Θα ήθελα να ήμουν μικρος..
Τόσο μικρος που να χώραγα στην τσέπη ενός πλανόδιου μουσικού. Να γύρναγα μαζί του από τόπο σε τόπο. Στα πολύχρωμα ταξίδια του. Να γνωρίζαμε νέους ανθρώπους και να δοκιμάζαμε γεύσεις παράξενες. Να μην υπήρχε χρόνος.Ούτε προορισμός.Μόνο ταξίδι.Να γυρνάμε όλη μέρα στον ήλιο και να ρουφάμε όλες τις εικόνες που ξεπροβάλλουν για πρώτη φορά μπροστά μας.Χωρίς την παραμικρή έννοια ή σκέψη να παρεμβάλλεται στην διαδρομή μας. Θα ήθελα να ήμουν μικρος.. Τόσο μικρος που να χωράω σε ένα συρτάρι με φρεσκοπλυμένα ρούχα. Να χάνομαι στις μυρωδιές και στην απαλότητα των υφασμάτων. Να γυρνάω γύρω γύρω και βουτώντας να βουλιάζω μέσα τους. Να εισπνέω και να εκπνέω καθαρότητα. Και εκεί μέσα,κλείνοντας τα μάτια,να κάνω τα πιο όμορφα και ήρεμα όνειρα. Γεμάτα λουλούδια,χρώματα και αγάπη. Θα ήθελα να ήμουν μικρος. Τόσο μικρος που να μπορώ να σκαρφαλώσω στον λαιμό μας αγριόχηνας. Να πετάω ψηλά. Πάνω απο τα σύννεφα. Και να παίζω με τα χρώματα της ανατολής και της δύσης. Και όλος ο κόσμος απο κάτω μου να απλώνεται σαν ψηφιδωτό. Μικρές χρωματιστές κουκίδες που δεν μπορούν να σε αγγίξουν.Ούτε να σε κάνουν μέρος τους. Να κοιτάζω μπροστά και να νιώθω τον αέρα να διαπερνάει το κορμί μου. Και την ελευθερία να γαργαλάει τις άκρες των χειλιών μου. Θα ήθελα να ήμουν μικρος. Τόσο μικρος που να μπορούσα να κρυφτώ στα πλήκτρα ενός πιάνου. Να κάνω κούνια στις χορδές και τσουλήθρα στα σφυράκια.Μια να τρέχω γρήγορα,μια να περπατάω αργά,δημιουργώντας άχρονες μελωδικές γραμμές. Πλάθοντας κόσμους μουσικούς. Σκορπώντας νότες μέσα απο ένα μεγάλο ψάθινο καλάθι. Κάνοντας τα πάντα να σταματήσουν για λίγο.Έστω και για λίγο. Θα ήθελα να ήμουν μικρος. Τόσο μικρος που να μπορούσα να δραπετεύσω στο χαμόγελο ενός παιδιού.Να γεύομαι την αθωότητα και το αβίαστο γέλιο. Να μάθω απο την αρχή τον αυθορμητισμό και την εμπιστοσύνη.Να βυθιστώ σε μάτια γεμάτα άδολη αγάπη.Και να θυμηθώ την αφή που έχουν τα πραγματικά δάκρυα.Να νιώθω βαθιά μέσα μου την ευτυχία.Σε πράγματα απλά.Μόνο και μόνο επειδή έχω στα χέρια μου ένα μεγάλο μπολ παγωτό.Η την έκπληξη ενός δώρου απρόσμενου. Θα ήθελα να ήμουν μικρος. Τόσο μικρος που να μπορούσα να ταξιδέψω μέσα σε ένα καρυδότσουφλο. Μ’ένα λευκό μαντήλι για πανί. Και για κουπιά μόνο τα χέρια. Να χαράξω την πορεία μου πάνω σε έναν χάρτη βγαλμένο απο φαντασία παιδική. Με πυξίδα νεκρή και με μόνο σύμβουλο τον άνεμο. Να με πάει να με αφήσει εκεί που τα όνειρα συναντάνε την πραγματικότητα και την αιχμαλωτίζουν,μέχρι να γίνει δική τους.
Θέλω να κάνω ένα ζεστό μπάνιο.Έξω να κάνει κρύο,αλλά να μην με νοιάζει.Να φορέσω γρήγορα τις πυτζάμες μου και να τρέξω με τα γυμνά βρεγμένα πόδια μου μέχρι το κρεβάτι. Να ξαπλώσω και να κουκουλωθώ με τα σκεπάσματα μέχρι πάνω. Εσύ να μου χαμογελάσεις και να μου προσφέρεις την αγκαλιά σου να χωθώ μέσα. Να σκύψεις και να μου δώσεις απο ένα φιλί στο κάθε βλέφαρο και ένα πειρακτικό στην μύτη.Και μετά,έτσι αγκαλιά όπως θα με έχεις,να μου διηγηθείς με σιγανή φωνή,γεμάτη αγάπη,ιστορίες.Ιστορίες για μοναχικούς ταξιδιώτες,για φρεσκοπλυμένα ρούχα,για αγριόχηνες,για μελωδικά πιάνα,για παιδικά αθώα χαμόγελα,για μαγικά ταξίδια με καρυδότσουφλα.Και εγώ να σε ακούω και να σε πιστεύω.Και εσύ να συνεχίζεις να με κρατάς,και να μου μιλάς,μέχρι να αποκοιμηθώ εκεί.Ασφαλής
εγραψε το πιτσιρικι
