Οι άνθρωποι που συνεχίζουν τη ζωή τους
ξυπνάνε λίγο πριν το μεσημέρι
ποτέ αργότερα.
δεν ξέρουν να εκτιμήσουν τον σπιτικό καφέ
και σχηματίζουν ουρές έξω απ’ τον «Γρηγόρη».
Δαγκώνουν το καλαμάκι, χαμογελάνε εύκολα,
ξεραίνονται στα γέλια ευκολότερα, εξασκούνται
στην ειρωνία, αποτυγχάνουν μεγαλοπρεπώς εν τέλει.
Oι άνθρωποι που συνεχίζουν τη ζωή τους
έχουν πάντα δουλειές και υποχρεώσεις
δεν χρειάζονται ατζέντες, γιατί έχει επαρκή
χώρο το μυαλό τους, τρώνε μόνο ένα φαλάφελ,
θέλουν να πάνε στο παρίσι, στη νέα υόρκη, στο λονδίνο
κι ακόμα χειρότερα, σε ελληνικά νησιά και δάση, να
βγάζουν φωτογράφιες με άλλους ανθρώπους που συνέχισαν
τη ζωή τους, κι ακόμα χειρότερα με μερικούς που δεν
την διέκοψαν ποτέ. Μεθάνε εύκολα, πίνουν λίγο.
δεν θα σκότωναν, ούτε θα γαμιόντουσαν μεθυσμένοι
κι είναι πολύ περήφανοι για αυτό. Τους αρέσουν τα χρώματα
και το φως και δεν παραλείπουν να το πούνε στους δίπλα τους.
διοργανώνουν βραδιές ποίησης, βραδιές σκυλάδικου, βραδιές ροκ.
δε χαραμίζουν ποτέ μια νύχτα για να σκεφτούνε το θάνατο, όλη
η ζωή είναι μπροστά τους και γιαυτό μας διαβεβαιώνουν όχι μόνο
οι συγγενείς τους μα και οι φίλοι τους, οι εραστές τους και φυσικά οι ίδιοι.
δεν θλίβονται, κάνουν μονάχα ελεύθερες σχέσεις, μοιράζονται
τις κατακτήσεις τους με την παρέα τους, επισκέπτονται μουσεία
και βγάζουν άπειρες φωτογραφίες. καμιά φορά
ρωτάνε πληροφορίες για κάποιο άγαλμα και ακόμα
πιο ευδιάθετα απομακρύνται από το χώρο.

Οι άνθρωποι που συνεχίζουν τη ζωή τους κατηγορήθηκαν
ότι πατάνε πάνω σε πτώματα, εγώ νομίζω ότι απλά
ξεχάστηκαν κανά δυο φορές σε κάποιο νεκροταφείο
και τώρα χαρούμενα και αισιόδοξα συνεχίζουν -τι άλλο;- το δρόμο τους.

http://pareklinonasti.blogspot.gr/2015/09/blog-post.html

https://bluebig.wordpress.com/2015/09/03/