ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Εδώ Μιλάμε και Γράφουμε Ελληνικά

Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο

Μαρτίου 02, 2015 pitsiriki1

Πιτσιρίκο, όταν ήμουν στο σχολείο, θυμάμαι κάτι φυτά να πετάγονται την ώρα που μιλάς για να πουν πρώτα μάθημα. Και γλείψιμο που έριχναν στη δασκάλα…

Λοιπόν, ανοίγω το Σκάι, βλέπω τους δημοσιογράφους και νιώθω λες και βλέπω τα φυτά της τάξης μου -που σου έβγαζαν το μάτι σηκώνοντας χέρι μπροστά στη μούρη σου- να μεγάλωσαν.

Η δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά είναι η Μέρκελ, κι ο κακός διευθυντής που απειλεί με αποβολή και βέργα είναι ο Σόιμπλε. Τους μισεί όλους.

Υπάρχει κι ο προοδευτικός δάσκαλος, ο Βαρουφάκης -θα δίδασκε φυσική ή τίποτα τέτοιο-, αλλά κι αυτός επαναστατεί με μέτρο γιατί του φτιάχνει τον έλεγχο του ο Σόιμπλε, κι είναι αναπληρωτής· καταλαβαίνετε.

Ο Τσίπρας είναι ο υποδιευθυντής του σχολείου και θέλει να εισάγει το σύστημα Μοντεσσόρι. Τον κρυφοσυμπαθούν όλοι, εκτός από τον διευθυντή.

Έχει και μία κρυφή θαυμάστρια: τη δασκάλα της οικιακής οικονομία, κυρία Κοσιώνη. Ερεθίζεται όταν τον ακούει να πηγαίνει κόντρα στον διευθυντή, κι ας διαφωνεί.

Έχει όμως και γλείφτες που έμειναν στην ίδια τάξη: τον Άδωνη (γιατί στρίγγλιζε κι από τα ντεσιμπέλ έσπαγαν συνέχεια τα τζάμια), τον Αντωνάκη (γιατί έβγαλε ένα βιντεάκι με συμμαθητές του να παίζουν μπάλα στο youtube, χωρίς τη συγκατάθεση τους) και τον Ηλία (γιατί έδωσε φάπα σε μία σγουρομάλλα συμμαθήτριά του, που τον έκανε να χάσει τη μπάλα).

Η γραμματέας Αλέκα καταγράφει κάθε κίνηση. Κάνει τη δουλειά της και φεύγει. Στενοχωριέται όμως γιατί δεν έχει τόσους φίλους, όπως παλιά. Εμπιστεύεται μόνο τον επιστάτη Κουτσούμπα, αλλά μάλλον για απολυμένο σχολικό φύλακα τον βλέπει στο μέλλον.

Κάθε πρωί, έρχεται στο σχολείο μία μαμά. Μία καλοφροντισμένη μαμά. Με γούνες, ακριβά κοσμήματα και το ψυχρό βλέμμα της Κρουέλα ντε Βιλ.

Είναι σπουδαγμένη στα εξωτερικά και ονομάζεται Κριστίν. Ζητάει συνέχεια συσκέψεις με τον υποδιευθυντή Τσίπρα και τον επαναστάτη αναπληρωτή Βαρουφάκη, που είναι νέοι και κρατσανιστοί.

Θέλει να υιοθετήσει παιδιά από τη Νότια Ευρώπη που έγιναν της μόδας, μετά τα Αφρικανάκια. Θα τα ονομάσει Άννι και θα τα δέσει με το Αγγλικό Δίκαιο για να ζήσουν στο πετσί τους την ομιχλώδη ατμόσφαιρά του Ντίκενς.

Έχει και μερικά παιδιά που λιποθυμάνε από την πείνα στο σχολείο, αλλά ο διευθυντής και η ξανθομαλλούσα δασκάλα τους πιστεύουν ότι φταίνε οι γονείς τους που είναι τεμπέληδες.

Και μετά κοιτάνε τα κιτάπια τους να δουν πως θα γεμίσουν τον κουμπαρά, για να βάλουν πισίνα στο απέναντι σχολείο που είναι ιδιωτικό. Οι γονείς αυτών των ξανθών ροδομάγουλων παιδιών δουλεύουν, δεν κλέβουν και δεν κοπροσκυλιάζουν.

Έχει κι άλλα παιδάκια που προσπαθούν να τα έχουν καλά με όλους, αλλά είναι πλέον αδύνατον γιατί είμαστε σε καιρούς περίεργους.

Ένα από αυτά, κυκλοφορεί με πράσινο/μπλε/μαύρο σακίδιο και μιλάει με όλους.

Είναι λίγο χαζό όμως, και δεν το κακολογεί κανείς. Τόσο χαζό που μας συμβουλεύει όλους, ενώ κανείς μας δεν το ζήτησε.

Και ποτέ δεν καταλαβαίνει ότι του κολλάνε κίτρινα χαρτάκια στο σακίδιό του με κοροϊδίες, την ώρα που μιλάει.

Ίσως γιατί είναι αφηρημένος και κοιτάει αλλού. Είναι αλλού. Συνομιλεί με ένα άλλο παιδάκι που συνομιλεί με το θεό. Και βλέπει τηλεόραση. Πολλή τηλεόραση.

Φιλικά,

Κωνσταντίνα

ΥΓ: Έχει μία σκηνή στο Ρομπέν των Δασών, που δείχνει τον κόσμο στη φυλακή να υποφέρει από το δυσβάστακτο φόρο που είχε βάλει ο κακός Πρίγκιπας. Σε κάποια άλλη σκηνή, ο κακός Σερίφης χτυπάει το πόδι ενός σκύλου τυλιγμένο με γύψο για να βγάλει κάτι κέρματα. Κι ο σκύλος ουρλιάζει. Φαντάζομαι όλα τα παιδάκια στο σχολείο θα είδαν την ταινία. Κάποιοι είναι με το Ρομπέν, κάποιοι με τον Πρίγκιπα που πιπιλάει το δάχτυλο. Όπως και στη ζωή άλλωστε.

(Αγαπητή Κωνσταντίνα, εμένα δεν μου άρεσε το σχολείο. Ήμουν καλός μαθητής αλλά το βαριόμουν αφόρητα. Αλλά ποτέ δεν θα ξεχάσω την Άννα Μαρία, γιατί την είχα ερωτευτεί στη Β΄ Δημοτικού. Είχε ωραία μαύρα μαλλιά και όμορφα μάτια. Μετά έφυγε από το σχολείο και δεν την ξαναείδα ποτέ. Μόνο την Άννα Μαρία θυμάμαι από το σχολείο. Πού να είναι τώρα η Άννα Μαρία; Μήπως ξέρεις, Κωνσταντίνα; Να είσαι καλά.) Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο