Όταν διαβάζω ένα βιβλίο, και, αιφνιδίως μια πιο ευχάριστη και αλλοπρόσαλλη ιδέα εισβάλει ξαφνικά στη σκέψη μου, το μυαλό μου προσκολλάται αμέσως εκεί και ξεχνά το βιβλίο, ενώ τα μάτια μου ακολουθούν μηχανικά τις λέξεις και τις γραμμές. Αποτελειώνω τη σελίδα χωρίς να την καταλαβαίνω και χωρίς να θυμάμαι αυτό που διάβασα. Κι ίσως αυτό συμβαίνει γιατί το μυαλό έχοντας διατάξει το σύντροφό του, το σώμα, να κάνει την ανάγνωση, δεν το ειδοποίησε καθόλου για τη μικρή απουσία που θα έκανε. Κι έτσι το σώμα συνέχισε την ανάγνωση που το μυαλό δεν πρόσεχε πια. Και βεβαίως οι αναπνοές, ο αέρας, το οξυγόνο με αναστατώνουν, με όλους αυτούς τους κυτταρικούς βανδαλισμούς την ώρα της ανάγνωσης. Την ιερή ώρα της συνουσίας με τα πιο ανίερα σύμπαντα. Με τα πιο πεισματάρικα σκέλια της φαντασίας. Και ξέρω πως η αναπνοή είναι μιαν αργή μορφή δηλητηρίασης και πως, αν αναπνέω για πολύ καιρό, θα πεθάνω. Και θα πεθάνω ακούγοντας χτυποκάρδια απ’ τα σιφώνια, την ώρα που ακονίζουν τα κορίτσια στους μπιντέδες την αγρύπνια τους.

https://dromos.wordpress.com/2015/09/15/