ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Αθήνα, η δική μου πόλη φωτός. Εκεί που έκανα τα πρώτα μου βήματα, εκεί που έκανα τους πρώτους μου φίλους. Εκεί στη γειτονιά του Υμηττού που σε γνώρισα, σ” εκείνα τα παγκάκια,  που παίζαμε κρυφτό μέσα στα δέντρα, που πήγαμε σχολείο, που κάναμε τις πρώτες μας κοπάνες για να περπατήσουμε στα στενά του Βύρωνα, συζητώντας ατελείωτες ώρες περί φιλοσοφίας. Θυμάσαι; Οι αξέχαστες συναυλίες στο θέατρο βράχων, οι καλοκαιρινές βόλτες στην Ηλιούπολη, στο κέντρο. Το κέντρο… Ήμουν ερωτευμένη με το κέντρο. Πάντα με μάγευε η βαβούρα του. Όμως αυτό που με εντυπωσίαζε πιο πολύ ήταν οι άνθρωποι. Αυτή η τρελή πόλη, με τους τρελούς της ρυθμούς δε θα μπορούσε να μην έχει τρελούς ανθρώπους… Καλούς και κακούς τρελούς… Άνθρωποι κάθε λογής… Ήσουν κι εσύ εκεί. Στις βόλτες από Ακρόπολη-Θησείο κι έπειτα Μοναστηράκι, με μια μπύρα στο χέρι να χρωματίζουμε όνειρα… Ήσουν εκεί, όταν κοιτώντας τα αστέρια, μου έλεγες » αυτό μοιάζει με μεγάλο προφιτερόλ» και αφού σκάγαμε στα γέλια, τρέχαμε προς το πιο κοντινό ζαχαροπλαστείο για να καλύψουμε το κενό που μόλις είχες ανοίξει στα στομάχια μας. Θυμάσαι τους  μουσικούς των δρόμων που μας έφτιαχναν τη διάθεση με ένα τους τραγούδι; Τους καλλιτέχνες που προσπαθούσαν να βγάλουν ένα κομμάτι ψωμί απ” τα τόσο όμορφα έργα τους; Τα πρεζάκια που αναζητούσαν μια τζούρα ευτυχίας μέσα στα ναρκωτικά;

Μια πόλη που έχει τόσες πτυχές… Η πόλη αυτή που σκοτώνει τα παιδιά της, που οι άνθρωποί της την καταπατούν, τη βιάζουν, την εξευτελίζουν και αυτή καταφέρνει ακόμα να σε μαγεύει με το τραγούδι της… το χρώμα της… τη ζεστασιά της… Μια πόλη που μπορείς να ζήσεις τον έρωτα, το θάνατο, την κατάθλιψη, την ευτυχία, τη μιζέρια, αλλά που είναι στο χέρι σου τί θα διαλέξεις! Μια πόλη που σ αναγκάζει να τη μισείς και να τη λατρεύεις  ταυτόχρονα… Μια πόλη που όλοι θέλουν να φύγουν μακριά της, μα μόλις φύγουν την αναζητούν απεγνωσμένα! Μια πόλη που έχεις τα πάντα και τίποτα! Αθήνα… Μια πόλη χιλιάδες συναισθήματα…