Οι ζωντανοί άνθρωποι είναι άδειοι. Ανεξάντλητα άδειοι. Δεν τους νοιάζει αν τους κοροϊδεύεις ή αν τους κλέβεις τα ελάχιστα υπάρχοντά τους.

Είναι όντα που έχουν γερά τα πόδια τους στερεωμένα στη γη σαν την παχιά χήνα που κάθε μέρα γεννά κι από ένα χρυσό αυγό.

Οι ζωντανοί άνθρωποι ξέρουν καλά αυτή την τέχνη του αδειάσματος.

Δεν είναι καλλιτέχνες ή επιστήμονες ή αθλητές-πειραματόζωα, δηλαδή ανταγωνιστικά πρόσωπα και φιλόδοξα άτομα παραγεμισμένα ακαθαρσίες ιερών πνευμάτων.

Δεν καμώνονται τους σώφρονες αλλά ξεσπούν σε τρανταχτά γέλια, γνωρίζοντας πως αυτή η απερίγραπτη ευφροσύνη ακόμα και μέσα στην καταστροφή και το λιώσιμο είναι ζωή.

Το άδειασμα είναι ζωή.

Το ξαλάφρωμα είναι ευλογία.

Μέσα στο μικρό ή το μεγάλο άπειρο, μέσα στα έθνη και τις φανέλες και μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης παραμένουν ζωντανοί και ανθρώπινοι.

Οι ζωντανοί άνθρωποι μπορεί να είναι κακοποιοί ή ποιητές, έξυπνοι ή χαζοί. Μπορεί να είναι τα πιο ασήμαντα όντα για τον πολιτισμό της σύγχυσης που την εφεύραμε για να χαρακτηρίσουμε την τάξη όταν δεν μπορούμε να την ερμηνεύσουμε.

Οι ζωντανοί άνθρωποι δεν συγκινούνται με τις σημαίες και τους νικητές. Τα βάθρα και τα βάραθρα. Τους προγραμματισμένους πρωταθλητές και τους υπερφίαλους άθλους.

Καπνίζουν ένα δυο τσιγάρα και τσιτσιδώνονται και σφιχταγκαλιάζονται σαν τα φίδια.

Είναι εκ γενετής φυτρωμένοι εκεί που δεν τους έσπειραν, ξέροντας πως έχουν όλο το θάνατο μπροστά τους.

Ανθρωποφάγοι που όταν πεινάνε μασούν λουλούδια, ακούγοντας την αρπαχτική μουσική των πεθαμένων συνανθρώπων τους, τους εθνικούς ύμνους φρέσκους απ’ τα κρεματόρια της αριστείας και του ανταγωνισμού λίγο πριν ξεχυθούν ξανά τα αιχμάλωτα κουτάβια στο κοτέτσι.

Στο παγκόσμιο σφαγείο απ’ τον Αρκτικό ως τον Ινδικό ωκεανό. Απ’ τον κόλπο του Μεξικού ως την Ανδρομέδα και τη Μέδουσα.

Απ’ τη Δαμασκό έως το Άλφα του Κενταύρου.

Αιώνια καθηλωμένοι νεκροί καταμεσής της εφήμερης αστρικής σκόνης, παραγεμισμένοι με καθήκοντα και συγκινήσεις της μιας πορδής και της μιας εύστοχης σφαίρας στην καρδιά της αληθινής ζωής.