Ερεθισμένες απολήξεις νεύρων, που διακλαδώθηκαν στου έρωτα τους δρόμους, τα δάχτυλα μου. Αγγίζουν το ρεύμα του κορμιού σου και μυρίζουν την κάψα  του, καθρεπτίζοντας επάνω τους το ανομολόγητο της ψυχής μου. Ολόκληρες στιγμές μας δίνονται χάρισμα, στιγμές που κρέμονται απ’τα χείλια μιας ματιάς ηδονής. Μιας τρελής ματιάς πόθου.

Εκεί στο αναμεσά τους είναι που με φιλάς κοιτώντας με και με λιώνεις. Με κάνεις να μην θέλω να ανασάνω, να μην βγάλω ούτε ένα μικρούλι ψίθυρο. Αδιαμαρτύρητα με γυρνάς μέσα στην αγκαλιά σου με αυτά τα χέρια κλειδιά. Που με ανοίγουν. Που με παραδίδουν σε ό,τι ανεπίτρεπτες σκέψεις μπορεί ένας έρωτας να γεννά. Που με βυθίζουν σε στώματα σκληρά, στύσεις μιας ζωής που πάλλετε. Μιας φωνής που ακόμη τρεμοπαίζει σαν φλόγα μέσα στο λαιμό μου. Σταγόνα νερού στην ερημιά η γλώσσα σου, με ξεδιψά απ’την προαιώνια δίψα των ανθρώπων για ολοκλήρωση. Οργασμός φωνών και λέξεων. Σαν κηλίδες που επιθυμουν να απλωθούνε. Να καταλάβουν ό,τι χώρο τους αφαιρούμε ατην καθημερινότητα που διανύουμε σιωπηλοί.

Μυρωδιές ανάκατες με το σκοτάδι, ένας συνδυασμός έκρηξης πάθους. Βρίσκεις το μονοπάτι της ηδονής μου απλά μυριζοντάς το. Σαν ιχνηλάτης ικανός να βρεί την λεία που, ίσως κάποτε σε μια άλλη ζωή, του κλέψανε. Που δική του όμως υποσχέθηκε ότι θα ξανακάνει. Και την στιγμή που μέσα ο  ένας στον άλλον βουτάμε, τιναζόμαστε ψηλά σαν θυσία στον θεό που τώρα προσκυνάμε. Τον θεό του Έρωτα…

εγραψε το πιτσιρικι