ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Το «Όχι» της Κυριακής ήταν βροντερό και συσπείρωσε τους έξι στους δέκα πολίτες αυτής της χώρας. Όσους ψήφισαν τουλάχιστον. Όμως όσοι είπαν «Όχι» μπορεί να συσπειρώθηκαν, όχι όμως και τα «Όχι» τους. Αυτό είναι ξεκάθαρο, μόλις μία ημέρα μετά τα αποτελέσματα και του πανηγυρισμούς που ξεσήκωσε το δημοψήφισμα.

Αρχικά, «Όχι» ήταν  αυτό που καταψηφίζει την συγκεκριμένη συμφωνία. «Όχι» και αυτό που καταψηφίζει άλλες συμφωνίες με αντίστοιχους όρους. «Όχι» αυτό που δεν θέλει καμία συμφωνία, ή αλλιώς, έξοδο από το κοινό νόμισμα. «Όχι» και αυτό που δεν θέλει κανέναν συμβιβασμό με τους εκβιαστές και τα αιμοδιψή γεράκια του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και ονειρεύεται την κατάρρευση του δουλεμπορικού συστήματός τους.

Μια σειρά από «Όχι», που για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες κατάφεραν να μετατρέψουν σε ένα συμπαγές σώμα την ευρεία πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας.

Κόντρα σε όλους σχεδόν του ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στους αξιωματούχους της, στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στην παγκόσμια και εγχώρια επιχειρηματική ελίτ, στους τραπεζίτες, στις τηλεοράσεις και στις εφημερίδες τους, με κλειστές τις τράπεζες και χαρτζιλίκι από τα ΑΤΜ, ο ελληνικός λαός απέδειξε πως μπορεί να αντισταθεί.

Για την ακρίβεια, ένα δείγμα αυτής του της αντίστασης κατάφερε να επιδείξει πριν από ενάμιση χρόνο, όταν το σύστημα της διαπλοκής θεώρησε πως βρήκε το γκανιάν της.

Το πουλέν της ελίτ, ο Σταύρος Θεοδωράκης, κατάφερε μόλις μέσα σε δεκαπέντε μήνες να σπαταλήσει την μεγάλη δυναμική του και να καταφέρνει να πείσει μόλις μερικές χιλιάδες κόσμου. Κι όμως, όσοι τον προώθησαν και δούλεψαν το προφίλ του θα πρέπει σήμερα να είναι πλήρως απογοητευμένοι, αφού στα χαρτιά τους τον έβλεπαν αλλιώς.

Παρά το γεγονός πως είχε από πριν φανατικούς πολέμιους, παράλληλα ήταν αποδεκτός και έχαιρε της εκτίμησης ενός σημαντικού μέρους του κοινού. Το ίδιο κοινό που όταν το Ποτάμι άρχισε να μπαίνει στα σπίτια του από τις πόρτες και τα παράθυρα, δεν άντεξε την βρώμα του και μόνωσε την συνείδησή του για τα καλά.

Η άρνηση της Κυριακής απλώς κεφαλαιοποίησε την άρνηση του κόσμου να συνεχίσει να δέχεται την πλύση εγκέφαλου από τα όργανα του συστήματος που χρόνια στραγγαλίζουν τη χώρα.

Την επόμενη ημέρα, Μέρκελ και Ολάντ ομολόγησαν πως αποδέχονται την απόφαση του ελληνικού λαού. Το αντίστοιχο δήλωνε και η ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Φωνές για αντικατάσταση του Ντάισελμπλουμ ακούγονται ήδη πολύ δυνατά, ενώ η έκθεση του ΔΝΤ για την μη βιωσιμότητα του χρέους θα μπορούσε να θεωρηθεί ως έμμεση στήριξη, αν και πλέον δεν είχε άλλη επιλογή.

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ανάγκασε μέχρι και τον Φιντέλ Κάστρο να χαιρετίσει τη στάση του ελληνικού λαού. Ίσως η μεγαλύτερη εν ζωή φιγούρα αντίστασης και σύμβολο της επανάστασης έχει τα μάτια του σε εμάς και τον Αλέξη Τσίπρα, ρίχνοντας έτσι πρόσθετο βάρος στις πλάτες του.

Ή καλύτερα, ξεκαθαρίζοντάς του το μέγεθός του. Έτσι, μην τυχόν και του διαφύγει εν μέσω πιέσεων.

Η παραίτηση Βαρουφάκη μπορεί να δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα. Θα μπορούσε όμως και να αξιολογηθεί και ως μία υγιής εξέλιξη. Ο Γιάνης κατάφερε να αλλάξει την ατζέντα των συζητήσεων, να επικοινωνήσει το πρόβλημα στα πέρατα της γης, τα όσα υποστήριξε επί πέντε μήνες επιβεβαιώθηκαν με το δημοψήφισμα και τώρα είναι ώρα να κάνει πίσω. Για να φανεί εάν όντως αυτό το σχέδιο, της συμβιβαστικής λύσης, μπορεί να λειτουργήσει.

Με τις φωτιές που τους άναψε, μοιραία πλέον δεν μπορεί να είναι αποδεκτός. Και είναι τιμή του.

Ή, σε αντιπαραβολή με όλα τα παραπάνω, η συμφωνία είναι ήδη κλεισμένη και η παραίτηση του Βαρουφάκη ήρθε και πάλι ως φυσικό επακόλουθο. Εφιάλτης.

Εκεί έξω, τα πράγματα πλέον είναι τόσο ρευστά που ο κόσμος είναι έτοιμος να πιστέψει οτιδήποτε. Αλλά και να υποστηρίξει οτιδήποτε.

Οτιδήποτε τον πείθει πως μπορεί να μπει ανάχωμα στην πρωτοφανή επίθεση που δέχεται τα τελευταία χρόνια. Και να τον κάνει να διψά να σηκωθεί το πρωί από το κρεβάτι του, όπως τις τελευταίες ημέρες. Οτιδήποτε θα βάλει τέλος στην χρόνια κατάθλιψη από την οποία πάσχει το σύνολο της κοινωνίας.

Οτιδήποτε θα συνεχίσει να πιστοποιεί πως η ελπίδα ήρθε και φώτισε το σκοτάδι της καταστροφής που καταγράφηκε από τις λύσεις του παρελθόντος.

Η Κυριακή πέταξε επιτέλους στα σκουπίδια της Ιστορίας και τον Αντώνη Σαμαρά, ανοίγοντας τις πόρτες της περιβόητης «εθνικής συνεννόησης». Στρώνοντας ουσιαστικά το χαλί σε έναν εγχώριο, έντιμο συμβιβασμό. Άλλος εφιάλτης.

Ακούγεται σχεδόν σε κάθε παρέα. «Δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση του Αλέξη Τσίπρα». Κανένας δεν θα ήθελε.

Όμως πριν από οποιαδήποτε απόφαση, αυτό που θα πρέπει να κάνει ο Αλέξης, είναι να έρθει στην δική μας. Την ξέρει. Την γνωρίζει καλά αυτή τη θέση. Και την τιμά μέχρι σήμερα.

Όσο δύσκολο κι εάν είναι, όσο επικίνδυνο, όσο επίπονο, ας μην την ξεχάσει στην τελική ευθεία.