Daily Archives: Φεβρουαρίου 3, 2015

Όποιος και αν είσαι,απλά μου λείπεις…

Φεβρουαρίου 03, 2015   pitsiriki1
cebbceb5cf86cf84ceb1

Περπατώντας στον δρόμο για το τρένο.Φορώντας τα ίδια ρούχα που κοιμάμαι κα ξυπνάω τις τελευταίες τρείς μέρες.Τα βήματα μου αργά,μιας και τα πόδια μου βουλιάζουν μέσα στα μεγάλα γκρι πασούμια που δεν λέω να βγάλω και η τσάντα με τις κουκουβάγιες,καινούργιο απόκτημα απο το Μοναστηράκι,λικνίζεται χαλαρά στον ώμο μου.Βγάζω εισητήριο και κατεβαίνω τις σκάλες για την αποβάθρα.Έχει ησυχία και εσύ μου λείπεις…

Για να πω την αλήθεια,δεν ξέρω ποιος είσαι εσύ που μου λείπεις.Είσαι η μητέρα μου?Που με έπαιρνες παιδί απο το χέρι και με πήγαινες βόλτα? Πηγαίναμε στα μαγαζιά και εσύ δοκίμαζες ώρες ρούχα στο δοκιμαστήριο και εγώ σου γκρίνιαζα.Γιατί πονούσαν τα πόδια μου και ήθελα παγωτό.Αλλά τότε δεν με απασχολούσε τίποτε άλλο.Ούτε οι δουλειές που άφηνα πίσω,ούτε αν θα μου έφταναν τα χρήματα,ούτε τι ώρα έπρεπε να γυρίσω.Άπλωνα απλώς το χέρι και αφηνόμουν πάνω σου.

Είσαι η φίλη μου? Που κάναμε κοπάνες απο το σχολείο και γυρίζαμε όλη την Αθήνα με τα πόδια? Μιλάγαμε δυνατά και γελούσαμε και δεν μας πείραζε ο κόσμος που μας κοιτούσε περίεργα.Πιασμένες χέρι-χέρι κάναμε σχέδια για το μέλλον και τότε μας φαινόντουσαν όλα τόσο εύκολα και όμορφα.Λες και όλη η ζωή μας θα ήταν φτιαγμένη απο λουλούδια και κανένα πρόβλημα δεν θα ερχόταν ποτέ να χτυπήσει την πόρτα μας.

Είσαι εσύ? Η εκδοχή του εαυτού σου που ερωτεύτηκα και που θέλησα να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου μαζί σου?Να σχολιάζουμε και να πειράζουμε τους περαστικούς και όλα να μας μοιάζουν αστεία και να γελάμε τόσο πολύ που να πονάει το στομάχι μας.Να με κρατάς αγκαλιά και να μου λες ιστορίες και να πλάθουμε κόσμους με πρωταγωνιστές εμας σε οτι επίτευγμα μπορούμε να φανταστούμε.Να με κοιτάς στα μάτια και να είναι πλημμυρισμένα με αγάπη και να νιώθω παντού μέσα μου οτι είμαι ασφαλής και οτι θα με θέλεις και θα είσαι δίπλα μου για πάντα.

Όποιος και αν είσαι,απλά μου λείπεις…

Κοιτάζω τις εικόνες που εναλλάσσονται γρήγορα μπροστά μου,καθώς και την αντανάκλαση του προσώπου μου στο τζάμι.Σκέφτομαι οτι θα ήθελα η ζωή μου να ήταν απλώς ένα διήγημα.Με το που τελείωνα την αφήγηση του,να τελείωνε και αυτή.Έτσι απλά.Αφήνοντας στο τέλος μόνο ένα χαμόγελο.Σαν και αυτό που σου αφήνει καμμιά φορά,ένα καλό βιβλίο….

Read More

Το Γιοφύρι της Μηλιάς…

Φεβρουαρίου 03, 2015   pitsiriki1
cebbceb5cf86cf84ceb1
Είπα να γράψω την μικρή αυτή ιστορία μέρες πούναι να μην χαθεί. Μου την αφηγήθηκε μια ασυρματίστρια του πυροβολικού του Δημοκρατικού στρατού.
Τέτοιες μέρες, λοιπόν, το ’47 έπεσε το γιοφύρι της Μηλιάς.
Κανείς πλέον δεν θυμάται την ύπαρξη του.
Άλλωστε δεν ήταν και κανένα αριστούργημα της αρχιτεκτονικής. Μερικά κυπαρίσσια και τέσσερα ξύλινα υποστυλώματα.
Ήταν όμως ο μόνος τρόπος για να έρθουν σε επαφή οι δύο όχθες .
Αν ρωτήσεις τις όχθες όλου του κόσμου θα σου πουν ότι ένα γεφύρι είναι το σπουδαιότερο πράμα.
Θεωρούν το γεφύρι τους το ομορφότερο. Άλλωστε η αισθητική της κάθε όχθης και η ιστορίας της διαμορφώνεται από δικό της γεφύρι.
Όταν πέφτει ένα γεφύρι οι κάτοικοι των μεγαλουπόλεων το βλέπουν στην τηλεόραση και κουνούν το κεφάλι τους αδιάφορα.
Οι όχθες όμως θρηνούν.
Σήμερα τεράστιες τσιμεντένιες γέφυρες κοιτούν περιφρονητικά το ποτάμι κάτω στην Μηλιά γιατί δεν ξέρουν ακόμα.
Αισθάνονται ακλόνητες πανίσχυρες και αιώνιες.
Δεν έχουν ακόμα γράψει την ιστορία τους.
Το Γιοφύρι της Μηλιάς έπεσε τον χειμώνα του ’47.
Τα νερά παράσυραν τα κυπαρισσένια υποστυλώματα και έκοψαν στην μέση ένα κοπάδι που περνούσε.
Οι Τσομπάνηδες απελπισμένοι ξεκίνησαν να πάρουν τον δρόμο της επιστροφής για την στάνη αφήνοντας τα μισά πρόβατα τους μόνα στην απέναντι όχθη μέσα στην κοσμοχαλασιά.
Εκείνη την ώρα είδαν να κατεβαίνουν προς το ποτάμι στρατιώτες.
Ήταν μια μονάδα υποστήριξης πυροβολικού του Δημοκρατικού Στρατού.
Ανάμεσα στου αντάρτες ήταν και η 17χρονη ασυρματίστρια που μου αφηγήθηκε την ιστορία.
Οι Αντάρτες έπρεπε να ανεβούν στο Μέτσοβο το ταχύτερο δυνατό. Δεν είχαν χρόνο να ξαναφτιάξουν το γεφύρι.
Τότε έφτασε ένα τσούρμο συμπεθέρων από το διπλανό χωριό που πήγαιναν να ζητήσουν την νύφη από ένα άλλο χωριό που βρισκόταν απέναντι.
Αποφάσισαν όλοι να βρουν τρόπο να περάσουν το ποτάμι.
Ο Καθένας είχε τους λόγους του.
Πήγαν στο χωριό και μάζεψαν όσα σχοινιά υπήρχαν και έφτιαξαν μια πρόχειρη κατασκευή.
Πέρασαν το παγωμένο ποτάμι πιασμένοι από τα σχοινιά.
Η ασυρματίστρια κόντεψε να πνιγεί. Πάγωσε και άφησε τα σχοινιά από τα χέρια της . Την πρόλαβε κάποιος και την έπιασε από την χλαίνη.
Όταν έφτασαν απέναντι, Το συμπεθεριό θα συνέχιζε το δρόμο του προς το ξένο χωριό.
Οι τσοπάνηδες μάζεψαν τα πρόβατα και αποφάσισαν να τα πάνε και αυτοί στο ξένο χωριό για να βρουν μέρος να τα προφυλάξουν.
Οι Αντάρτες τους ακολούθησαν. Αν συνέχιζαν όλη την νύχτα το δρόμο τους βρεγμένοι θα πάγωναν.
Την επόμενη μέρα οι αντάρτες συνέχισαν για το Μέτσοβο και οι συμπέθεροι με τους τσοπάνους ξαναγύρισαν στο χωρίο τους.
Πέρασαν τα χρόνια και τις προάλλες ταξίδευα προς την Ηγουμενίτσα.
Πέρασα πάνω από την άψυχη ακόμα τεράστια τσιμεντένια γέφυρα.
Κοίταξα κάτω.
Κάπου εκεί θα πρέπει να ήταν.
Κανείς δεν θυμάται πλέον την ξύλινη γέφυρα της Μηλιάς.
Σαν να μην υπήρξε.
Μάλλον δεν ζει κανείς πλέον για να θυμάται.
Αν θέλει κανείς να μάθει θα πρέπει να πάρει τον παλιό δρόμο.
Να κατέβει στο ποτάμι και να ρωτήσει τις όχθες.
Αυτές ξέρουν περισσότερα.
_____________________________________________
Read More

Φαίνεται πως δεν έχει σημασία αν φοράς γραβάτα, αλλά αν φοράς παντελόνια…

Φεβρουαρίου 03, 2015   pitsiriki1
cebbceb5cf86cf84ceb1

Για μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων αυτής της χώρας η πορεία προς την εξουσία και η ανάληψη της διακυβέρνησης από ανθρώπους που δεν ανταποκρίνονται στα στερεότυπα και δεν υποτάσσονται στην κυρίαρχη ιδεολογία ήταν κάτι που έμοιαζε με ανέκδοτο. Ακόμη και μετά την κρίση, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχθηκε και άρχισε να διεκδικεί την εξουσία, όλα αυτά έμοιαζαν με «γραφικές αριστερές ουτοπίες» προκαλώντας βεβιασμένες αντιδράσεις και πανικό στις «κυρίαρχες» ελίτ.

Πέρασαν λίγα χρόνια και φαίνεται ότι οι κάποτε «γραφικές αριστερές ουτοπίες» που διατυπώνονταν από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ έγιναν πραγματικότητα στην Ελλάδα, γιατί μια κυβέρνηση συσπείρωσε ευρύτερες δυνάμεις, στη βάση μιας αξιοπρεπούς διαπραγμάτευσης στο εξωτερικό και μιας μετριοπαθούς και τίμιας διαχείρισης στο εσωτερικό, μακριά από τη διαπλοκή. Όσα κάποτε ήταν «γραφικά» για κάποιους, είναι σήμερα πια κυβερνητικό πρόγραμμα γιατί δεν έπαψαν να είναι συνεπείς αποτυπώσεις όσων σταθερά αυτός ο χώρος υποστηρίζει από την αρχή της κρίσης: για τις αιτίες, για την κατάσταση και για την αναγκαία πολιτική λύση.
Όρος πολιτικής επιβίωσης η επιμονή μιας «αριστερής» διακυβέρνησης, η υλοποίηση των δεσμεύσεων.

Αρκεί η κυβέρνηση να συνεχίσει να είναι συνεπής στην «ατζέντα» που την έφερε στην εξουσία, όπως ακριβώς ξεκίνησε. Είναι ξεκάθαρα όρος πολιτικής επιβίωσης ! Χωρίς να προεξοφλείται ότι η στρατηγική για το χειρισμό των ζητημάτων έχει δικαιωθεί ή όχι, αυτό που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι ότι υλοποιείται απόλυτα η λαϊκή εντολή, με αποτέλεσμα να σημειώνεται μεγάλη αλλαγή νοοτροπίας και ψυχολογίας για τους πολίτες. Έχει συντελεστεί μια ασυνήθιστη συσπείρωση για τη νέα κυβέρνηση, η οποία κάνει ακριβώς αυτό για το οποίο την κατηγορούσαν και τη χλεύαζαν ως αντιπολίτευση. Είναι ξεκάθαρα Αριστερή….

Η Αριστερά λοιπόν είναι αυτή που κατηγορείται από το παλιό πολιτικό σύστημα ότι τολμά να εφαρμόσει ακριβώς όσα υποσχέθηκε στις εκλογές ! Είναι μάλλον αντανακλαστική αντίδραση αλλά είναι σπαρταριστό να παρακολουθεί κανείς ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να ομολογούν ότι η εξαπάτηση της λαϊκής ετημυγορίας είναι συνυφασμένη με την «υπεύθυνη» πολιτική.
Με το πουκάμισο απ΄έξω, χωρίς γραβάτες;

Για ένα μέρος των πολιτών που αξιολογεί την πραγματικότητα μέσα από τις στερεοτυπικές εικόνες, η εικόνα του Πρωθυπουργού και των υπολοίπων μελών της Κυβέρνησης χωρίς γραβάτες και με πολύ απλή εμφάνιση, ήταν δύσκολα αποδεκτή. «Είναι δυνατόν να διαχειριστούν τη χώρα αυτοί, να μας σώσει αυτός με το πουκάμισο απ’ έξω;» ήταν η φράση που ακούστηκε τις τελευταίες μέρες για τον Υπουργό Οικονομικών από ακροατήρια που δεν μπορούν να αποδεχτούν αυτό τον αντικομφορμισμό. Είναι όμως «αυτοί» που για πρώτη φορά περνάνε στο κοινό μια διαφορετική εκτίμηση για την έννοια της εθνικής αξιοπρέπειας, ανεξάρτητα από την έκβαση αυτής της μάχης, πετυχαίνοντας να συσπειρώνουν δυνάμεις της κοινωνίας που δεν είχαν και δεν θα έχουν ποτέ σχέση με τις ιδέες της Αριστεράς. Επιβραβεύουν όμως το ήθος της, φαίνεται, χωρίς να τη βαθμολογούν με βάση το συντηρητικό dress code αλλά με βάση το αξιακό της περιεχόμενο.

Χωρίς γραβάτες λοιπόν, αλλά όπως ακριβώς υποσχέθηκαν, ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του, αυτοί οι «ατημέλητοι» 40άρηδες , κατάφεραν μέσα σε 5 εργάσιμες μέρες να αλλάξουν την ψυχολογία της χώρας και να θορυβήσουν τον πλανήτη, έτοιμοι από καιρό, υλοποιώντας το ξεκάθαρο πλάνο τους με αποφασιστικότητα ! Οι υποστηρικτές τους είναι πολύ περισσότεροι πια από όσους τους ψήφισαν , στέλντοντας μήνυμα για την αλλαγή της διάθεσης του Έλληνα. Γιατί η Αριστερά έμοιαζε να έχει «χαρίσει» τον «πατριωτισμό» σε όσους έκρυβαν πίσω από γραβάτες και καθωσπρεπισμούς, πίσω από υποκριτικούς όρκους και ψευδεπίγραφα κυρήγματα, την έλλειψη πραγματικής ευθύνης για να προασπίσουν την πρόοδο και την κοινωνική ειρήνη. Οι «γραβάτες» αυτές συγκάλυψαν για μισό αιώνα όλους τους υπεύθυνους της πολιτικής, οικονομικής και ηθικής μας χρεωκοπίας. Aλλά και για τους λαούς της Ευρώπης, αυτό το στοίχημα έχει αντίστοιχη σημασία εξαιτίας του τρόπου που πολιτεύτηκαν οι ηγεσίες τους.

Ποιοι φοράνε γραβάτες και ποιοι φοράνε παντελόνια.

Με τον ίδιο τρόπο, τα μνημόνια που επιβλήθηκαν ως μονόδρομος, ανέλαβαν να συγκαλύψουν οικονομικές απάτες και πολιτικά εγκλήματα που έγιναν σε βάρος του ελληνικού λαού τα τελευταία χρόνια, φορτώνοντας στις πλάτες του και με βάναυσο κοινωνικό κόστος, την ηθική και αντικειμενική ευθύνη για το χρέος. Αυτή την ευθύνη της αποκατάστασης της αδικίας είναι η Αριστερά που κλήθηκε να την αναλάβει με την δέσμευση, να το κάνει στο πλαίσιο των αρχών και της κουλτούρας της, χωρίς ποτέ να ξεχάσει ποιο είναι το δίκιο και ποιο είναι το σωστό. Γι’αυτό ακριβώς κατηγορείται αφού κάποιοι θεωρούσαν νομοτελειακή τη μεταμόρφωσή της σε κάτι αστικό και συνηθισμένο την επομένη των εκλογών ενώ ξεκινά δείχνοντας να έχει επιλέξει να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της στο ακέραιο.

Ο Αλέξης Τσίπρας επιλέγει στρατηγικά να κρατά ως ισχυρότερο χαρτί του μέσα και έξω από τη χώρα, το ηθικό πλεονέκτημα έναντι όλων των άλλων, τα «καθαρά χέρια» ! Αυτή η αντισυμβατική επιλογή, είτε θεωρείται ριψοκίνδυνη είτε η πλέον συνετή, είναι η πιο αξιοπρεπής που θα μπορούσε να υπάρξει και άλλαξε το κλίμα μέσα και έξω από τη χώρα αφού κανείς πια δεν τολμά να υποστηρίξει ότι το μέλλον της Ευρώπης περνά από τις πολιτικές της λιτότητας. Φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι έλληνες πολίτες φρόντισαν να το καταστήσουν σαφές πια.

Φαίνεται πως δεν έχει σημασία αν φοράς γραβάτα, αλλά αν φοράς παντελόνια…

Read More
« Older posts
  • iSquare iPad Like

  • Το blog μου

  • ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

  • ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

  • ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

  • Αρχείο

  • Κατηγορίες

  • ΡΕΠΟΡΤΑΖ

  • ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

  • ΚΟΣΜΟΣ

  • πολιτικη

  • ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ

  • ΒΙΝΤΕΟ

  • ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ

  • Δημοφιλή