ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Άγνωστο πολιτικό και διπλωματικό παρασκήνιο από την παράδοση το 1995 της ρηματικής διακοίνωσης με την οποία η Ελλάδα έθετε το θέμα των Γερμανικών οφειλών έδωσε ο Πρέσβης επι τιμή, Ιωάννης Μπουρλογιάννης – Τσαγγαρίδης μιλώντας στην Επιτροπή για τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων. Έκανε λόγο για «μαλλιοτράβηγμα Παπούλια – Πάγκαλου», για τους χειρισμούς του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη.

Η αφήγηση των γεγονότων από τον πρέσβη: «Στις 5.11.95 το απόγευμα πάω, μαζί με γραμματέα Θ.Σωτηρόπουλο, στον κ.Χάρτμαν (σ.σ Πήτερ Χάρτμαν, υφυπουργός Εξωτερικών) και επιδίδουμε τη διπλωματική νότα. Τη διαβάζει προσεκτικά και μου λέει «το θέμα έχει λήξει». «Μα πώς έχει λήξει;», του λέω. Εκείνος επιμένει, «έχει λήξει, ό,τι ήταν να σας δώσουμε σας το δώσαμε και μέσω του ΝΑΤΟ». Του απαντώ: «Μα ΝΑΤΟική βοήθεια δώσατε και στην Τουρκία και στην Πορτογαλία που δεν μπήκαν καν στον πόλεμο. Μου ανταπαντά, «χρήματα πήρατε και μέσω της Ευρωπαϊκή Ένωσης». «Μα αυτά τα χρήματα δεν είναι προσωπικά, απαντώ εγώ και του ζητώ να μου δώσει την απάντηση του υπουργείου εξωτερικών γραπτώς. Λίγο αργότερα με φωνάζει να μιλήσουμε τετ-α-τετ, εκεί μου είπε «άκου, γραπτή απάντηση δεν θα λάβεις ποτέ. Αφού ο Παπανδρέου το είπε με ντελάλη, (σ.σ η ελληνική κυβέρνηση είχε προαναγγείλει στον Τύπο ότι θα προβεί σε ρηματική διακοίνωση προς την γερμανική πλευρά), θα βγάλουμε και εμείς ανακοίνωση. Πριν προλάβω να γυρίζω στην πρεσβεία η ανακοίνωση είχε ήδη βγει».

Και ο Ιωάννης Μπουρλογιάννης – Τσαγγαρίδης συνέχισε: «Αμέσως ενημέρωσα την Αθήνα. Στην Αθήνα είπαν ότι αυτά ήταν απαράδεκτα και δεν είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτή μια τέτοια αντίδραση από πλευράς Γερμανίας. Ξέσπασε θύελλα. Υπήρξε όμως διαφωνία Πάγκαλου – Παπούλια, επωφελήθηκαν της κατάστασης να στραφεί ο ένας εναντίον του άλλου. Όταν έστειλα την ενημέρωση ο Πάγκαλος ο οποίος ήταν αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, βρίσκονταν σε επίσκεψη στην Κύπρο, μου έδωσε λοιπόν οδηγίες να πάω στο γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών και να μεταφέρω την ελληνική αντίδραση με το δέον ύφος, όμως ο κ. Παπούλιας μου είχε δώσει άλλες οδηγίες, μαλλιοτράβγημα, δηλαδή, φοβερό» σημειώνεται ωστόσο πως ο κ. Πάγκαλος το 1995 ήταν υπουργός Μεταφορών σύμφωνα με το βιογραφικό του.

Για τον κ. Σημίτη ο πρέσβης ε.τ. ανέφερε: «Το 1996 έρχεται ο Σημίτης, και υποτίθεται ότι είχε τετ-α-τετ με τον Κολ και τον ρώτησα αν έθεσε θέμα και μου είπε «ναι», όταν τον ρώτησα τι του απάντησε ο Γερμανός καγκελάριος μου είπε πως « ήταν μια ευχάριστη συνάντηση». Τώρα αυτό ερμηνεύστε το εσείς όπως θέλετε».

Όσον αφορά τους χειρισμούς της ελληνικής πλευράς ο Ι. Μπουρλογιάννης – Τσαγγαρίδης εκτιμά ότι «έπρεπε να είχαμε υποβάλει τις απαιτήσεις μας από την εποχή της επανένωσης της Γερμανίας. Δεν ξέρω γιατί δεν τω κάναμε. Αυτό ήταν κάτι που μας έβλαψε γιατί όταν το κάναμε ήταν ήδη αργά. Ήταν λοιπόν λάθος η μεγάλη καθυστέρηση. Ήταν λάθος και το ότι δόθηκε τεράστια δημοσιότητα στον Τύπο. Επίσης έπρεπε να είμαστε έτοιμοι και με συγκεκριμένα ποσά ακόμα και αν δεν ήταν απόλυτα ακριβή».

Ο πρέσβης ε.τ. θεωρεί ότι δεν υπάρχει δικαστικός τρόπος διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών, αλλά μόνο διπλωματικός: «Κατά τη γνώμη μου η δικαστική οδός αποκλείεται. Η Συμφωνία του Λονδίνου το 1953 προβλέπει σύνθεση στη σύνθεση του δικαστηρίου τέσσερις Γερμανούς δικαστές, οπότε δεν μας συμφέρει να προσφύγουμε. Το Διεθνές δικαστήριο Χάγης είναι απορριπτέο από εμάς, αφού Γερμανοί δέχονται να γίνει διαδικασία μόνο για υποθέσεις μετά το 2008. Για αυτό λέω ότι το μόνο που μπορεί να γίνει είναι μόνο μέσω της διπλωματικής οδού, με πολύ λεπτό χειρισμό και αφού γίνουν προκαταρκτικές συνομιλίες. Θα πρέπει να πάμε δια της πειθούς αν και αυτή τη στιγμή οι Γερμανοί είναι οι ισχυρότεροι στην Ευρώπη. Ίσως αν συγκινήσουμε κάποιους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, να πάρουμε με το μέρος μας μερικούς, να μπορέσουμε να κάνουμε κάτι. Αλλά και αυτοί δεν έχουν κανένα συμφέρον και όλα είναι θέμα συμφερόντων».

Η πρότασή του είναι να συσταθούν επιτροπές 3-4 ατόμων με επικεφαλής τον Μανώλη Γλέζου και να επισκεφθούν τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και τα γραφεία των ευρωπαϊκών αποστολών στις Βρυξέλες και να δώσουν όλα τα στοιχεία έτσι ώστε να ενημερωθούν οι Βουλευτές και οι αξιωματούχοι.

http://olympia.gr/2014/09/17/%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%83%CE%BF%CE%BA-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%BE%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82/

Σύμβουλος επιτροπής για την πολιτιστική προβολή της χώρας μας ορίστηκε η δημοσιογράφος Αννα Παναγιωταρέα η οποία, μάλιστα, σκοπεύει να προσφέρει τις υπηρεσίες της αμισθί

Η επιτροπή που συγκρότησε το υπουργείο Πολιτισμού θα αποτελείται, εκτός από την κυρία Παναγιωτερά, από τον Βασίλη Νταβώνη και τον Λεωνίδα Μακρή.

Σκοπός της Επιτροπής είναι να βοηθήσει στην προβολή και στην επικοινωνιακή διαχείριση των έργων και των δράσεων του υπουργείου Πολιτισμού, ζητήματα που ξέρει να χειρίζεται η καθηγήτρια του ΑΠΘ.   Posted by onpolitika

Κοντά στους ανέργους, στις εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους,  νοιώθουν ευγνωσμοσύνη όσοι κατοθρώσουν και εξασφαλίσουν τον μισθούλι. Εκείνα τα ευλογημένα τρία, πέντε, έξι ή εφτά κατοστάρικα. Κοντά στους ανίατους ασθενείς υπάρχουν εκείνοι που οραματίζονται μια γιατρειά έστω κι αν περάσουν ολόκληρη με βάσανα στην αναμονή της…

Χιλιάδες συμπολίτες αυτή τη στιγμή δουλεύουν πραγματικά σαν ΣΚΛΑΒΟΙ. Με μεροκάματα της πλάκας, ωρομίσθιοι, ιδρωμένοι τρέχουν με τα φυλλάδια στο χέρι να πάρουν ένα δεκάρικο, παρακαλάνε για μερικές ώρες δουλείας κι ένα χαρτζηλίκι. Μπλεγμένοι στα μαφίοζικα εργοδοτικά κυκλώματα, απροστάτευτοι από οποιοδήποτε κράτος δικαίου που είναι ανύπαρκτο. Οσες ώρες θέλει το αφεντικό. Οπως θέλει. Με ότι τρόπο θέλει.

Κοντά στην απόγνωση του άνεργου, υπάρχει ο εξευτελισμός του δήθεν εργαζόμενου. Με εκβιασμούς, προσβολές, τσαλάκωμα της όποιας ελάχιστης αξιοπρέπειας έχει απομείνει. Ανθρωποι που είναι έτοιμοι να ανεχτούν το μπαμπούλα της ντροπής, της συνεχούς αίσθησης εξευτελισμού σκεπτόμενοι πως αυτό το τέρας είναι λιγότερο οδυνηρό από το άλλο. Το τίποτα. Το ελάχιστο γίνεται πηγή χαράς μπροστά στο τίποτα.

Για να πληρώνουν τα χαράτσια, το νοίκι, το δάνειο, για να πληρώνουν όλα τα γαμησιάτικα όσων περάσανε έφαγαν, ήπιαν, γαμισαν και τ΄αφησαν όλα ρημαδιό. Οποιος είναι έξω  από αυτή τη ζούγκλα, δεν  μπορεί να καταλάβει. Οποιος για οποιοδήποτε λόγο έκανε το κομπόδεμα, είχε κρατήματα από την οικογένεια, ή δεν έχει υποχρεώσεις, ή χαρτζιλικώνεται από τους γονείς του, ή έχει γεννηθεί γενικότερα με το κωλο στη κανονική του θέση κι όχι μπροστά, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΝΟΙΩΣΕΙ αυτό που νοιώθουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αυτή τη στιγμή, που έχουν χάσει το μπούσουλα στη κυριολεξία.

Αν θέλετε να νοιώσετε λίγο στο πετσί , τι σημαίνει οικονομική χούντα, τι σημαίνει βία, κάντε τη βόλτα σας από τον ιδιωτικό τομέα της περίφημης Ελλάδας του sucess story… Μιλήστε με τα κοριτσάκια στα πολυκαταστήματα και στα σουπερ μάρκετ, μιλήστε με τους εργάτες, μιλήστε με τα παιδιά που στήνονται στις σκάλες του μετρό και σας χαμογελάνε για να πάρετε ένα κωλοφυλλάδιο. Μιλείστε με ανθρώπους που έχουν φάνει τα πνευμόνια τους και τα συκώτια τους στη κάθε λογής βρωμοδουλειά και που πάνω στους ώμους τους χτυπάει  αλύπητα το χειρότερο μαστίγμωμα των εθισμένων , τυφλωμένων, τζογαδόρων που το ονομάζουν πολιτική λιτότητας, αναδιάρθρωση, διάσωση ή ότι άλλο διάολο το λένε…

Βία είναι να σου λένε είσαι μαλάκας, άχρηστος και δεν σε γουστάρω και να σε πετάνε έξω γιατί έτσι γουστάρουν. Βία είναι να φτύνεις κάρβουνο από τα πνευμόνια και να σε κυνηγάει ένας χαρτογιακάς γιατί δεν πλήρωσες το ρεύμα, το νερό ή το χαράτσι στο σπιτάκι που το έφτιαξες φτυνοντας αυτό το κάρβουνο, το αίμα. Βία είναι να είσαι κοριτσάκι και να σου βάζει χέρι ο κάθε ανώμαλος για να κρατήσεις τη δουλειά σου και να μην μπορείς να φύγεις γιατί δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ.  Βία είναι να είσαι μεσήλικας και να σε πετάνε στο δρόμο μετά από 30 χρόνια δουλειάς και όλες οι πόρτες να γράφουν ¨»μας είσαι άχρηστος, περίσσευμα πλέον, πέθανε» Βία είναι να έχεις σπουδάσει να έχεις φάει όλα τα νιάτα σου στο θρανίο και να υπομένεις έναν υπάνθρωπο που σε βάζει να δουλεύεις για ψίχουλα, σαδιστικά, με όλα τα δικαιώματα στα χέρια του να σε ταπεινώνει και να σε εξευτελίζει. Βία είναι να δουλεύεις  δώδεκα ώρες και να μην φτάνει να πάρεις στα παιδιά σου ούτε τα απαραίτητα.

Βία είναι να καταλαβαίνεις πως στη ζωή σου είσαι έρμαιο κι όχι αφέντης. Δούλος κι όχι κύριος…. Η χειρότερη μορφή βίας είναι ο σκλάβος που αισθάνεται υποχρέωση. Ο κακοπληρωμένος που λέει δόξασοι. Ο άνθρωπος που εξευτελίζεται καθημερινά, σε κάθε επίπεδο στη ζωή του, που τρώει ένα κομμάτι ψωμί, και νομίζει ή πείθεται σιγά σιγά πως αυτό είναι το μεριδίιο του σ΄αυτό το κόσμο. Πως είναι ΜΟΙΡΑ αυτό που το συμβαίνει κι όχι η ασυδοσία και η στυγνότητα ενός ολόκληρου συστήματος που τον πετάει σαν τη τρίχα από το προζύμι γιατί έτσι γουστάρει απλά.

Οχι, τίποτα απ΄ολα αυτά δεν έχει τη παραμικρή δικαιολογία. Οχι , αυτοί που τσακίζονται κάτω αυτή τη στιγμή δεν τα φάγανε μαζί με τους άλλους. Οσοι τα φάγανε έχουν ακόμα και τρώνε. Οσοι λαμογιάσανε λαμόγια με γνωριμίες είναι ακόμα. Οσοι ήταν τεμπελόσκυλα του κερατά, κανένας δεν τους έχει πειράξει ακόμα. Οσοι κλέψανε, εξαπάτησαν, κορόϊδεψαν φρόντισαν το τομάρι τους, το τομάρι τους κρατάει ακόμα γερά. Κανένας δεν τιμωρήθηκε. Κανένας δεν οδηγήθηκε εκεί που θα έπρεπε να είναι από όλους τους εγκληματίες που πέρασαν από αυτό το τόπο. Οι ίδιοι είναι που τρώνε πάλι. Οι ίδιοι περνάνε καλά. Οι ίδιοι έχουν εξασφαλισμένα τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους. Δεν ξέρουν τι σημαίνει δυστυχία. Δεν ξέρουν τι σημαίνει πείνα. Δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει ανεργία η κακοπληρωμένη δουλειά. Δεν έχουν ιδέα πως είναι να επιβιωνεις με ΤΙΠΟΤΑ.

Κι αν η δυστυχία μπορεί πλέον να συλαμβάνεται από τα τηλεοπτικά συνεργεία, γιατί έχουμε εξελιχθεί, γιατί υπάρχουν κάμερες και μικρόφωνα, τα κλείνουν και τα απαγορεύουν γιατί χαλάνε το πάρτυ.. Οι σκηνές της αληθινής τραγωδίας καλύπτονται όπως οι ζητιάνοι που διώχνει ο σερβιτόρος από ένα καλό εστιατόριο για να μην χαλάνε την όρεξη στους θαμώνες. Οπως οι άστεγοι που τους μαζεύει ο μπόγιας όταν είναι γιορτές για να μην χαλάνε το κέφι τους οι καλοί νοικοκυραίοι που ετοιμάζουν τα δώρα τους. Οπως οι φυλακισμένοι που κανείς δεν θα μάθει ποτέ τι απέγιναν όταν πέρασαν εκείνα τα κάγκελα…

Η χειρότερη βία αυτή τη στιγμή στην πατρίδα μας είναι πως ΟΛΟΙ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΟΛΑ εκτός από αυτά που είναι η αληθινή αθλιότητα. Ολοι ασχολούνται με κάθε είδους παπαριά που καρφώνεται στους αποχαυνωμένους εγκεφάλους, αλλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΛΕΜΜΑ, για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που πεθαίνουν. Πεθαίνει το κορμί τους ή πεθαίνει η ψυχή τους χωρίς ελπίδα. Με το δράμα να κλείνετε στους τοίχους του σπιτιού τους. Με το κλάμα τους να μην το ακούει κανείς. Με τη ντροπή τους, τη μιζέρια τους, να έχει γίνει δεύτερο δέρμα…

Και ναι, ξέρω, γιατί όλοι αυτοί που λέω δεν ξεσηκώνονται. Γιατί δεν βγαίνουν έξω να φωνάξουν, να απαιτήσουν, να δείξουν την οργή τους, με κάθε τρόπο. Γιατί ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ. Γιατί νοιώθουν πως είναι εγκαταλειμένοι από κάθε πολιτική δύναμη. Κάθε παράταξη είτε λέει πως είναι μ΄αυτούς είτε λέει πως είναι με τους άλλους. Νοιώθουν τη ψευτιά, την υποκρισία, σε κάθε χώρο, δεν πιστέυουν σε κανέναν πιά.

Κι όμως αυτό όλο το άθλιο σκηνικό δεν θα πάει μακριά έτσι ήσυχα. Δεν θα κρατήσει για πάντα. Οσο αυτή η μερίδα αυξάνεται, τόσο είμαστε ένα βήμα πιο κοντά στον μεσαίωνα που ξημερώνει ακμαιότατος μπροστά μας. Οσο αυτή η μερίδα συνεχίζει να αγνοείται , ή να κοροϊδεύεται με ψεύτικα λόγια, ψεύτικες υποσχέσεις, τόσο πιο γρήγορα η τραγωδία θα φτάσει στη τελική πράξη.

Το πλήθος μπορεί να είναι φοβισμένο, άβουλο, υποταγμένο, εξωτερικά,  αλλά μετατρέπεται μέσα του σε πολίτη τελευταίας κατηγορίας. Σε απόβλητο. Σε παριά. Σε ένα χαμένο που δεν έχει τίποτα άλλο να χάσει. Υπάρχει μια βουβή οργή που είναι πολύ επικίνδυνη, να μετατραπεί σε κάθε μορφή μανίας. Μην το υποτιμάται. Ενα αγανακτισμένο πλήθος δεν ενόχλησε ποτέ κανέναν. Αλλά ένα πλήθος από μανιασμένους ανθρώπους είναι τελείως διαφορετικό πράγμα….