Ξένος και με σκυμμένους ώμους περνούσες έξω από το αντίσκηνο που είχα χρόνια τώρα στον κήπο μου στημένο για να ρεμβάζω και από τα μίζερα να ξεφεύγω… Πότε φύλαγες τις ώρες που έλειπα κι έριχνες κλεφτές ματιές στα φυλλοκάρδια μου και πότε άναβες το τσιγάρο σου και πεζούλιαζες στο φράχτη με τις λιακάδες. Και στις δυο περιπτώσεις εγώ το ήξερα ! Από τη μια μαρτύραγε η μυρωδιά από το τσιγάρο το σέρτικο που κάπνιζες κι άφηνες στη γόπα σου φανερά στης πόρτας μου το κατώφλι , κι από την άλλη το γιασεμάκι που άφηνες τις νυχτιές στο παραθύρι μου! Μου ζήτησες να σταθώ για μια στιγμή δίπλα σου να ξαπωστάσω να ανταλλάξουμε δυο κουβέντες βρε αδερφέ το γκρίζο της ψυχής σου για να σπάσει .. Και ήταν τέτοιο το χαμόγελό και το βλέμμα σου, ο τρόπος σου που δεν μπόρεσα να στο αρνηθώ. Σαν αντικλείδι μαγικό λειτούργησαν στο μέσα μου. Άφησα πίσω μου ότι με βάραινε και έκοψα και σου χάρισα το πιο κόκκινο τριαντάφυλλο του κήπου μου ! Ένα κατακόκκινο μπακαρά! Πορφυρό σαν τη ψυχή μου! Κράτα το σου είπα.. Να το προσέχεις σαν τα μάτια σου Είναι πολύτιμο σαν την πορφύρα , μα ευαίσθητο σαν το βελούδο! Κοιμήσου στο στήθος μου , έλα γύρε το κεφαλάκι σου να ακούσεις τους χτύπους της καρδιάς μου ..ΜΜμμμ μυρίζουν όμορφα τα μαλλιά σου , – έλεγες, κ” εγώ διανυχτέρευα στο στήθος σου. Διανυκτερεύω εκεί κάθε βράδυ είσαι (και δεν είσαι) εδώ .. ! Για μένα είσαι εδώ.. Ψηλά που μ” ανεβάζουν τα φιλιά σου. Χάνομαι. Κράτα με…Μέσα στο σώμα σου γεννιέμαι και πεθαίνω, και γεννιέμαι». Η φωνή σου τραγούδι λαξευμένο από αγάπη –πόθο- πόνο- χαρά και νοσταλγία για Καλοκαίρι, στο διάστημα με ταξιδεύει σε ένα ταξίδι ονειρικό χωρίς αρχή και τέλος . Το Καλοκαίρι μπορεί να πέρασε όχι όμως και η αγάπη μου για σένα.. Αυτή θέριεψε με τις πρώτες σταγόνες της βροχής! Ρίζωσε! Ριζώνει κάθε μέρα και πιο βαθειά, πιο ουσιαστικά ..
έγραψε το πιτσιρικι
