ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Καλημέρα φίλε μου. Κάποια στιγμή νιώθεις άξιος της μοίρας σου. Σκέφτομαι μέρες να σου στείλω και ανακάλυψα πως δεν ξέρω τον τρόπο. Ζω στην Ελλάδα του 2015 χωρίς εργασιακά δικαιώματα, θέλω από τον ΣΥΡΙΖΑ να πάει τον κόμπο στο χτένι, όχι για έμενα προσωπικά αλλά επειδή πρέπει να γίνει.

Δουλεύω σε καφετέριες τα τελευταία 13 χρόνια, τουλάχιστον 5 μέρες την εβδομάδα, και έχω μόνο 80 ένσημα (τα 60 από μια εποχιακή δουλειά το καλοκαίρι).

Δεν θέλω από κανέναν Τσίπρα 751 ευρώ τον μήνα, δεν αγαπάω τα λεφτά και δεν θέλω να με πιστέψεις, ούτε εγώ με πιστεύω. Αν μου δινόταν η ευκαιρία, θα έκανα πολλά πράγματα για τα λεφτά.

Αυτό που διεκδικώ με τον ψήφο μου στον Τσίπρα είναι η δικαιοσύνη και η αξιοκρατία.

Με 3 ή 4 ένσημα τον μήνα δεν θεωρούμαι άνεργος και δουλεύω κατά μέσο όρο 10 με 11 ώρες την ήμερα για 30 ευρώ ανασφάλιστος, και με κράτηση από αυτά τα λεφτά το ένσημο που μου μπαίνει κάθε εβδομάδα.

Και ενώ πιθανόν να είμαι καλός στη δουλειά μου, στην απαίτηση να πάρω κάτι παραπάνω, η απάντηση είναι «πάνε αλλού που δεν πληρώνουν, σε αντικαθιστώ αύριο άνετα».

Πιτσιρίκο, δυστυχώς, σου κλαιγόμαστε πολλοί, αυτή είναι η κατάντια της χώρας μας να κλαιγόμαστε σε ένα blog.

Εγώ φταίω, εγώ ψήφιζα ΝΔ μέχρι το 2007 και επειδή δεν αγαπώ τα λεφτά δεν έχω πρόβλημα να παίρνω 300 ή 400 το μήνα -λέμε τώρα- άλλα γαμώ τον θεό μου να δουλεύω σαν άνθρωπος 8ωρο και όχι 12ωρο, και αν θέλω το κάτι παραπάνω -πιθανόν να κάνω οικογένεια στην ηλικία που είμαι- να κάνω και μια δεύτερη δουλειά να φτάσω τα 600Ε ή 700Ε, που δεν γίνεται όταν η πρώτη δουλειά σε απορροφάει πλήρως.

Νομίζω εσύ τα ξέρεις όλα αυτά, ελπίζω πως σε διαβάζουν και αυτοί που διεκδικούν τα δικαιώματα μας. Αυτοί πρέπει να τα δούνε.

Για αυτό σου γράφω, για να το διαβάσει κάποιος και να βγω μεθαύριο στην πλατεία να τον υποστηρίξω, και δεν το βλέπω εγωιστικά· δεν θα το κάνω για εμένα μόνο αλλά για όλους.

Για τα εργασιακά δικαιώματα, για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για την αξιοπρέπεια και για τον -σε εισαγωγικά πόλεμο- που μας έχουν κηρύξει!

Καλημέρα πιτσιρίκο

Α.

(Αγαπητέ φίλε, ο πόλεμος δεν είναι σε εισαγωγικά. Είναι κανονικός πόλεμος στις ζωές μας και στα μυαλά μας. Δεν αισθάνομαι ότι μου κλαίγεται κάποιος. Δεν βλέπω γκρίνια, βλέπω παράπονο. Είναι δυο διαφορετικά πράγματα. Όταν δεν σου επιτρέπουν να ζήσεις, η μόνη λύση είναι να αντιδράσεις. Έχουμε έρθει σε αυτό τον κόσμο για να ζήσουμε, όχι για να κάνουμε τρεις δουλειές για να βγάλουμε 600 ευρώ. Και οικογένεια με 600 ευρώ -σε αυτή την κοινωνία- δεν κάνεις. Παντρεύτηκαν δυο φτωχοί και γέννησαν έναν ζητιάνο. Χώρια που για το παιδί σου θα είσαι ή απών ή διαλυμένος από την κούραση. Δηλαδή, ένας ξένος. Μην περιμένετε τίποτα από καμία κυβέρνηση. Η τύχη μας είναι στα χέρια μας. Στα χέρια που πρέπει να ενωθούν, για να νικήσουμε. Να είστε καλά.)