ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Στη συνέχεια ήρθε ο Άδωνις.
Έπαιζε με δυο τρενάκια.
Το ένα, το μικρό, ήταν η μικρή Ελλάδα.
Το άλλο, το μεγάλο, ήταν η μεγάλη Γερμανία.
Και η σύγκρουσή τους απέβαινε καταστροφική για το μικρό και ευτυχής για το μεγάλο.
Και έδειχνε πως ο μικρός πρέπει να σέβεται το μεγάλο.
Αυτό είναι το σωστό, έλεγε.

Μετά ήρθε κι ο Σταύρος, ο ποταμίσιος.
Αυτός εξισώνει με τους φασίστες όποιον τολμά να σηκώσει το ανάστημά του απέναντι στους Γερμανούς.
Δεν ταράζεται και το θεωρεί φυσιολογικό, όταν οι Γερμανοί ζητούν, ως υποθήκη για το χρέος μας προς αυτούς, τις παραλίες μας και τα μηνμεία μας. Αλλά οργίζεται όταν εμείς τους ζητάμε τη γερμανική περιουσία εντός της χώρας, ως υποθήκη γι” αυτά που μας χρωστάνε (π.χ. Ινστιτούτο Γκαίτε).
Έχει πάρει σβάρνα τα κανάλια, για να καταφέρεται εναντίον της πρόθεσης της κυβέρνησης να τσιτώσει τους Γερμανούς.
Όταν βλέπει τον υπουργό Άμυνας να κόβει βόλτες με ελικόπτερο πάνω απ” τα ελληνικά νησιά, τον αποκαλεί «ψεκασμένο» εθνικιστή. Αλλά όταν έβλεπε άλλους υπουργούς Άμυνας παλιότερα να παραγγέλνουν γερμανικά υποβρύχια που γέρνουν, τότε έβλεπε «πρόοδο» και φωτογραφιζόταν χαχανίζων μαζί τους…
Είναι σίγουρα πανάξιος νικητής στο διαγωνισμό των Γερμανόδουλων…
Παίρνει το τιμητικό βραβείο: «Γερμανοτσολιάς»

Κοινός τόπος των Γερμανόδουλων:
Όταν οι Γερμανοί επιτίθενται με λέξεις ή πράξεις κατά των Ελλήνων, τότε συνιστούν να κάνουμε αυτοκριτική, γιατί αυτά που μας λένε είναι «σκληρές αλήθειες».
Ενώ όταν Έλληνες επιτίθενται με λέξεις ή πράξεις κατά των Γερμανών, αυτό είναι «ψεκασμένος εθνικισμός και φασισμός»…

Μαζέστιξ