Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές το φροντιστήριο των Τσίπρα – Μειμαράκη ενόψει του ντιμπέιτ συνεχιζόταν.

    Οι δυο μονομάχοι δεν είχαν ακόμα καθίσει δίπλα –δίπλα για να παραστήσουν ότι το έγκλημα της υπογραφής του ενός στο τρίτο Μνημόνιο είναι λιγότερο έγκλημα από την υπογραφή του άλλου…

    Καθώς λοιπόν περιμέναμε (εξ επαγγελματικής ανάγκης και όχι από χόμπι) την έναρξη της τηλεκοκορομαχίας,

    δεδομένης δε της πρόθεσης και των δυο να νεκραναστήσουν τις εποχές με τα  πλαστικά σημαιάκια, τότε που το «φως» αντιπαρατίθετο με το «σκότος»,

    γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι εκείνη η πάλαι ποτέ δικομματική γελοιότητα έχει παραδώσει τη σκυτάλη στην διπολική γελοιότητα μιας σικέ αντιπαράθεσης μεταξύ του «παλιού» με το «νέο»,

    θυμηθήκαμε εκείνο το «παλιό» και πάντα νέο ποίημα του Μπρέχτ. Τίτλος: «Η παρέλαση του παλιού καινούργιου».

    Να ένα απόσπασμα:

    «Στεκόμουν πάνω σε έναν λόφο
Κι είδα το Παλιό να πλησιάζει
Μα ερχόταν σα Νέο.
Σερνόταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια
Που κανένας δεν είχε ξαναδεί
Κι απέπνεε νέες μυρωδιές σαπίλας
Που κανείς δεν είχε ξαναμυρίσει (…)».

Πηγή: enikos.gr

http://www.imerodromos.gr/sapila-2/