ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Θα περίμενα από έναν πανεπιστημιακό κάτι καλύτερο από το γνωστό ανέκδοτο «ναι, αλλά κι εσείς βασανίζετε τους μαύρους». Ο Κατρούγκαλος δεν είναι πολιτικός και φαίνεται. Και καλά κάνει. Όμως θα έπρεπε να έχει την ικανότητα να αποφεύγει τις παγίδες του κάθε Μητσοτάκη, Γεωργιάδη και λοιπών διαγραμμένων από τη συλλογική συνείδηση.

Δεν λέω ότι θα πρέπει να αγνοεί τις επιθέσεις εναντίον του ο Κατρούγκαλος. Όμως με τίποτα δεν θα πρέπει να δείχνει ότι ομολογεί πως πράγματι έχει δημιουργήσει οσμή σκανδάλου αλλά πάντως αυτή είναι μικρότερη από εκείνη του σκανδάλου Siemens. Διότι τί άλλο σημαίνει η σημερινή του απάντηση; Αν νιώθει ενοχές ότι παραμένοντας βλάπτει, ας φύγει. Όσο μένει, είναι υποχρεωμένος να μη συγκρίνει σκάνδαλα, έστω και λόγω εκνευρισμού.

Ούτε, φυσικά, να θυμίζει σκάνδαλα άλλων υπονοώντας ότι ο πρωταγωνιστής τους δεν έχει δικαίωμα να ομιλεί. Έχει και παραέχει. Ακόμη και ο Τσοχατζόπουλος που έχει καταδικαστεί για σκάνδαλα, έχει κάθε δικαίωμα να μιλά και μάλιστα θα ακούσουμε με ενδιαφέρον τι έχει να πει. Μακάρι να μιλούσε. Όπως έχει δικαίωμα να μιλά και ο Παπακωνσταντίνου που επίσης βρέθηκε «ολίγον ένοχος». Μακάρι κι αυτός να τα «μπουμπουνίσει» όπως απείλησε. Θα τον ακούσουμε κι αυτόν με ενδιαφέρον.

Όλοι έχουν δικαίωμα να μιλάνε και να εκτίθενται και να μας εκνευρίζουν. Η παρουσία τους είναι χρήσιμη για να μην ξεχνάμε με ποιους είχαμε μπλέξει. Ένας υπουργός, όμως, έστω και μιας light Αριστεράς θα πρέπει να απαντά με επιχειρήματα και όχι με συγκρίσεις οσμών ή σκιών σκανδάλων. Εκεί βρίσκεται η μεγάλη ποιοτική διαφορά μεταξύ των κυβερνήσεων που ταΐστηκαν από σκάνδαλα και γιγάντωσαν τη διαφθορά με μία κυβέρνηση έστω και light Αριστεράς.

Είναι θέμα ήθους και ηθικής. Όποιος δεν το αντέχει, φεύγει. Όποιος μένει απαντά μία φορά με επιχειρήματα και τελειώνει εκεί τη συζήτηση. Με τίποτα, όμως, δεν μπαίνει στον αγώνα λάσπης που προκαλούν οι επαγγελματίες της διαπλοκής. Είναι χαμένος από χέρι.

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ