Σχέσεις έρχονται, δυναμώνουν, συμπληρώνουν, σβήνουν, περνούν, πληγώνουν… Κι εγώ αφήνομαι, ποθώ, δένομαι, νιώθω, πονώ… Τόσο συχνός αυτός ο πόνος, διαρκώς δίπλα μου. Ο άλλος, ο άγνωστος, ο απέναντι, τον κοιτάζω μελαγχολικό και πλάθω ιστορίες για την δική του θλίψη. Και τότε θυμάμαι εκείνο το βράδυ με σένα στην βροχή…
Απόρριψη, προδοσία, φρούδες ελπίδες, σπασμένα όνειρα. Χάνω τον έλεγχο της ίδιας μου της ζωής, δε με ρωτούν παρά μου ανακοινώνουν, δεν αποφασίζω παρά δέχομαι. Ψάχνω το μεταίχμιο ανάμεσα στο σωστό και το λάθος, την αλήθεια και τις δικαιολογίες, την ελπίδα και την θλίψη. Κάθε προσπάθεια μου πέφτει και σπάει και γίνεται κομμάτια, κομμάτια που πληγώνουν τον εγωισμό μου. Μα ο δικός σου εγωισμός, βρίσκει βαριά στους ώμους του την θλίψη μου.
Και το δικό μου βάρος; Πρέπει να ξεχάσω, να σβήσω αναμνήσεις, να θάψω μέσα μου ένα κεφάλαιο ζωής, ώσπου να πάρω βαθιά ανάσα και να γυρίσω σελίδα. Και προσπαθώ αρκετά να ξεφύγω από τον αφιλόξενο ωκεανό που κρύβεις μέσα σου και να αναπνεύσω, αλλά η προσπάθεια μου είναι μάταιη. Η σελίδα στο βιβλίο μου δε γυρνά, μόνο μου κόβει τα δάχτυλα, ώστε να μην μπορώ να αγγίξω ξανά κανέναν όπως εσένα. Μένω στην τελευταία σελίδα της ιστορίας μου – της ιστορίας μας – και την διαβάζω ξανά και ξανά και κάπου στην εκατοστή φορά, νιώθω πως χάνω κάθε ίχνος λογικής και οδηγούμαι σε μία παράνοια σεναρίων και υποθέσεων. Κι ενώ έχω θρηνήσει σχέσεις με άδοξο τέλος, κάθε φορά σαν πρώτη φορά μου μοιάζει και με πονά που χάθηκε ακόμα μια στο κάτι και στο τίποτα του μυαλού σου.
Κάθε βροχή θα μου θυμίζει κι ένα άδοξο τέλος, μαζί και το δικό μας. Η ίδια βροχή που έπεφτε πάνω μας, ενώ γκρίνιαζες να τρέξω στο αυτοκίνητο, αυτή η βροχή έμεινε να καλύπτει κάθε δάκρυ τη μέρα που έφυγες. Βροχή συναισθημάτων – έντονων, αληθινών, προδομένων. Δεν ξέρω πως θα ξημερώσουν οι επόμενες μέρες και πόσο καιρό θα καλύπτουν σύννεφα τον ουρανό μου, ξέρω μόνο πως χρειάζεται χρόνος και υπομονή για να νιώσω ξανά τον ήλιο να με ζεσταίνει σαν ένα νέο άγγιγμα.
