Ηρθε η ώρα να ξεσκονίσω τα βιβλία. Πρέπει ξανά να τα κρύψω. Πόσα χρόνια είχα να το κάνω αυτό? Νόμισα κάποτε πως πέρασε για πάντα, βλέμμα ελπίδας θαμπή εικόνα ρυτίδας. Τι ωραία…φοβόμαστε ξανά, οπως τότε πουμασταν μικρά, ανάμνηση φρέσκιας νιότης, πρώτη ενοχή, η επερχόμενη τύφλωση της πρώτης εκσπερμάτωσης…τα βιβλία να κρύψουμε τα βιβλία. Καλά δεν πιστεύουμε στη Κόλαση αυτό ευτυχώς το ξεπεράσαμε, ούτε και στον Παράδεισο, μόνο ειρωνικά μειδιάματα φέρνει η εικόνα, η κουβέντα, η εκπομπή. Τα ξέρουμε τα ξεπεράσαμε ομως πόσο μας έλλειψε ο φόβος…πήγες διαδήλωση? οχι ..ποιός είναι αυτός που με ρωτά? ποιος είν’αυτός που με κοιτά? ποιός τη σκιά μου ακολουθεί …κινήσεις που παλιά του έρωτα θα θύμιζαν παιχνίδια στην ώρα τούτη τη νοσταλγική τη φυλακή μου τη προσωπική γεμίζουνε στολίδια. Τους πιάσανε! ηταν τρομοκράτες…βρήκαν τα βιβλία..τους είδε κάποιος κάπου..ειναι γνωστοί γνωστών..ευτυχως τη γλύτωσα..δε με είδε κανείς..δεν εχω γνωστούς δεν είμαι ένοχος απλά φοβάμαι και πρέπει να εξαφανίσω τα λίγα στοιχεία που με συνδέουν με τα νιάτα μου…τα λίγα στοιχεία που μπορεί να τα αξιοποιήσουνε και να μου στερήσουν την ελευθερία μου..την ελευθερία μου? δεν εχω γνωστούς..δεν είμαι ενοχος …γιατί δεν είμαι…δεν πιστεύω στη κόλαση γιατί την ζώ..δεν πάω διαδήλωση γιατί?..ααα..πρέπει πρώτα να φτιάξω τον εαυτό μου και μετά τον κόσμο..το βρήκα..εχω άλλοθι νομιμότητας δεν θα με πούνε στις ειδήσεις. Δεν είμαι είδηση, δεν έχω συνείδηση. Το βράδυ στο μπαρ θα αφήσω το βλέμμα μου να τριγυρίσει, θα κάνω αδιάφορα ένα κλικ δεξιά η μπύρα να γεμίσει και ένα ευχαριστώ δεν φτάνει στα αυτιά των γύρω μου καθώς η ευγνωμοσύνη είναι για αυτούς που δεν σταμάτησαν ούτε στη δικαιοσύνη. Ετσι μικρός ασήμαντος και ασφαλής κι απ΄το χαμόγελό σου- το τελευταίο βιβλίο θα πετώ μη φτάσει στο μυαλό σου. Γιατί και αν εσύ ελεύθερα σταθείς απέναντί τους ποιός θάπομείνει να τα πιώ μέχρι να πω ..ζωή αντε γαμήσου..
εγραψε το πιτσιρικι
