Ο Τσίπρας προσπαθεί να εκθέσει την παροχολογία Λαφαζάνη που βασίζεται στην δική του ρητορική σε βάθος πενταετίας, ο Μεϊμαράκης ζητάει να συγκυβερνήσει με τον Αλέξη αλλά όχι ως αυτοφωράκιας, ενώ ο Σταύρος χτυπιέται πως αυτό το μνημόνιο, εκείνος μπορεί να το εφαρμόσει καλύτερα. Εγώ γύρισα από ολιγοήμερες διακοπές πριν δύο ημέρες, και όπως ήταν αναμενόμενο, γύρισα σε άλλη χώρα.

Λένε, πως είναι αδύνατον να ζεις τη ζωή και να την καταλαβαίνεις ταυτόχρονα. Εάν αυτό ισχύει μία φορά για την κανονική ζωή, για την πολιτική λειτουργεί πολλαπλασιαστικά. Γι’ αυτό κι εγώ έφυγα διακοπές αμέσως μόλις ανακοίνωσε ο Αλέξης πως παραιτείται.

Φευ. Και εκεί που ήμουν, και εδώ που γύρισα, δεν καταλαβαίνω τίποτα.

Πως να εξηγήσεις το γεγονός πως μόλις σε λίγους μήνες, στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν μείνει μόνο μερικοί “μετριοπαθείς Αριστεροί”, αγκαλιά με μερικούς από τους πιο επαίσχυντους Πασόκους;

Πως να εξηγήσεις το γεγονός πως ο Λαφαζάνης κατεβαίνει αυτόνομα στις εκλογές, σημειώνοντας πως δεν θέτει σε αμφισβήτηση τη θέση της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση;

Πως να εξηγήσεις πως η Νέα Δημοκρατία οδεύει σε εκλογές με αρχηγό έναν Μεϊμαράκη;

Γενικότερα, εάν κάτι λείπει εδώ και μήνες από την δημόσια σφαίρα είναι οι εξηγήσεις. Έχουμε περάσει σε μία φάση όπου τα ανεξήγητα φαινόμενα διαδέχονται το ένα το άλλο.

Η διάσπαση της ΔΗΜΑΡ είναι ένα τέτοιο, αφού όπως εύστοχα γράφτηκε, μετά την ανακοίνωσή της δάκρυσαν ως και οι επιστήμονες στον Μεγάλο Διασπαστή Αδρονίων του Cern. Αυτή η διάσπαση ανοίγει νέους ορίζοντες στη φυσική.

Εν τω μεταξύ, κοιτώντας τη σύνθεση της υπηρεσιακής κυβέρνησης, σημειώνεται ακόμα ένα ανεξήγητο. Σύμφωνα με το Σύνταγμα, υπηρεσιακή κυβέρνηση ορκίζεται με στόχο να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές. Γι’ αυτό και οι υπηρεσιακοί υπουργοί εξαντλούνται σε μερικά, λίγα υπουργεία.

Εδώ όμως έχουμε μία κανονικότατη κυβέρνηση. Ξέρουν κάτι που δεν ξέρουμε;

Δηλαδή ξέρουν. Αλλά κρατάνε μυστικό. Τάφοι.

Λιγότερες από τρεις εβδομάδες πριν τις εκλογές, φαντάζει σαν αυτές να γίνονται για να μπει επιτέλους ο Λεβέντης στη βουλή και να σώσει μια για πάντα τη χώρα.

Δεν ξέρω τι θα βγάλουν οι κάλπες. Ούτε τι θα γίνει την επόμενη ημέρα. Ούτε τη μεθεπόμενη.

Εάν κάτι μπορεί να καταλάβει και ένα μικρό παιδί σήμερα, είναι πως περιθώρια για άλλες ψευδαισθήσεις δεν υπάρχουν. Ούτε για ανάθεση, ούτε για κριτική από τον καναπέ.

Η θέση μας πλέον είναι στο δρόμο. Σε κανένα κόμμα, σε κανένα γραφείο, σε καμία αίθουσα αναμονής.

Το τρίτο μνημόνιο, είτε με Αλέξη, είτε με Βαγγέλα, είτε με τη Θάνου, είναι γεγονός.

Και οι μόνοι που μπορούν να το ανατρέψουν είμαστε εμείς. Και αυτό είναι το μόνο που δεν χρειάζεται καμία εξήγηση.

https://rebeliskos.wordpress.com/2015/09/02