ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Ως έθνος είμαστε επιρρεπείς στους μύθους. Από την αρχαιότητα μέχρι τα σήμερα στην παράδοση των Ελλήνων η Μυθολογία δεν ήταν απλά μια πινελιά αλλά ο καμβάς πάνω στον οποίο σχεδιάστηκε η ύπαρξη τους.

Θεοί, Τιτάνες, Κύκλωπες και άλλα ανθρωπόμορφα τέρατα.

Ήρωες και ημίθεοι, βροχές που γονιμοποιούσαν γυναίκες, τυφλοί που έβλεπαν καθαρότερα από όλους τους άλλους το μέλλον, το παρόν και το παρελθόν.

Ιέρειες και μάντισσες φορτωμένες με βότανα και ζαλισμένες αρκετά όσο να βρίσκονται μεταξύ θεού και ανθρώπου και να δίνουν χρησμούς με χίλια και περισσότερα νοήματα.

Τότε, στην όμορφη εποχή της δημιουργίας, το ελληνικό πνεύμα χρησιμοποιούσε τους μύθους για να ερμηνεύσει ότι η λογική και η επιστήμη δεν έφτανε ακόμα, χρησιμοποιούσε συχνά τους μύθους ως πολιτικό επιχείρημα στην προσπάθεια της μιας πόλης να επιβληθεί της άλλης.

Μια αστραπή μονάχα στην ιστορία του κόσμου η πρώτη Αθηναϊκή Δημοκρατία, μετά εμφύλιος, κατάρρευση, απολυταρχία.

Από την Ελλάδα, στα Ελληνιστικά βασίλεια της Ανατολής, και μετά στον Χριστιανισμό και στην Ορθοδοξία.

Ο μύθος γίνεται κομμάτι του φόβου που κρατά τις ψυχές ευσεβείς, πιστές στον θεό και στον αυτοκράτορα, ήσυχες.

Ακόμα και η ήττα μετατρέπεται σε τιμωρία του θεού για την αμαρτία του λαού του.

Όλοι προσεύχονται σιωπηλοί και με δάκρυα στα μάτια, ευγνωμονώντας τον τριαδικό θεό για τα δεινά της υποτέλειας στον αλλόθρησκο που διαρκεί κοντά 3.5 αιώνες.

Και μέσα στα χρόνια της καταχνιάς, δημιουργείται ο μύθος του ξανθού Μόσκοβου που θα σώσει την Ρωμιοσύνη από τα δεινά όλα.

Η δημιουργία του μύθου δεν στερείται λογικής βάσης. Πρόκειται για το ισχυρότερο από τα ομόδοξα έθνη που βρίσκεται σταθερά σε τροχιά σύγκρουσης με τους Οθωμανούς λόγω των συμφερόντων των δύο αυτοκρατοριών τα οποία έρχονται σε προφανή αντίθεση μεταξύ τους.

Στις συγκρούσεις της με τους Οθωμανούς, η Ρωσία χρησιμοποιεί τους ορθόδοξους πληθυσμούς για να πιέσει τους αντιπάλους της. Φυσικά και τους Έλληνες με χαρακτηριστικό παράδειγμα τα περίφημα Ορλωφικά στον πόλεμο του 1770. Οι Έλληνες πληρώνουν το τίμημα. Με αίμα.

Παρά τους ευσεβείς πόθους, θα είναι τελικά η Αγγλία και ο Κάνιγκ που θα χαρίσουν στους Έλληνες το νέο-κράτος τους στην άκρη της Βαλκανικής.

Και θα γίνει το κράτος αυτό πολύ γρήγορα Βρετανικό προτεκτοράτο κι έτσι θα συνεχίσει μέχρι το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου μετά την λήξη του Β-ΠΠ.

Μετά παίρνουν την σκυτάλη οι Αμερικάνοι καθ’ όλη την διάρκεια της εποχής του «ψυχρού πολέμου».

Από την είσοδο της Ελλάδας στην ζώνη του ευρώ, σταδιακά οι ισορροπίες αλλάζουν και τα τελευταία χρόνια η χώρα μας μετατρέπεται σε αποικία-χρέους της Γερμανίας.

Παρ’ όλα αυτά ο μύθος του Μόσκοβου που σώζει την χώρα κρατά καλά όλα τα χρόνια μετά τον Β-ΠΠ μέχρι και σήμερα.

Από την τακτική των ανταρτών στον εμφύλιο όπου είναι εμφανές ότι η παράλογη κρυφή ελπίδα για την εμπλοκή – με τον έναν ή τον άλλο τρόπο – της πρώην ΕΣΣΔ αργεί να πεθάνει, παίζοντας αναμφισβήτητα σημαντικό ρόλο στο ξέσπασμα και στην παράταση του εμφυλίου πολέμου.

Μέχρι την τωρινή λαχτάρα για Ρωσική στήριξη στον αγώνα για αυτοδιάθεση και απαγκίστρωση από τις πολιτικές των μνημονίων.

Όμως, οι Έλληνες δεν βλέπουν για μια ακόμα φορά στην ιστορία τους ξεκάθαρα. Δεν βλέπουν την αδυναμία και το στρίμωγμα της Ρωσίας.

Δεν βλέπουν ότι οι Ρώσοι απέτυχαν να υπερασπιστούν και να βοηθήσουν παλαιούς συμμάχους, δοκιμασμένους και κρίσιμους για αυτούς. Απέτυχαν με την Σερβία. Απέτυχαν με την Συρία και την Λιβύη. Απέτυχαν ακόμα και με την Ουκρανία.

Η Ρωσία του Πούτιν, σε αυτή την φάση, το πολύ-πολύ να χρησιμοποιήσει την Ελλάδα όπως και η Τσαρική Ρωσία στα Ορλωφικά, δηλαδή ως αντιπερισπασμό.

Οι Έλληνες οφείλουν να σταματήσουν να ψάχνουν στο εξωτερικό τρόπους για να αποπληρώσουν τα χρέη τους.

Πρέπει να κηρύξουμε άμεσα στάση πληρωμών προς τους δανειστές μας, να προχωρήσουμε σε μονομερή διαγραφή του χρέους μας και να αποχωρήσουμε από ευρωζώνη και ΕΕ.

Μονάχα όταν σταθούμε ξανά στα πόδια μας, θα μπορέσουμε να μετρήσουμε τους φίλους και τους εχθρούς μας.

Μέχρι τότε, υπάρχει μονάχα ένας δρόμος και πρέπει να τον πορευτούμε μόνοι μας.

Φιλιά πολλά από την Εσπερία

Ηλίας

Υ.Γ. Και για να μην ξεχνιόμαστε. Carthago [Europa] delenda est!

(Αγαπητέ Ηλία, η Ρωσία έχει εντοπίσει τα προβλήματα που υπάρχουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, γνωρίζει καλά τη δυσαρέσκεια των χωρών του Νότου απέναντι στις χώρες του Βορρά -κυρίως την ηγεμονική Γερμανία- και παίζει το παιχνίδι της. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η γερασμένη Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μεγάλα προβλήματα, ενώ η Ρωσία έχει φόρα και δίψα. Διαφωνώ με τη σύγκριση της Ρωσίας του Γέλτσιν -και την υπόθεση της Σερβίας- με τη σημερινή Ρωσία. Ούτε πιστεύω πως οι Ρώσοι απέτυχαν κάπου που ήθελαν να πετύχουν. Λιβύη, Συρία και Ουκρανία δεν έχουν κλείσει ακόμα. Καλό θα ήταν να έμπαινε και η Ρωσία στην Ευρωπαϊκή Ένωση -για να γίνει πραγματικότητα και το όραμα του Σαρλ Ντε Γκωλ για μια Ευρώπη ως τα Ουράλια, χωρίς την Βρετανία, βέβαια- αλλά σήμερα δεν μοιάζει πιθανό ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Η Ρωσία εκμεταλλεύεται τα προβλήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και επιθυμεί διακρατικές συμφωνίες με κάποιες ευρωπαϊκές χώρες σε διάφορους τομείς, όπως αυτός της ενέργειας. Σε αυτό το πλαίσιο, η σημερινή ελληνική κυβέρνηση πρέπει να παίξει το δικό της παιχνίδι για τα συμφέροντα της δικής μας χώρας, η οποία έχει χρεοκοπήσει. Δεν ήταν τυχαίες οι δηλώσεις του Πάνου Καμμένου στις ΗΠΑ την περασμένη εβδομάδα, ούτε οι συζητήσεις του Παναγιώτη Λαφαζάνη στη Μόσχα· ΗΠΑ και Ρωσία να κάνουν τις προτάσεις τους, και η Ελλάδα θα κοιτάξει το συμφέρον της. Κι όποιος διαφωνεί, ας σκεφτεί πως σήμερα η Ελλάδα είναι αποικία χρέους, χάρη στην Γερμανία. Δεν έχει να κάνει λοιπόν με την Ορθοδοξία ή με μύθους· έχει να κάνει μόνο με το συμφέρον της χώρας. Όπως είχε πει και ο Γιώργος Ζαμπέτας -ή ο Μάρκος Βαμβακάρης ή ο Στράτος Παγιουμτζής, δεν θυμάμαι- «Τα έθνη δεν έχουν σταθερούς φίλους ή εχθρούς. Έχουν μόνο σταθερά συμφέροντα.». Βέβαια, όταν κάθε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης κοιτάει το συμφέρον της, αυτό μάλλον σημαίνει πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει και πολλά ψωμιά ακόμα. Εκτός αν αλλάξει πολιτική. Πριν να είναι πολύ αργά. Κι επειδή δεν τα μπορώ αυτά τα γεωπολιτικά -για τα οποία δεν έχω ιδέα-, να σου πω κάτι που έγινε πριν από μερικές ώρες. Είμαστε σε ένα πολυχώρο -αναρχοκομουνιστικό, κολεκτίβα κι έτσι- και γιορτάζουμε τα γενέθλια μιας φίλης, η οποία ετοιμάζεται να παντρευτεί. Με πολιτικό γάμο, γιατί είμαστε και χίπηδες. Ξαφνικά, μας πιάνει όλους απορία αν ζει η Νίτσα Μαρούδα, και αρχίζουμε να ψάχνουμε στα κινητά. Λοιπόν Ηλία, η Νίτσα Μαρούδα ζει, και η κόρη της -που έχει το επίθετο Κολοκοτά- έχει παντρευτεί τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Μερικές ώρες μετά, είμαστε στο σπίτι μιας φίλης και τσακίζουμε από παστίτσιο μέχρι τυροπιτάκια, μπουγάτσες και σοκολατάκια, ενώ διαβάζουμε με μανία δυο βιβλία του Λιακόπουλου για τη Σελήνη και διάφορα άλλα, και έχουμε πάθει πλάκα γιατί κανείς μας δεν είχε διαβάσει ένα βιβλίο του Λιακόπουλου μέχρι πριν από λίγες ώρες. Εντάξει, εγώ δεν θα ξαναδιαβάσω αλλά η Μ. είπε πως θέλει να τα διαβάσει όλα. Βέβαια, είχε πιεί και 15 ρακές. Να είσαι καλά.)

Το ξανθό γένος του Βορρά