ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Στην φρασεολογία του «επιτυχημένου» φασίστα η ξενοφοβία και ο ρατσισμός βρίσκεται πάντα στην ημερήσια διάταξη. Όμως, παρά τα όσα οργισμένα δάκρυα και τα όσα κατά καιρούς λέγονται από την «αριστερά» σε παγκόσμια επίπεδο, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία δεν είναι παρά μονάχα το κερασάκι στην τούρτα που έχει μπροστά του ο «επιτυχημένος» φασίστας.

Τα λαμόγια της σύγχρονης ευρωπαϊκής «αριστεράς» κρύβουν –και το κάνουν ηθελημένα για να καλύψουν την βρωμερή και απόλυτη υποταγή τους στο κεφάλαιο– την οικονομική βάση πάνω στην οποία ο «επιτυχημένος» φασίστας χτίζει το πολιτικό του profile κι αυξάνει την επιρροή που ασκεί στα μεσαία, μικροαστικά και εργατικά στρώματα στην «πλούσια» Δύση.

Ας πάρουμε ως παράδειγμα τον υποψήφιο του Ρεπουμπλικανικού κόμματος και κατά πάσα πιθανότητα επόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ, τον Ντοναλντ Τραμπ.

Το ίδιο πολιτικoοικονομικό υπόβαθρο –πολύ πιο ξεκάθαρο ίσως για μας– υπάρχει και στην Γαλλία με την ενίσχυση της Μαρί Λεπέν και του φασιστικού-ρατσιστικού κόμματος της.

Όμως, η Μαρί μπορεί να περιμένει λίγο, αφού η επικαιρότητα θέλει όλα τα φώτα να είναι στραμμένα πάνω στον Ντόναλντ που καλπάζει από την μια πολιτεία στην άλλη στα … States.

Ο Τράμπ είναι ο πιθανότερος νικητής στην κούρσα των Ρεπουμπλικάνων και ίσως ο μελλοντικός πλανητάρχης, ιδίως αν βρεθεί αντιμέτωπος με την Mrs Διαπλοκή, Χίλαρι Κλίντον.

Το ακροατήριο του Τράμπ περιλαμβάνει φυσικά τους μπαστουνόβλαχους ρατσιστές του Νότου, όμως αυτό δεν τον εμποδίζει να κερδίζει και την πρώτη θέση στην σχετικά «φιλελεύθερη» Μασσαχουσέτη.

Δεν μοιάζει λοιπόν –κατά την γνώμη μου– να είναι η ρατσιστική ρητορική το μεγαλύτερο όπλο στα χέρια των φασιστών σήμερα.

Μάλλον άλλη είναι η αιτία που κρύβεται πίσω από την επιτυχία του κάθε «επιτυχημένο» φασίστα σε Αμερική και η Ευρώπη.

Όλα ξεκινούν με την λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση» και την πλήρη απελευθέρωση του παγκόσμιου κεφαλαίου που ταυτόχρονα σχεδόν οδήγησε στην πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών, πολιτικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων παντού στον πλανήτη.

Από τον συμβιβασμό και την εκμηδένιση της πάλαι ποτέ κραταιής σοσιαλδημοκρατίας που πήρε εργολαβία το σχέδιο της «παγκοσμιοποίησης» στα αρχικά του τουλάχιστον στάδια μέχρι και την υποταγή της υποτιθέμενης αντισυστημικής «αριστεράς» στην διαβόητη Θατσερική ΤΙΝΑ -there is no alternative- και τον νεοφιλελευθερισμό ο δρόμος είναι σύντομος και η γραμμή ευθεία.

Όλα τα παραπάνω, όμως, είχαν κι έχουν ως αποτέλεσμα την εξαθλίωση εκατομμυρίων ανθρώπων που θυσιάζονται στο βωμό της παγκοσμιοποίησης των κερδών.

Την ώρα λοιπόν που η «αριστερά» και η «σοσιαλδημοκρατία» στην καλύτερη των περιπτώσεων είτε θρηνεί είτε ουρλιάζει «για το κακό που μας βρήκε», ο «επιτυχημένος» φασίστας κατονομάζει τον ένοχο χωρίς φυσικά να δίνει κάποιες πειστικές εξηγήσεις και προοπτικές για το αύριο.

Η Λεπέν πχ επιτίθεται στην ΕΕ και την πολιτική που εκείνη ακολουθεί, πιο επιθετικά από την Γαλλική αριστερά που έχει για τα καλά εγκλωβιστεί στην λογική της ΤΙΝΑ.

Στην Αμερική ο Ντόναλντ Τραμπ κατηγορεί τις πολυεθνικές που έχουν μεταφέρει τις θέσεις εργασίες στο εξωτερικό και υπόσχεται να πάρει μέτρα εναντίον τους.

Ο Ντόναλντ αφήνει αιχμές και για κομμάτια των διηπειρωτικών συμφωνιών εμπορείου που έχουν υπογράψει και προωθούν οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ.

Στην πραγματικότητα, οι «επιτυχημένοι» φασίστες του σήμερα, αντιγράφουν τους «αποτυχημένους» φασίστες του χθες.

Λίγοι θυμούνται άλλωστε την ρητορική που χρησιμοποιούσε ο Χίτλερ την δεκαετία του 20 και του 30 προκειμένου να προσεταιριστεί την Γερμανική εργατική τάξη.

Δεν ήταν η πολεμική κατά των Εβραίων που τον έφερε στην εξουσία.

Φυσικά και οι «επιτυχημένοι» φασίστες του σήμερα θα κάνουν τελικά ότι και οι «αποτυχημένοι» φασίστες του χθες.

Θα βρεθούν στην τρυφερή αγκαλιά των καπιταλιστών που τώρα τάχα μου τους πολεμούν και δεν τους γουστάρουν. Θα κάνουν το deal μαζί τους και μετά θα είναι όλα μέλι-γάλα.

Αλίμονο στους φτωχούς και στους έντιμους.

Πάντως, το παράδειγμα της Αμερικής θα έπρεπε να διδάξει αρκετά πράγματα στους Ευρωπαίους.

Μονάχα κάποιος που μιλάει για τα πραγματικά προβλήματα από μια άλλη σκοπιά –όπως πχ ο γερουσιαστής Μπέρνυ Σάντερς– θα μπορούσε να χτυπήσει στα ίσια τον «επιτυχημένο» φασίστα.

Θα μου πεις, όμως, πως είναι πολύ δύσκολο να καταλάβουν αυτό το πράγμα οι Ευρωπαίοι, αφού δεν έχουν ακόμα δει το αδιαμφισβήτητο γεγονός πως όταν υιοθετήσεις την ατζέντα του φασίστα τον βοηθάς να γίνει τελικά ο «επιτυχημένος» που το καπιταλιστικό σύστημα ονειρεύεται.

Περίπλοκο εεε;

Στην αφετηρία όμως βρίσκεται πάντα ο τάχα μου δημοκράτης.

Εγωιστές κρετίνοι σαν τον τύπο που περιέγραψε ένας φίλος σε πρόσφατο κειμενό του:

Εκείνος που ανησυχούσε μπας και οι Σύριοι πρόσφυγες «πάρουν τις δουλειές» από τον οικονομικό μετανάστη γιο του που ζει κι εργάζεται στην Γερμανία!

Στην Ελβετία, 2 βδομάδες πριν έγινε δημοψήφισμα, το οποίο, αν πέρναγε, θα έδινε το δικαίωμα στις αρχές να απελαύνουν όποιον ξένο μετανάστη είχε υποπέσει σε δύο ασήμαντα αδικήματα -πχ υπέρβαση του ορίου ταχύτητας- μέσα σε μια δεκαετία και μάλιστα «αυτόματα», χωρίς δηλαδή να λαμβάνεται υπόψη η γνώμη των Ελβετικών δικαστηρίων.

Το δημοψήφισμα αυτό υποστηρίχθηκε από το ακροδεξιό και ξενοφοβικό «Λαϊκό κόμμα» -του 19%- και το 40% του λαού.

Η εναντίωση των υπολοίπων κομμάτων και οι ευθείες προειδοποιήσεις από μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις που εδρεύουν στην Ελβετία άλλαξε τα προγνωστικά και τις προβλέψεις τις τελευταίες βδομάδες πριν από το δημοψήφισμα.

Είναι πάντως απίστευτο να βλέπεις μετανάστες που να επικροτούν την πολιτική των κλειστών συνόρων της Αυστρίας και την πολιτική «ληστείας των προσφύγων a la Denmark» που έχει ήδη ψηφίσει η Ελβετία, και ταυτόχρονα να «αγωνιούν» για τα αποτελέσματα του προαναφερθέντος δημοψηφίσματος.

Τραγικά γελοίο και αποκαρδιωτικά θλιβερό το όλο σκηνικό.

Στην φωτογραφία βλέπεις την αφίσα του «Λαικού κόμματος που προπαγάνδιζε το «Ναι» στο συγκεκριμένο δημοψήφισμα.

Το μόνο που μου μένει να δω είναι από κοντά είναι το σύστημα των ΗΠΑ –αν και οι εικόνες της στρατιωτικοποιημένης αστυνομίας που πυροβολεί στους δρόμους τους διαμαρτυρόμενους μαύρους αρκεί για να καταλήξει κανείς στα αναγκαία συμπεράσματα– για να πω ότι δημοκρατία στην Δύση δεν υπάρχει.

Τουλάχιστον με την έννοια της κυρίαρχης θέσης του πολίτη στην διακυβέρνηση του τόπου.

Απλά στην Δύση, η «δημοκρατία» μοιάζει με την μουστάρδα. Μπορεί να είναι mild, medium, hot ή very hot.

Καλά τα δημοψηφίσματα, φίλε Πιτσιρίκο, αλλά δεν είναι τίποτα παραπάνω από εργαλεία χρήσιμα στα χέρια τόσο της δημοκρατίας όσο και του φασισμού.

Άλλωστε, στην εποχή μας η δημοκρατία έχει ταυτιστεί με την αρχή του σεβασμού της πλειοψηφίας, ενώ στην πραγματικότητα δημοκρατία σημαίνει σεβασμός και προστασία των απόψεων της μειοψηφίας. Περίπλοκο εεεε;

Φιλιά από την Εσπερία

Ηλίας

(Αγαπητέ Ηλία, η επιλογή Τραμπ είναι ο μόνος τρόπος για να γίνει Πρόεδρος η Χίλαρι Κλίντον. Θεωρώ πως αυτό είναι το «σχέδιο». Να υπάρξει αντι-Τραμπ ψήφος, ώστε να εκλεγεί η αντιπαθέστατη και -πιο συστημική δεν γίνεται- Χίλαρι. Βέβαια, τα σχέδια στραβώνουν καμιά φορά. Ηλία, τον Τραμπ δεν τον ψηφίζουν οι Ρεπουμπλικάνοι, τον ψηφίζουν οι μακροχρόνια άνεργοι. Διάβασα πρόσφατα πως ο ένας στους τρεις Αμερικανούς δεν μπορεί -ή είναι πολύ κοντά στο να μην μπορεί- να εκπληρώσει τις οικονομικές του υποχρεώσεις. Οπότε, πώς αντιδράς σε αυτό; Να γιατί βρίσκει απήχηση ο Τραμπ. Πάντως, δεν βοηθάει και το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ με τα δυο μόνο κόμματα και την τεράστια προβολή και σημασία του προσώπου του Προέδρου. Ο Πρόεδρος στις ΗΠΑ -και όχι μόνο- είναι κάπως σαν δικτάτορας. Ηλία, από την Ιστορία γνωρίζουμε καλά πως, όταν η αστική δημοκρατία τα βρίσκει σκούρα, ρίχνει μια εκτροπή στον φασισμό για να ισιώσει. Η χούντα ήρθε στην Ελλάδα, για να επιστρέψει με δάφνες το 1974 η Δεξιά, που είχε ηττηθεί στις εκλογές πριν τη χούντα. Ηλία, δημοκρατία δεν υπάρχει. Μπορεί να υπάρξει, όμως. Τα δημοψηφίσματα είναι πάρα πολύ καλά και χρήσιμα, γιατί φέρνουν τους πολίτες και την κοινωνία απέναντι στα δικαιωματά τους, στις υποχρεώσεις τους και στις ευθύνες τους. Βέβαια, όταν γράφω πως έχουμε ανάγκη τα δημοψηφίσματα, γράφω «θα ήθελα δημοψηφίσματα για όλα, εκτός από τα ανθρώπινα δικαιώματα». Αλλά δεν με προσέχεις, Ηλία, δεν με προσέχεις. Αν κάναμε δημοψήφισμα και για τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι γυναίκες στον δυτικό κόσμο δεν θα είχαν αποκτήσει ποτέ δικαίωμα ψήφου, γιατί στα δημοψηφίσματα θα ψήφιζαν μόνο άνδρες. Ηλία, το περίεργο είναι πως η Ελβετία, όπου ζεις τώρα, είναι η χώρα με τα περισσότερα δημοψηφίσματα στον κόσμο -από τον 19ο αιώνα μάλιστα- αλλά οι Ελβετίδες ψήφισαν για πρώτη φορά το 1971. Δηλαδή, οι γυναίκες στην Ελβετία ψήφισαν σε βουλευτικές εκλογές 34 χρόνια μετά τις Τουρκάλες και 19 χρόνια μετά τις Ελληνίδες. Πάντως, εμάς τους Έλληνες δεν χρειάζεται να μας απασχολούν τα δημοψηφίσματα, οι πλειοψηφίες και οι μειοψηφίες, αφού στην Ελλάδα έγινε πριν από μερικούς μήνες δημοψήφισμα μετά από 41 χρόνια και διαπιστώσαμε πόσο σεβαστή είναι η άποψη της πλειοψηφίας. Βέβαια, θα μπορούσε κάποιος να πει πως στο ελληνικό δημοψήφισμα υπήρξε σεβασμός και προστασία της άποψης της μειοψηφίας, αφού το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ. Ηλία, τα πράγματα είναι εξαιρετικά περίπλοκα. Αλλά είναι και απλά. Πάω για μπάνιο. Να είσαι καλά.)

http://pitsirikos.net/2016/03/