ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Η ανάληψη της διακυβέρνησης δεν σημαίνει κατάκτηση της πραγματικής εξουσίας και γι” αυτό πρέπει να προχωρήσουμε στο ξήλωμα του μνημονιακού καθεστώτος που έχει καταλάβει τον κρατικό μηχανισμό και να δημιουργήσουμε άμεσα μια πλατιά κοινωνική συμμαχία μέσα από θεσμούς λαϊκής ενεργοποίησης και παρέμβασης.

Το παραπάνω είναι ένα πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα από το άρθρο του Αλέκου Καλύβη στην ΑΥΓΗ της Κυριακής. Το μέλος του πολιτικού γραφείου του κόμματος κάνει λόγο για το μνημονιακό καθεστώς που έχει καταλάβει τον κρατικό μηχανισμό και το οποίο πρέπει να ξηλωθεί με λαϊκή ενεργοποίηση και παρέμβαση δια της χρήσεως κονσερβοκουτίων. Κι αυτό καθότι ο κρατικός μηχανισμός είναι τίγκα στους κολλητούς του Πολ Τόμσεν όπως ο διοικητής του ΙΚΑ Σπυρόπουλος για παράδειγμα. Ή ο διοικητής της ΔΕΗ Ζερβός που ακόμη δεν έχει αντικατασταθεί. Ολοι οι κρατικοί οργανισμοί ελέγχονται από το «μνημονιακό καθεστώς» του βαθέως ΠΑΣΟΚ.  Προφανώς ο Αλέκος που είναι έντιμος, με ήθος και ακεραιότητα αγωνιστής της Αριστεράς δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει το πόσο αρρωστημένα μνημονιακό είναι το πελατειακό μας κράτος. Μιλάμε για το ΙΚΑ του Σπυρόπουλου για παράδειγμα. Αν γνώριζε ο Αλέκος Καλύβης το τι συμβαίνει με τις επιθεωρήσεις-επιθεωρητές του ΙΚΑ και τις μικρές επιχειρήσεις εστίασης στο Δήμο της Αθήνας για παράδειγμα, θα είχε μπουκάρει στο άνδρο του Σπυρόπουλου και θα είχε κάνει το μαγαζί καλοκαιρινό. Χωρίς να αθωώνουμε τους παπαγάλους των μνημονίων θα πρέπει να γνωρίζει ο Αλέκος ότι η χώρα δεν έχει καμμία τύχη με ένα τέτοιο νοσηρό και διαφθαρμένο πελατειακό κράτος.

Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο του Αλέκου Καλύβη που αναδημοσίευσαν οι αντάρτες πόλεων του ISKRA>

Η κυβέρνηση πορεύεται σε ένα εξαιρετικα εχθρικό περιβάλλον. Επί πέντε χρόνια εφαρμόστηκε μια ακραία νεοφιλελεύθερη – μνημονιακή πολιτική, η οποία κατέστρεψε την κοινωνική υποδομή, λεηλάτησε την κοινωνία και υπονόμευσε τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας. Η πολιτική αυτή παρουσιάστηκε ως αναγκαίο βήμα για την έξοδο από την κρίση και, παρά την παταγώδη αποτυχία της να αντιμετωπίσει τα κρίσιμα προβλήματα της χώρας, συνεχίζει να υποστηρίζεται ένθερμα από το ευρωπαϊκό και ελληνικό κατεστημένο.

Η κρίση που εκδηλώθηκε στη χώρα μας και σε άλλες χώρες της περιφέρειας της Ευρωζώνης οφείλεται στο γεγονός ότι ήταν οι πιο αδύναμοι κρίκοι ενός μηχανισμού που είχε εγγενές το στοιχείο της κρίσης του. Προφανώς και υπήρχαν πρόσθετοι εσωτερικοί λόγοι που αφορούσαν στον στρεβλό τρόπο ανάπτυξης του καπιταλισμού στην Ελλάδα, οι οποίοι διόγκωσαν το πρόβλημα. Τα Μνημόνια, όμως, αποτέλεσαν μοντέλο διαχείρισης της κρίσης για τις πιο προβληματικές χώρες της Ευρωζώνης, πλην όμως η λογική των Μνημονίων είναι μια πολιτική διαχείριση για όλη την Ευρωζώνη, ώστε να εξασφαλιστεί με καλύτερους όρους αναπαραγωγή του κεφαλαίου και να δημιουργηθεί νέος καταμερισμός εργασίας. Είναι δηλαδή τμήμα ενός συνολικού στρατηγικού σχεδίου, ώστε να δεχτεί μια συντριπτική ήττα η εργασία και να απορριφθεί συνολικά ένα σύστημα κοινωνικών εγγυήσεων, που ήταν απόρροια των αγώνων του εργατικού κινήματος και το είχαν αποδεχτεί στο παρελθόν και οι χριστιανοδημοκράτες και οι σοσιαλδημοκράτες.

Η σημερινή Ευρώπη ουδεμία σχέση έχει με την Ευρώπη του ισχυρού κοινωνικού κράτους, της πλήρους και αξιοπρεπούς εργασίας, των δικαιωμάτων. Η υλοποίηση, αλλά και η κρίση της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης έχουν υποσκάψει πλήρως τις πρακτικές των κοινωνικών συμβολαίων και του κεϋνσιανισμού που οικοδομήθηκαν σε εθνικό επίπεδο μεταπολεμικά.

Η νέα κυβέρνηση κάνει σημαντικές προσπάθειες να ακυρώσει για τη χώρα μας αυτό το νεοφιλελεύθερο μοντέλο και να αμφισβητήσει συνολικά την ευρωπαϊκή οικονομική και κοινωνική πολιτική. Είναι ενθαρρυντικό ότι στην Ευρώπη διαμορφώνεται κλίμα συμπαράστασης της ελληνικής κυβέρνησης και αντίκρουσης της πολιτικής λιτότητας, η οποία κρατά όμηρο την Ευρώπη σε μια παγίδα αποπληθωρισμού και στασιμότητας.

Στη χώρα μας παλεύουμε για την κατάργηση των Μνημονίων και της τρόικας, τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και την εφαρμογή μιας αντινεοφιλελεύθερης πολιτικής όπως ορίστηκε με το πρόγραμμά μας.

Από τις μέχρι σήμερα προσπάθειες και ανεξάρτητα από τους ελιγμούς και προσωρινούς συμβιβασμούς, κινούμαστε μέσα σε ένα μεταβατικό πλαίσιο που θέλουμε να μας εξασφαλίσει κάποιες ανάσες χρόνου και ρευστότητας με τις λιγότερες δυνατές αβαρίες στο πρόγραμμά μας. Μακάρι να τα καταφέρουμε και γι” αυτό απαιτείται να επιμείνουμε στα ζητήματα: αποκατάστασης του κοινωνικού συσχετισμού με επαναφορά του ακυρωμένου εργασιακού πλαισίου, αναδιανομής σε βάρος του κεφαλαίου, απόκρουσης της διαφθοράς, προώθησης προοδευτικών μεταρρυθμίσεων και προστασίας της δημόσιας περιουσίας.

Ωστόσο πάντα θα υπάρχουν μπροστά μας μεγάλα διλήμματα και σκληρά ερωτήματα:

* Χωρίς διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και χωρίς ακύρωση των τεράστιων πρωτογενών πλεονασμάτων, υπάρχει η δυνατότητα εφαρμογής μιας αντιμνημονιακής και αναπτυξιακής πολιτικής;

* Το πρόγραμμά μας, όχι μόνο στο σύνολό του, αλλά ακόμη και το άμεσο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, έχει περιθώριο εφαρμογής μέσα στον σκληρό μηχανισμό του ευρώ, χωρίς να προωθηθούν θεμελιακές αλλαγές στην Ευρωζώνη και πως αυτές εξασφαλίζονται; Και αν αυτές δεν υπάρξουν, τι κάνουμε;

* Εάν παραμείνουν αμετακίνητοι οι δανειστές και το ευρωπαϊκό κατεστημένο και επιμείνουν εκβιαστικά στην εφαρμογή τρίτου Μνημονίου, πώς διαμορφώνουμε τον αναγκαίο πολιτικό και κοινωνικό συσχετισμό ώστε να προκύψει λύση μέσα από ρήξη εντός της Ευρωζώνης;

Δεν υπάρχουν μαγικές και εύκολες απαντήσεις για όλα τα πιο πάνω.

Είναι σίγουρο πάντως ότι, είτε τώρα, στο μεταβατικό στάδιο, είτε στην οριστική διευθέτηση του Ιουνίου, θα κληθούμε να κάνουμε τολμηρές επιλογές, εφόσον παραμένουμε δεσμευμένοι στο πρόγραμμά μας και στους στόχους μας. Γι” αυτόν τον λόγο πρέπει να ερευνήσουμε όλα τα ενδεχόμενα που θα αφήνουν ανοιχτό το πεδίο εφαρμογής του προγράμματός μας.

Εκείνο που μπορεί να ισχυριστεί κανείς με μεγαλύτερη ασφάλεια είναι ότι λύσεις με βάση αυτά που θέλουμε δεν θα προκύψουν ούτε από σχήματα εθνικής συναίνεσης ούτε μόνο μέσα από διαπραγματεύσεις, όσο αναγκαίες και αποφασιστικές και αν είναι.

Πρέπει να δημιουργηθούν άμεσα οι προϋποθέσεις προώθησης μεγάλων αλλαγών. Η ανάληψη της διακυβέρνησης δεν σημαίνει κατάκτηση της πραγματικής εξουσίας και γι” αυτό πρέπει να προχωρήσουμε στο ξήλωμα του μνημονιακού καθεστώτος που έχει καταλάβει τον κρατικό μηχανισμό και να δημιουργήσουμε άμεσα μια πλατιά κοινωνική συμμαχία μέσα από θεσμούς λαϊκής ενεργοποίησης και παρέμβασης. Η ισχυροποίηση και μαζικοποίηση του κόμματος με τρόπο που θα το καθιστά μάχιμο πολιτικό υποκείμενο, ικανό να συσπειρώνει και να κινητοποιεί ένα μεγάλο δυναμικό πολιτών, είναι ακόμη μια εξαιρετικά επείγουσα ανάγκη. Επίσης η κινητοποίηση του λαού και η αναγέννηση των κινημάτων στη χώρα μας και στην Ευρώπη αποτελούν έναν εξαιρετικά κρίσιμο παράγοντα για την επιτυχή έκβαση της προσπάθειάς μας.

Ο αγώνας μας είναι, όντως, αγώνας μεγάλων αποστάσεων. Θα περάσουμε από διάφορες φάσεις ρήξεων και συμβιβασμών. Η επιμονή στους στόχους μας και η σύγκρουση με το ευρωπαϊκό και μνημονιακό κατεστημένο θα δημιουργήσουν τελικά τις προϋποθέσεις βιώσιμων προοδευτικών λύσεων.

 *Ο Αλέκος Καλύβης είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην ΑΥΓΗ (29/03/15)