ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Πιτσιρίκο, καλησπέρα. Είμαι η Α. Σ. από facebook, αν με θυμάσαι. Σου έχω ξαναστείλει παλιότερα μήνυμα και μάλιστα εν βρασμώ ψυχής, όταν επισκέφθηκε η Μέρκελ πρώτη φορά την Ελλάδα και την υποδέχτηκε ο Σαμαράς στο αεροδρόμιο με μπάντες, υποκλίσεις, χορεύτριες και γαρύφαλλα.

Όπως αντιλαμβάνεσαι, το μήνυμα ήταν εντελώς μίζερο και έσταζε απογοήτευση από παντού.

Εγώ είχα χάσει κάθε ελπίδα γι” αυτόν τον τόπο και κοιτούσα στο κινητό πτήσεις, σαν το μπουμπούκο, να δω πού είναι καλύτερα να εξαφανιστώ.

Εδώ και 4-5 μέρες έχω ξαναγεννηθεί. Ζω την καλύτερη φάση της ζωής μου επειδή η Ελλάδα ζει την καλύτερη φάση της.

Ξαφνικά, στα τριάντα, μου αισθάνομαι ότι ανήκω στην πιο τυχερή γενιά της ιστορίας ενώ μέχρι πρότινος άκουγα τον στίχο του Τζιμάρα «είμαστε η αδικημένη γενιά του ’60, δίχως κατοχή και πείνα, χωρίς ρετσίνα» και ταυτιζόμουν.

Και δεν μπορούσα να μη σκέφτομαι, τι θα γράφουν τα βιβλία της ιστορίας σε 100 χρόνια από τώρα. Πώς θα αφηγούνται τα γεγονότα τα βιβλία της ιστορίας στα σχολεία;

Και κυρίως θα μπορέσουν να μεταφέρουν αυτό το αίσθημα του Έλληνα σήμερα;

Αυτή τη χαρά που ένιωσα όταν ακούστηκε η φωνή μου σε όλο τον κόσμο, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, μέσα από το στόμα του Βαρουφάκη, άραγε θα μπορέσουν να το νιώσουν;

Και μετά σκέφτηκα, τι να τα κάνεις τα βιβλία πια. Στο μέλλον απ” ό, τι φαίνεται θα τα χρησιμοποιούμε μόνο για ντεκόρ.

Υπάρχει αυτό το υπέροχο εργαλείο, που λέγεται διαδίκτυο, και υπάρχει αυτό το υπέροχο αγαθό εκεί μέσα, για τους Έλληνες τουλάχιστον, η ελευθερία του λόγου και το έχουν εκμεταλλευτεί στο έπακρο τόσοι όμορφοι άνθρωποι, όπως εσύ.

Και δεν ξέρω αν το έχεις αντιληφθεί, τι αξία έχουν τα γραπτά σου. Και κυρίως τα σχόλια που αφήνουμε εμείς σε σένα. Πρέπει να είναι πολλά.

Γιατί δείχνουμε με αυτόν τον τρόπο στις μελλοντικές γενιές ότι συγγραφείς σαν κι εσένα εξέφραζαν το λαϊκό αίσθημα.

Και θα είναι ευκολότερο για εκείνες να παίρνουν τις σωστότερες αποφάσεις για τη δική τους ζωή.

Είμαι πολύ χαρούμενη που υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ, που τον ψήφισα, που υπάρχεις εσύ και που ζω στην Ελλάδα το 2015.

Είμαι τόσο χαρούμενη που δεν πρόκειται να ξαναμιζεριάσω ποτέ ακόμα κι αν αύριο όλα γκρεμιστούν.

Υ. Γ. Δεν είναι προς δημοσίευση, είναι ένα ευχαριστώ για σένα, που μας κάνεις να αισθανόμαστε όμορφα. Όχι ότι αξίζει δημοσίευσης -δεν έχω το χάρισμα- αλλά δε βαριέσαι!

Καληνύχτα!

(Αγαπητή φίλη, εγώ αποφάσισα ότι είναι προς δημοσίευση. Κυρίως, επειδή γράφετε όμορφα -αν και υπερβολικά- λόγια για μένα. Νομίζω πως θα αισθανόμουν πολύ πιο άσχημα τα τελευταία πέντε χρόνια, αν δεν έγραφα κάθε μέρα και αν αν δεν είχα πάρει σβάρνα τις διαδηλώσεις. Αυτά τα δυο πράγματα με βοήθησαν να εκτονώνομαι. Τουλάχιστον αυτό. Για να μην σκάσω. Βέβαια, μετά τις εκλογές του 2012, «έκατσα». Αισθάνθηκα σαν να μην έχει κανένα νόημα αυτό. Αλλά τώρα βλέπω πάλι φως. Βέβαια, είμαι συγκρατημένος. Δεν την ξαναπατάω. Δεν κάνει να την ξαναπατήσω. Τα βιβλία είναι απαραίτητα. Αν δεν διαβάσεις, δεν θα γράψεις ποτέ και δεν θα μπορείς να βάλεις τις σκέψεις σου σε μια σειρά. Εμένα με βοήθησαν πάρα πολύ και δεν νομίζω πως θα έγραφα ούτε ένα σχόλιο στο twitter, αν δεν είχα διαβάσει με μανία από τον Πλάτωνα, τον Ηράκλειτο, τον Επίκουρο, τον Ντοστογιέφσκι και τον Τολστόι μέχρι τον Καζαντζάκη, τον Καμύ, τον Τουέιν, τον Ρίλκε, τον Ουάιλντ, τον Έσσε, τον Μάρκες, τον Καστοριάδη, τον Αξελό, τον Ραφαηλίδη, τον Μποστ, τον Έκο, τον Κούντερα, την Μαλβίνα, την Έλενα και ό,τι άλλο βρέθηκε μπροστά μου. Μην κοιτάτε που σήμερα οι συγγραφείς είναι συγγραφείς του Facebook και το κοινό τους είναι χαζοβιόλες· δεν ήταν πάντα έτσι. Δεν ήταν πάντα βαρετοί, τζούφιοι, απατεώνες και ψυχάκιες οι συγγραφείς, ούτε ήταν πάντα ξεπουλημένοι στην εκάστοτε εξουσία. Υπάρχουν τουλάχιστον 500 βιβλία που πρέπει να έχει διαβάσει οπωσδήποτε ένας άνθρωπος στη ζωή του, και νομίζω πως τα έχω διαβάσει όλα. Κάποια, πολλές φορές. Δεν νομίζω πως τα γραπτά μου έχουν ιδιαίτερη αξία. Δεν είμαι συγγραφέας, είμαι μπλόγκερ. Αλλά αγαπάω το Διαδίκτυο -μέσα στο οποίο υπάρχει η παγκόσμια λογοτεχνία- γιατί αυτό μου έδωσε την δυνατότητα να δω πως μπορώ να γράψω κάτι που να αφορά και άλλους ανθρώπους. Αλλά μέχρι εκεί. Προτιμάω την θάλασσα. Αν και εκεί πάντα διαβάζω. Αγαπάω πιο πολύ το διάβασμα από το γράψιμο. Να πάρουμε πίσω τις ζωές μας, για να μπορώ κι εγώ να διαβάζω ακόμα περισσότερο. Αν και η αλήθεια είναι πως, μετά την χρεοκοπία της χώρας, ξεσκίστηκα ακόμα περισσότερο στο διάβασμα. Υπήρξε μήνας που διάβασα οκτώ βιβλία, μπορεί και δέκα. Αν κι αυτή τη μαγεία που ένιωθα όταν ήμουν παιδί και διάβαζα τον Τομ Σόγερ ή το Νησί των Θησαυρών, δεν μπορώ να την νιώσω πια. Πώς θα ήθελα να την νιώσω μια φορά ακόμα. Αλλά αυτό δεν γίνεται. Μην το δημοσιεύσετε αυτό που σας έγραψα. Δεν αξίζει δημοσίευση. Να είστε καλά.)    Ανήκω στην πιο τυχερή γενιά της ιστορίας