ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Ταξιδεύοντας στον παλμό μου, Θα βρεθώ στον προορισμό μου, Θα σταλάξω στα  όνειρα μου.. Στην αμμουδιά περπατούσαμε κάθε πρωί, όνειρα έκανα δίπλα σου για τη ζωή. Τώρα είμαι μόνος κι ο χρόνος κυλάει αργά, βγαίνω στους δρόμους ξορκίζοντας τη μοναξιά. Ποιος μου πήρε το όνειρο κι έφυγε μαζί σου; Ξέχασες να λες όλα εκείνα που έχεις μέσα στην καρδούλα σου, ξέχασες την αλήθεια σου και το ποιος είσαι. Έπαιξες ρόλους που δεν διάλεξες σε μία ξεπουλημένη παράσταση και τώρα συνεχίζεις αυτούς τους παρακμιακούς ρόλους γιατί είναι οι μόνοι που γνωρίζεις. Και θα συνεχίσεις να είσαι μόνος σου.. Είχα μάθει να “σαι εκεί κάθε πρωί. Είχα μάθει να σ” ακούω να μιλάς να θυμώνεις, ν” αγριεύεις, να γελάς. Είχα μάθει να ζηλεύεις, να “σαι εκεί την κάθε δύσκολη στιγμή… Ξερεις κάτι ; Τα περασμένα καίγονται, στη λησμονιά  πετάνε Γίνονται αγιάτρευτες πληγές τις νύχτες και πονάνε, Στη λησμονιά σε πάνε.. Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί.. Θέλω να φύγω να ανοίξω τα φτερά και να πετάξω προς τον ήλιο, ώσπου να λιώσουν και αν με λυπάσαι ας ερχόσουν γιατί η αγάπη δεν είναι λόγια. Φοβάμαι όμως Ποιος θα μου φέρει πίσω τη ζωή πίσω τη χαρά, φως και ελπίδα στη ασπρόμαυρη μου ματιά..Σκέφτεσαι όμως ότι πρέπει να τα ξεχάσεις όλα αυτά και να θυμηθείς ξανά πως τα ωραία πράγματα είναι τα απλά..Το ομορφότερο ταξίδι στη  ζωή είναι αυτό της αναζήτησης του εαυτού, της ψυχής, κι ας χρειάζεται να περάσεις μέσα από πόνο και σκοτάδι, μέσα από το χάος, όλο αυτό το καινούριο που θα αναγεννηθεί δεν περιγράφεται.. Με ενα θυμό και ένα φόβο και τη γνωστή απογοήτευση ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι, ότι δεν υπάρχουν σχέσεις, ότι δεν υπάρχει αγάπη σε αυτόν τον κόσμο. Και κάθε φορά θα επιλέγουν ανθρώπους για να τους  επιβεβαιώσουν αυτόν τον κανόνα. Παλαιότερα είχα κάνει όνειρα αναμονής.. Όνειρα  προσμονής..Τώρα; Τώρα είμαι σε μια αίθουσα αναμονής με στοιχειά για να παλεύεις  πίσω από τα καθίσματα.. Κι όμως, εγώ θέλω να περάσω μπροστά από αυτά τα καθίσματα. Να σταθώ για μια στιγμή μπροστά από το βρυχώμενο αεροπλάνο…Να  αναλογιστώ όσα κατάφερα, όσα έζησα, όσα μου στέρησαν χωρίς να με ρωτήσουν… Αυτά που πάλεψα και αυτά που άφησα, σε τούτη εδώ τη μάνα γης… Να σταθώ για
μια στιγμή κι ύστερα να ανοίξω τα φτερά μου κι ας πονούν… Να σταθώ για μια  στιγμή κι ύστερα να ανοίξω τα φτερά που άλλοι προσπάθησαν να κόψουν.. Δεν μπορώ να ελπίζω άλλο γιατί θα χάσω τη ζωή μου σε μια αίθουσα αναμονής. Αυτό είναι για  τη γενιά μου η Ελλάδα του σήμερα: Μια αίθουσα αναμονής με στοιχειά για να παλεύεις πίσω από τα καθίσματα.. Και ύστερα πώς να με πείσεις πως δεν έσπασα  σε χιλιάδες κομμάτια, πως δεν σκόρπισα όλο το χρυσό μου πλούτο σε τούτη την  αίθουσα αναμονής.. Όλοι μας έχουμε κρατημένα πράγματα από δικούς μας ανθρώπους, από διακοπές, από μια σχέση, από ένα βράδυ, από μια στιγμή , από το  τίποτα. Υπάρχουν κάποια αντικείμενα που τα συναντάμε ακόμα μπροστά μας, κάποια που τα έχουμε πετάξει και κάποια άλλα που είναι κάπου καλά θαμμένα για να μην μας  θυμίζουν καταστάσεις και πρόσωπα. Να μη μας θυμίζουν όνειρα……έγραψε το πιτσιρικι