ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Για να τελειώνουμε με το ευφυολόγημα ότι μαζί μας ψήφισε ΟΧΙ κι η Χρυσή Αυγή, το 77,3% που την προτιμάει και ψήφισε όχι είναι μόλις το 4,85% του εκλογικού σώματος. Είμαστε το υπόλοιπο 56,45%. Δεν γίνεται να κουβαλάμε όλοι τα ίδια μυαλά με μαχαιροβγάλτες και τις κυράτσες που τους ανέθρεψαν. Ούτε γίνεται να είμαστε όλοι Μπολσεβίκοι με δικράνια που έρχονται να σας ανασκολοπίσουν και να σας φάνε το βιός. Γιατί αν είμαστε, την έχετε πουτσίσει. Δεν θα το αφήσουμε όμως να πάει εκεί, γι’ αυτό κουλάρετε λίγο, και θάψτε το τσεκούρι του Βορ.. ε, του πολέμου. Και, για όνομα του Θεού, σταματήστε να βλέπετε Μπογδάνο. Και οι μεν και οι δε. Σύμφωνα με την έρευνα της Public Issue, πολλοί από όσους προτίμησαν το ΝΑΙ είναι συνταξιούχοι πασόκοι και νεοδημοκράτες, δηλαδή ό,τι πιο βολεμένο και αντιευρωπαϊκό έχει βγάλει ποτέ αυτή η κοινωνία. Του δημοσίου τομέα στο ίδιο ακριβώς ποσοστό με αυτό του ιδιωτικού. 85% των φοιτητών ψήφισαν ΟΧΙ, και μόνο ένας ανόητος θα πίστευε ότι όλοι αυτοί είναι αναρχοάπλυτοι που κάνουν καταλήψεις αντί να διαβάζουν για να προκόψουν. Σοκαριστικό το ότι θέλουν κι αυτοί κάποιο μέλλον, ε; 55,7% με ανώτερη μόρφωση ψήφισαν ΟΧΙ, για να φτύσουμε πια την καραμέλα του αμόρφωτου λαουτζίκου που δεν ξέρει ποιο είναι το συμφέρον του. Και η οποία btw δεν είναι ελιτισμός, αλλά ρατσισμός του κερατά.

Σχεδόν όσοι είναι οι συριζαίοι που ψήφισαν ΟΧΙ, άλλοι τόσοι είναι κι αυτοί που στηρίζουν ΚΚΕ (83% θα το ξαναψήφιζαν για κάποιο λόγο), που σημαίνει ότι ο σύντροφος Κουτσούμπας έχει πολύ κόσμο να διαγράψει.
Υπάρχει κι ένα 2,8% που έριξαν ΟΧΙ αλλά θέλουν να ψηφίσουν Ποτάμι όταν γίνουν ξανά εκλογές. Μάλλον τίποτα γριές με Αλτσχάιμερ που νομίζουν ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι ο γιος τους. Α, κι ένα 24,6% που ψήφισε ΟΧΙ και νιώθει «καθόλου περήφανο» για τη χώρα του. Δηλαδή, 75,4% κάποιας απροσδιόριστης μειοψηφίας που οι υπόλοιποι χαρακτηρίζουν με ευκολία «ανθέλληνες», ενώ πρόκειται απλά για κομπλεξικούς που θα ήθελαν να έχουν γεννηθεί λόρδοι.
Κι όσο για το «πουτάνα όλα», το έχετε παρεξηγήσει τελείως. Για κάποιους μπορεί να σημαίνει χώνουμε κουτουλιές στον Ντάισελμπλουμ και πέφτουν πυροβολισμοί στα συσσίτια, για άλλους όμως μπορεί να σημαίνει μια πάρα πολύ έξυπνη κίνηση στη διεθνή πολιτική σκακιέρα. Αυτό που οι σκακιστές σχολιάζουν με !; (π.χ. μια φαινομενικά λάθος θυσία Βασίλισσας, αφού όμως έχει αλωνίσει και ανοίξει ρωγμές στην άμυνα του αντιπάλου, αφήνοντας σου χώρο για να κάνεις ματ σε μερικές κινήσεις με τα υπόλοιπα κομμάτια σου. Αν πιάσει είναι εξαιρετική κίνηση.)
Ναι, έχουμε κάνει ό,τι μπορούμε να αναστατώσουμε την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο. Που βράζει και χωρίς εμάς, αλλιώς δεν θα ασχολιόταν καθόλου. Στο Παρίσι, τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο, το Δουβλίνο, τη Μαδρίτη και τη Ρώμη ο κόσμος κατεβαίνει στους δρόμους σε αριθμούς που καμία σχέση δεν έχουν με τους συνήθεις υπόπτους των ασθενικών και γραφικών διαδηλώσεων του πρόσφατου παρελθόντος. Και στα social γίνεται της μουρλής. Κάθε μέρα εκεί μέσα είμαι, και ξέρω.
Είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, παρακολουθούμε την ενηλικίωση ενός πανευρωπαϊκού (για να μην πω παγκόσμιου) κινήματος αμφισβήτησης και διεκδίκησης. Όχι ελεημοσύνης, αλλά δικαιοσύνης. Και αληθινής δημοκρατίας. Ο κλήρος έπεσε στον Τσίπρα να είναι ο πρώτος ηγέτης που θα σηκώσει ανάστημα εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ακολουθούν κι άλλοι, που δεν πρόκειται να μασήσουν ό,τι και να πάθει η Ελλάδα από ‘δω και πέρα.
Αυτή τη φορά δεν είμαστε ούτε τίποτα καμμένοι στα ναρκωτικά χίππηδες, ούτε ο όχλος προλετάριων με τραγιάσκες. Και, κυρίως, δεν έχουμε καμία απολύτως όρεξη να ασκήσουμε βία σε κανέναν. Όλοι φίλοι είμαστε, κι όλοι έχουμε συμφέρον σε μια κοινή πορεία ανάπτυξης και ευημερίας. Με αμοιβαίο σεβασμό, κι όχι αποικιοκρατικές αντιλήψεις. 2015, καλωσήρθατε.
Πάμε να ρίξουμε ειρηνικά τον καπιταλισμό λοιπόν, ή θα φάμε ένα χαστούκι και θα πάμε από κει πού ‘ρθαμε; Κι αν προσπαθήσουμε να τον αλλάξουμε; Να τον πιέσουμε να μετασχηματιστεί σε κάτι άλλο; Γίνεται κάτι τέτοιο; Έχει νόημα;
Αν ήμασταν μόνοι μας δεν θα είχαμε καμία ελπίδα. Αλλά όλο και περισσότερος κόσμος παίρνει το μέρος μας, γιατί νιώθει ήδη την ανάσα του τέρατος καυτή στην πλάτη του. Δεν είμαστε Γιουγκοσλαβία λοιπόν, να αιματοκυλιστούμε μεταξύ μας απομονωμένοι από τη διεθνή κοινότητα. Κι ούτε πρόκειται να γίνουμε.
Όσο διχασμό και να ανταλλάξαμε αυτές τις μέρες, ό,τι και να γίνει θα το αντιμετωπίσουμε ενωμένοι. Με χιούμορ και καλή διάθεση….