είχε τη δυνατότητα μια μέρα να γίνει σαν κι αυτούς. Το αμερικανικό όνειρο κάθε φουκαριάρη να γίνει από δούλος καπιτάλας που θα γ@μάει και θα δέρνει, έδωσε το περιθώριο στους ελάχιστους να πατήσουν στο λαιμό όλους τους υπόλοιπους.

Η δίψα για χρήμα και δόξα, το τάϊσμα ενός αρρωστημένου εγώ, ενός αδίστακτου τομαριού δεν είναι μια οικονομική κατάσταση. Είναι ένα σύνολο που αποτελείται ακριβώς από κυνισμό, αλλαζονεία, μωροδοξία, διαφθορά της συνείδησης, εκφυλισμό όλων των αξιων, είναι η πορεία προς το θάνατο της ψυχής και η κυριαρχία μιας κούφιας σάρκας που πεινάει μόνιμα και δεν έχει κανένα πρόβλημα να φτάσει μέχρι το κανιβαλισό για να χορτάσει. Το ξύπνημα στην αποικία της μεγάλης μάζας είναι ένα σοκ. Γιατί οι τελευταίες γεννιές είχαν μεγαλώσει με τη ψευδαίσθηση πως έχουν δικαιώματα και δημοκρατίες. Πως υπάρχουν κανόνες και κράτος που θα τους υπερασπιστει στις αδικίες, που θα τους βοηθήσει να επιβιώνουν άνετα και να πραγματοποιούν τα όνειρά τους. Τα παιδιά έμπαιναν με τσαμπουκά στις δουλειές τους, οι μπαμπάδες διαπραγματευόντουσαν τους βλαχοδήμαρχους που θα τα διορίσουν, οι δούλοι έτρωγαν στα ιδια μαγαζιά με τα αφεντικά, έκαναν τα μπάνια τους στα ίδια θέρετρα , συναγωνιζόντουσαν στα φανάρια με τις κουρσάρες και χτίζαν τις μεζονέτες δίπλα δίπλα…

Μόνο που για ένα ελάχιστο ποσοστό όλα αυτά ήταν αληθινά και ανεχόντουσαν αυτό το μίγμα από λαό και Κολωνάκι για να σχεδιάσουν την μελλοντική δυστοπία, που θα ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους, ενώ για το πλήθος των εθισμένων στο καπιταλιστικό όνειρο φουκαριάρηδων ήταν απλά ένα όνειρο που θα χανόταν όταν όλα θα ήταν εξασφαλισμένα για την επιστροφή στη φυσική κατάσταση των αποικιών. Ολιγάρχες και δούλοι. Η μαγική στιγμή όπου το κόκκαλο που τράβαγε τα σκυλάκια από τη μύτη, ο αφέντης θα το έπαιρνε πίσω και θα έριχνε μια κλωτσιά στο αδέσποτο. Αυτό που σου κάνουν σήμερα δεν είναι τίποτα περισσότερο από την αλλαζονεία που είχες αποκτήσει να νομίζεις πως είσαι κάτι περισσότερο από μια τρίχα στο ζυμάρι τους.

Θυμάσαι πως έβγαζες τα χιλιάρικα και τα κόλλαγες στη μούρη του οργανοπαίχτη, Εκείνη τη κίνηση που έδειχνες στο χωριό πόσο μεγάλη την έχεις τη τσέπη, και στο βάθος στη ταβέρνα υπήρχε ένα λατζέρης που έπλενε τα πιάτα σου ιδρωμένος με τα πόδια πρησμένα, ενώ εσύ έφερνες τις βόλτες σου, χορτασμένος και ικανοποιημένος με το τομάρι σου? Ε λοιπόν σήμερα είσαι απλά ο λατζέρης. Εχεις φύγει από το πρώτο τραπέζι πίστα, έχεις μπει πίσω στη κουζίνα και παρακαλάς το αφεντικό για ένα μεροκάματο της πείνας ενώ έξω τα τραπέζια γλεντάνε ακόμα και κολλάνε τάληρα στο κούτελο στους οργανοπαίκτες….

Το ξύπνημα στον εφιάλτη είναι πως μόλις τώρα συνειδητοποιείς πως δεν σε αγάπησε ποτέ το σύστημα που εξυπηρετούσες τόσο πιστά. Δεν του καίγεται καρφί αν ζήσεις ή αν πεθάνεις και σε πονάει αφάνταστα αυτό γιατί είσαι ο πρώην που ξέπεσε. Ο μαγαζάτορας με τους υπαλλήλους, ο δημόσιος υπάλληλος με τα μέσα, ο εργαζόμενος με τις απαιτήσεις, ο νέος με το θράσος του μπορώ να τα έχω όλα, ο γέρος με την εξασφαλισμένη σύνταξη που θα πεθάνει πλήρης ημερών. Είσαι όλα αυτά τα ΠΡΩΗΝ που γίνανε καπνός, και ήρθες με ένα μεγάλο καλωσόρισμα στο κόσμο εκείνων που θεωρούσες τριτοκοσμικούς, φουκαριάρηες, πλέμπα, αποτυχημένους και ανοικοκύρευτους.

Γιατί εκατομμύρια άνθρωποι έδωσαν το αίμα τους για να γίνεις όλα αυτά, κι εσύ νόμιζες πως τα είχες αποκτήσει γιατί ήσουν όμορφος και μάγκας. Περίμενε τώρα λοιπόν τον αφέντη να γυρίσει από το σκι, για να αποφασίσει αν θα σου επιτρέψει να ζήσεις μια μέρα ακόμα…

Πως είναι δυνατόν, ο πάμπλουτος Μπόμπολας να ηγείται μιας καταχρεωμένης επιχείρησης;

Πως είναι δυνατόν, ο πάμπλουτος Ψυχάρης να διευθύνει μια επιχείρηση που βουλιάζει στις ζημιές και όμως τα δάνεια να μην έχουν γίνει “κόκκινα”;

Πως είναι δυνατόν ο πάμπλουτος Λάτσης να εγκαταλείπει μία κατεστραμμένη τράπεζα και να την γλιτώνει ο …Ελληνικός λαός;

Πως είναι δυνατόν οι ανωτέρω να δανείζουν, οι χρεωμένοι να υμνούν τους δανειστές και όλα αυτά να τα πληρώνει η Ελλάδα μέσω της εκποίησης δημοσίας και ιδιωτικής περιουσίας;

Πως είναι δυνατόν να γίνονται όλα αυτά και όμως οι Προβόπουλοι και οι Στουρνάρες να μην είναι φυλακή;

…μα πολύ απλά, όσο θα ψηφίζονται αυτοί που προωθούνται από τους νταβατζήδες, έμμεσα ή άμεσα, η πατρίδα θα πτωχεύει και τα εγγόνια μας θα γεννιούνται χρεωμένα για να γεμίζει ο υπεράκτιος λογαριασμός του κάθε ανήθικου, βουλιμικού κτήνους.

Ολυμπία.

Τωρα “καταλαβαν” οι Τραπεζες πώς καποια “κόκκινα δάνεια” επιχειρήσεων έγιναν …καταθέσεις πλούσιων επιχειρηματιών στο εξωτερικό!

Ναι τωρα αφου τα φραγκα πεταξαν στο εξωτερικο απο τους αετονυχιδες που αποτελουν μεγαλο μερος των “κοκκινων δανειων”.Τωρα που ο λαος εχει πληρωσει δις σε επαχθη μετρα για την ενισχυση των τραπεζων,τωρα εκφραζονται υπονοιες απο τους τραπεζιτες για αυτο που ξερει ολος ο κοσμος.Περα απο διαρροες αν εισαι σοβαρο κρατος θα ειχες τις διευθυσεις ολων αυτων και θα τους μαζευες με την εξης απειλη ‘Ή φερνετε πισω στην Ελλαδα τα φραγκα που σηκωσατε και πληρωνετε τις δοσεις των δανειων σας ή πατε ολοι στη μπουζου”.Αλλα δυστυχως η Ελλαδα δε διαθετει σοβαρο και δικαιο κρατος.

Johny F.

Αναλυτικα το ρεπορταζ

ισχυρές υπόνοιες ότι τα κόκκινα δάνεια επιχειρήσεων έγιναν καταθέσεις σε προσωπικούς λογαριασμούς  επιχειρηματιών στο εξωτερικό έχουν οι διοικήσεις των τραπεζών καθώς πληθαίνει το παράδοξο φαινόμενο πλούσιοι επιχειρηματίες να ηγούνται υπερχρεωμένων επιχειρήσεων…

Σύμφωνα με δημοσίευμα της “Καθημερινής” οι τράπεζες προσπαθούν να εντοπίσουν τέτοιες περιπτώσεις συγκεντρώνοντας και ανταλλάσσοντας στοιχεία προκειμένου να καταφέρουν να ανακτήσουν έστω μέρος των οφειλών.

Ωστόσο τραπεζικές πηγές που μίλησαν στην εφημερίδα τονίζουν πως κάτι τέτοιο είναι αρκετά σύνθετο καθώς στις περισσότερες περιπτώσεις οι επιχειρηματίες έχουν κινηθεί με τρόπο ώστε να μην αφήνουν ευδιάκριτα ίχνη.

Στελέχη τραπεζών επισημαίνουν μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σύμπτωση: ότι τα δάνεια που δεν εξυπηρετούνται είναι αντίστοιχα της μείωσης των καταθέσεων. Τον Δεκέμβριο του 2013 τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια είχαν διαμορφωθεί στα περίπου 70 δισ. ευρώ ενώ οι καταθέσεις από τα επίπεδα των 230 δισ. ευρώ το 2009 συρρικνώθηκαν στο επίπεδο των 160 δισ. ευρώ στο τέλος του 2013, δηλαδή είναι μειωμένες κατά 70 δισ. ευρώ! Οπως τονίζουν, αυτό δεν σημαίνει ότι τα δάνεια που δεν εξυπηρετούνται έχουν μετατραπεί σε καταθέσεις, ωστόσο υπογραμμίζουν ότι εμφανίζονται ισχυρές ενδείξεις ότι υπάρχει συσχέτιση, ειδικά στα επιχειρηματικά δάνεια, μεταξύ των δανείων που δεν εξυπηρετούνται και καταθέσεων που έχουν μεταφερθεί στο εξωτερικό.

Οπως εκτιμούν στελέχη τραπεζών, περίπου 20 δισ. ευρώ από τη μείωση των καταθέσεων αφορά χρήματα που μεταφέρθηκαν στο εξωτερικό. Την ίδια ώρα, στο τέλος του 2013 τα επιχειρηματικά δάνεια που δεν εξυπηρετούνταν έφταναν τα 30 δισ. ευρώ. Οι ίδιες πηγές θεωρούν πιθανό ποσό κοντά στα 10 δισ. ευρώ να αφορά «αρπακτική στρατηγική», δηλαδή επιχειρηματίες που υπερχρέωσαν τις επιχειρήσεις τους και μετέφεραν μεγάλο μέρος των δανείων που έλαβαν σε προσωπικούς λογαριασμούς. Πρόκειται για ανθρώπους που το 2011 – 2012, διαβλέποντας ότι υπάρχει μια σημαντική πιθανότητα η Ελλάδα να βρεθεί εκτός Ευρωζώνης, επέλεξαν στρατηγικά να σταματήσουν την αποπληρωμή των υποχρεώσεών τους και να μεταφέρουν όλη τη ρευστότητά τους σε ξένες τράπεζες σε προσωπικούς λογαριασμούς.

Σύμφωνα με την εφημερίδα οι πλούσιοι ιδιοκτήτες εταιρειών περιμένουν από το κράτος να λύσει το πρόβλημα των μη εξυπηρετούμενων δανείων που οι ίδιοι δημιούργησαν ελπίζοντας σε κάποιου είδους «κούρεμα» υποχρεώσεων. Παράλληλα, αρνούνται να κάνουν αυξήσεις κεφαλαίου στις εταιρείες τους και επιθυμούν να διατηρήσουν τον πλήρη έλεγχο.

Σύμφωνα με τραπεζικές πηγές, η αναντιστοιχία μεταξύ πλούσιων κυρίων μετόχων και χρεοκοπημένων εταιρειών αποτελεί την καρδιά του προβλήματος, ενώ είναι αξιοσημείωτο ότι σε ορισμένες περιπτώσεις τράπεζες εξακολουθούν να κάνουν ρυθμίσεις και να διευκολύνουν επιχειρηματίες που έχουν επιλέξει ως στρατηγική να μην εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους.

Newmoney – project antisystem    olympia spyr

Τραγούδι που ξεκίνησε από την Ελλάδα ως ρεμπέτικο κι έγινε παγκόσμια επιτυχία, γνωρίζοντας διασκευές σε διαφορετικά μουσικά στυλ (τζαζ, οριεντάλ, κλέζμερ, σερφ-ροκ, γκαράζ-ροκ κ.ά.). Μισιρλού σημαίνει γυναίκα από το Μισίρι (Μισρ=Αίγυπτος στα αραβικά) και αναφέρεται σε μουσουλμάνα της Αιγύπτου, καθότι τη χριστιανή της περιοχής την ονομάζουμε Αιγυπτιώτισσα.

Η Μισιρλού είναι ένα αργό ζεϊμπέκικο, που πρωτακούστηκε στην Αθήνα γύρω στο 1927 από την κομπανία του Δημήτρη Πατρινού, ενός σμυρνιού μουσικού, που ήρθε στην πρωτεύουσα με το κύμα των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής. Το τραγούδι αναφέρεται στον έρωτα ενός χριστιανού για μια μουσουλμάνα, θέμα – ταμπού για εκείνη την εποχή και όχι μόνο. Η μελωδία είτε προϋπήρχε και ήταν οικείο άκουσμα στον ευρύτερο χώρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είτε αποτελεί ομαδική δουλειά της κομπανίας του Πατρινού. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Πατρινός έγραψε τους στίχους.

Η διεθνής πορεία του τραγουδιού ξεκίνησε το 1930 από τις ΗΠΑ, με την κυκλοφορία του από τη δισκογραφική εταιρεία Orthophonic του ελληνοαμερικανού Τίτου Δημητριάδη. Το 1941 ένας άλλος ελληνοαμερικανός, ο μουσικός Νίκος Ρουμπάνης του άλλαξε τον τόνο και τη μελωδία, δίνοντάς του τον ανατολίτικο ήχο με τον οποίο είναι γνωστό σήμερα. Φρόντισε, μάλιστα, να κατοχυρώσει το όνομά του ως συνθέτης του τραγουδιού. Καθώς κανείς δεν του αμφισβήτησε το δικαίωμα αυτό, ο Ρουμπάνης εμφανίζεται ως συνθέτης της Μισιρλούς σε όλο τον κόσμο εκτός από την Ελλάδα.

Αμέσως μετά τη διασκευή του Ρουμπάνη, το τραγούδι εντάχθηκε στο ρεπερτόριο μεγάλων ορχηστρών της εποχής του σουίνγκ, όπως του Χάρι Τζέιμς, του Γούντι Χέρμαν και του Ξαβιέ Κούγκατ. Όμως, η μεγάλη επιτυχία για τη Μισιρλού ήλθε στις αρχές της δεκαετίας του ’60 από καλλιτέχνες του Surf-Rock. Την αρχή έκανε ο κιθαρίστας Ντικ Ντέιλ, ένας μουσικός με λιβανέζικες ρίζες (Ρίτσαρντ Μανσούρ το πραγματικό του όνομα), όταν ένας θαμώνας στο κλαμπ που εμφανιζόταν τον προκάλεσε να παίξει ένα σόλο με μία μόνο χορδή της κιθάρας. Αυτός διάλεξε τη Μισιρλού για να ανταποκριθεί στην πρόκληση. Το 1963, οι σπουδαίοι The Beach Boys παρουσίασαν στο άλμπουμ τους Surfin” USA μια εκτέλεση του τραγουδιού παρόμοια με αυτή του Ντέιλ, κάνοντας έτσι τη Μισιρλού τμήμα της surf παράδοσης, αλλά και της αμερικάνικης ποπ κουλτούρας.

Το 1994 η Μισιρλού στην εκτέλεση του Ντικ Ντέιλ ήλθε και πάλι στο προσκήνιο, καθώς ακουγόταν στην καλτ ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο Pulp Fiction, ενώ το 2006 ξανάγινε δημοφιλής, όταν αποτέλεσε τη βάση για το τραγούδι των Black Eyed Peas, Pump it. Αξιοσημείωτη είναι και η εκδοχή του γνωστού κουαρτέτου εγχόρδων The Kronos Quartet, που συμπεριέλαβε τη Μισιρλού στο άλμπουμ τους Caravan (2000) με τον τίτλο Misirlou Twist.

Στην Ελλάδα, τη Μισιρλού έχουν τραγουδήσει αρκετοί καλλιτέχνες, όπως η Δανάη, η Σοφία Βέμπο και ο Νίκος Γούναρης. Το ροκ συγκρότημα των Last Drive (άλμπουμ Underworld Shakedown του 1986) και η γκαράζ μπάντα των Sound Explosion (Misirlou the Greek).

Το 2004, η Μισιρλού επιλέχτηκε από την οργανωτική επιτροπή των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας ως ένα από τα πιο γνωστά ελληνικά τραγούδια όλων των εποχών, και ακούστηκε στην τελετή λήξης από την Άννα Βίσση. Στο τεύχος Μαρτίου 2005 το αγγλικό μουσικό περιοδικό Q δημοσίευσε έναν κατάλογο με τα 100 κορυφαία 100 κιθαριστικά τραγούδια. Η Μισιρλού στη διασκευή του Ντικ Ντέιλ κατέλαβε την 89η θέση.