ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

(Το κείμενο που ακολουθεί το έγραψε μια φίλη αναγνώστρια.)
Φτάνει πια με αυτά τα «βολικά παιδιά» ! Πού αναφέρομαι;
Σε μία κατηγορία ανθρώπων, όχι aliens, τα οποία συνυπάρχουν γύρω μας αλλά με ένα βλακώδη τρόπο εμείς συστηματικά τα αγνοούμε.

Και γιατί «βολικά»; Διότι μιλιά έχουν και στόμα δεν έχουν. Είναι αυτό που λέμε η χαρά της κάθε μάνας στην Ελλάδα. Είναι σχεδόν αόρατα και εντελώς ήσυχα. Δεν σου δημιουργούν ποτέ πρόβλημα συμπεριφοράς στο σχολείο, σύμφωνα με τους δασκάλους, που σε καθησυχάζουν όταν πας να πάρεις τον έλεγχο. Αυτό βέβαια, τελικά, η ψυχούλα τους το ξέρει.

Κάθονται πάντα μόνα τους και ποτέ δε σχολιάζουν ό,τι και αν συμβεί. Ζουν τα προσωπικά τους δράματα αλλά σωπαίνουν. Και ποιος φταίει γι’ αυτό;

Φταίμε όλοι μας, που, ενώ τα βλέπουμε εκεί πέρα να κάθονται ΠΑΝΤΑ ήσυχα, αγέλαστα και ακούνητα, εμάς δεν μας προβληματίζει αυτό, δεν μας ταρακουνά. Το βρίσκουμε φυσιολογικό και δη ιδανικό.

Δεν είναι όμως έτσι. Πόσο λάθος νοοτροπία έχουμε. Αυτά τα παιδιά επιλέγουν να μην αντιδρούν διότι βαθιά μέσα τους πιστεύουν πως δεν έχουν το δικαίωμα και, τελικά, κανείς δεν πρόκειται να τους δώσει σημασία.

Θερμή παράκληση Νο.1: Σε εσένα και σε μένα και σε όλους μας: Πρέπει να αρχίσουμε ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕ τα παιδιά μας (όλα, όχι μόνο τα βιολογικά), μικρά και μεγαλύτερα. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή. Είναι ανησυχητική μία τέτοια συμπεριφορά. Δεν είναι λογικό μέσα στο άνθος της ηλικίας τους να περιφέρονται γύρω μας χωρίς μία φωνή, ένα γέλιο ή ένα κλαψούρισμα. Κάτι πιθανόν να μην πηγαίνει καλά.. Κάτι πιθανόν να τα φοβίζει.

Θερμή παράκληση Νο.2: Πρέπει να πάψουμε να δημιουργούμε άγχη στα παιδιά μας σχετικά με το φύλο, το χρώμα, το σεξουαλικό προσανατολισμό και τα πιστεύω τους. Τα παιδιά μας ΔΕΝ είμαστε εμείς. Είναι ξεχωριστές προσωπικότητες με διαφορετικά «θέλω» και δεδομένα. Δεν γίνεται να φορτώνουμε τα παιδιά μας με άγχη του στυλ: είσαι άντρας και οι άντρες δεν κλαίνε! Είσαι κορίτσι και πρέπει να είσαι χαμηλών τόνων!

Ας το καταλάβουμε και ας ξυπνήσουμε. Τέτοιου είδους ¨λογικές¨ μόνο αντίθετα αποτελέσματα μπορούν να φέρουν. Δεν απελευθερώνουν τα παιδιά αλλά, αντιθέτως, τα κάνουν έρμαια των σκουριασμένων μας μυαλών, αναγκάζοντάς τα να ζουν τη ζωή που εμείς θέλουμε χωρίς να έχουν το δικαίωμα της ελέύθερης βούλησης τους.

Παράκληση Νο.3: Φτάνει πια! Δε σε αφορά η γνώμη του κόσμου και της γαμώ-κοινωνίας! Είναι άδικο για το παιδί σου να σε απασχολεί πιο πολύ τι θα πει η γειτονιά ή το σόι από τις πληγές στην ψυχούλα του! Είναι απαράδεκτο! Οφείλεις σαν γονιός, ακόμα και αν δεν συμφωνείς, πάνω από όλους και από όλα να στηρίζεις το σπλάχνο σου, να του τονώνεις την αυτοπεποίθηση και να του δίνεις ευγενή κίνητρα να εξελιχθεί σε μία ψυχή καθαρή και όμορφη. Ως πότε θα τα βάζεις με το παιδί σου επειδή δεν κατάφερε να σου μοιάσει; Ως πότε θα το κατηγορείς επειδή π.χ. παράτησε τη σχολή του και δεν πήρε το γαμω-πτυχίο του; Επειδή ερωτεύεται ομοφυλόφιλα; Επειδή έχασε την δουλειά του και τώρα σε χρειάζεται; Επειδή… Επειδή…

Κατάλαβε το! Εσύ είσαι η μεγαλύτερη πληγή για αυτά τα παιδιά. Εσύ, που, όταν πήγαινε να σου ξεστομίσει κάτι, του έκλεινες με το χέρι σου το στόμα και κοιτούσες τριγύρω μήπως και άκουσε κάποιος κάτι. Δεν άντεχες να έρθεις αντιμέτωπος με την αλήθεια του, όποια και αν ήταν αυτή, και τώρα έχασες την ευκαιρία που διαρκώς σου έδινε. Να το προσεγγίσεις και να αφουγκραστείς τα άγχη και τους φόβους του.

Προσωπικά, ο θρήνος που νιώθω είναι αβάσταχτος! Μα πιο πολύ απ’ όλα, πονάω γιατί δε θα γυρίσει ξανά στο σπίτι. Καμία προσωπική σχέση δεν έχω, όμως μου είναι αβάσταχτο.

Α.

Κρήτη, 16/03/15

(Αγαπητή φίλη, καταλαβαίνω τι γράφετε αλλά δεν είναι και θεοί οι γονείς. Άνθρωποι είναι. Σας ευχαριστώ. Να είστε καλά.)

(Έχω λάβει πάρα πολλά μέιλ για την υπόθεση του φοιτητή από την Κρήτη που αυτοκτόνησε. Δεν μπορώ να τα ανεβάσω όλα. Για διάφορους λόγους. Ευχαριστώ.)

Φτάνει πια!