ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Από ώρα σε ώρα, θα αρχίσουν να ξεδιπλώνονται και να εξειδικεύονται σε όλο το φριχτό τους μεγαλείο, οι προβλέψεις του τρίτου και μακρύτερου μνημονίου. Το τελώνιο της αναλγησίας θα αρχίσει να υψώνεται πελώριο και τερατώδες πάνω από τα κεφάλια μας και θ” αρχίσει οσονούπω να μας μαστιγώνει αλύπητα όλους: από τα άτομα με ειδικές ανάγκες που από χθες πληρώνουν τα αναπηρικά τους αμαξίδια με τον ανώτατο συντελεστή φόρου προστιθέμενης αξίας,
μέχρι τους αγρότες που μεθαύριο θα βγουν να δουλέψουν σκυμμένοι στα χωράφια τους, για να ταΐσουν, όχι τις οικογένειες τους, αλλά την συνομολογημένη από ελληνικής πλευράς μικρόνοια των θεσμών και την πολιτική κακοήθεια της Φράου Καγκελαρίου.

Αυτές τις ώρες της εθνικής ταπείνωσης, από αυτό εδώ το πληκτρολόγιο, καλούσαμε προχθές τον Πρωθυπουργό να αναλάβει τις ευθύνες του απέναντι σε μια κοινωνία που πίστεψε σ’ αυτόν. Να αναλάβει αυτές τις ευθύνες, όχι μόνο λεκτικά, αλλά και ουσιαστικά.

Ουσιαστική ανάληψη ευθυνών θα σήμαινε να συγκληθεί πάραυτα ένα εθνικό συμβούλιο υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να συζητηθεί και να αποφασιστεί πώς θα ξεμαγαρίσει αυτός ο κόπρος του Αυγεία, που ονομάζεται ελληνική «δικαιοσύνη», η οποία έχει αναγάγει σε μανουφακτούρα τα βουλεύματα, προκειμένου να απαλλάσσονται και να προστατεύονται λωποδύτες, πλαστογράφοι και εθνικοί ολετήρες.

Ουσιαστική ανάληψη ευθυνών θα σήμαινε να κληθεί πάραυτα ο κεντρικός τραπεζίτης και να λογοδοτήσει στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, όπως έχει ζητήσει η Πρόεδρός της, για το γεγονός ότι από τη θέση του δοτού υπουργού οικονομικών συνομολόγησε χαριστικές πράξεις υπέρ των υπερεθνικών πειρατών και όχι η Περιφέρεια Αττικής να ανοίγει σ’ αυτούς τους πειρατές την πίσω πόρτα, για καινούριες δουλειές.

Ουσιαστική ανάληψη ευθυνών θα σήμαινε να ελεγχθούν οι εθνικοί μας εργολάβοι που τόσα χρόνια απομυζούν τον δημόσιο κορβανά, χτίζοντας δρόμους, σήραγγες και γιοφύρια, χρεώνοντας εμάς τους ραγιάδες και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας και τα δισέγγονά μας, διπλά και τρίδιπλα και όχι να παίρνουν καινούριες δουλειές, αντίθετα με τον εθνικό σχεδιασμό του υπουργείου Περιβάλλοντος, αλλά με την ευλογία υπουργών και φίλα προσκείμενων τοπικών αρχόντων, «πρώτη φορά αριστερά».
Ουσιαστική ανάληψη ευθυνών θα σήμαινε να συνεδριάζει η Ειδική Επιτροπή για την Καταπολέμηση της Διαφθοράς κι αντί να ανακοινώνει την άμεση κατάθεση νομοσχεδίου για την εθελούσια (sic) αποκάλυψη καταθέσεων, προκειμένου να πουληθούν συχωροχάρτια στους καθ” έξιν και κατ’ επάγγελμα φοροφυγάδες, αντίθετα να διατάσσει το εξονυχιστικό ξεφύλλισμα των κατάστιχων των πτωχών μας τραπεζών και του καταλογισμού των ίδιων, τουλάχιστον, προστίμων με αυτά που εμείς οι υπόλοιποι πληρώνουμε σε εκατό δόσεις, επειδή πριν λίγο καιρό μας είπαν ότι αυτό ήταν πατριωτικό μας καθήκον -κι έτσι πράξαμε.

Ουσιαστική ανάληψη ευθυνών θα σήμαινε να μην γίνονται λάθη ή «λάθη» στη μετάφραση των κατάπτυστων κειμένων που υπογράφτηκαν, για να συνεχίζεται απρόσκοπτη η φοροαποφυγή των μηντιαρχών, που τόσους μήνες ακούμε και ξανά ακούμε ότι θα παταχθούν, όπως τους αρμόζει.

Είναι κοινή και ομολογημένη διαπίστωση, ότι τα πυώδη αποστήματα της κοινωνίας μας, είναι μόνο το σύμπτωμα της ασθένειας, δεν είναι ο ιός! Ο ιός είναι ταυτοποιημένος και δεν είναι άλλος, παρά η διαπλοκή των εξουσιών κατά παράβαση των θεμελιωδών συνταγματικών επιταγών. Ο ιός είναι η ατροφία όλων ανεξαιρέτως των θεσμών, που επιτρέπουν τη μακροημέρευση των αρπακτικών και των υποτακτικών τους, που ακόμα και σήμερα μας κυβερνούν πίσω από τις κουρτίνες, χωρίς να έχει γίνει, έξι μήνες τώρα, το παραμικρό για την αντιμετώπισή τους, παρά τα πολλάκις υπεσχημένα για την αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Ο χρόνος τελειώνει και, στο κάτω-κάτω της γραφής, αν δεν μπορεί αυτή η κυβέρνηση να πράξει το καθήκον της, θα βρεθεί κάποια άλλη. Οι λαοί δεν χρεοκοπούν. Μόνο οι επιχειρήσεις και τα πολιτικά κόμματα χρεοκοπούν, όταν δεν μπορούν να προσαρμοστούν στις ανάγκες των δύσκολων καιρών.

Κάτι άλλο θα γεννηθεί αλλά, κακά τα ψέμματα, θα ήταν καλύτερο για όλους μας, αν μπορούσε ν” ανταποκριθεί η σημερινή κυβέρνηση στις προσδοκίες της καθημαγμένης μας κοινωνίες και να σταθεί στο ύψος των απαίσιων περιστάσεων, διότι -ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις- τα γεννητούρια του καινούριου θα συνοδεύονται από ανυπόφορες οδύνες…

Η Ιστορία πάντως, καθισμένη πάνω στον σωρό των πτωμάτων της κρίσης, των αυτοχείρων και των άλλων θυμάτων που πληθαίνουν, παρακολουθεί και γράφει…

http://my-pillow-book.blogspot.com/2015/07/history.html