Προχωράμε. Σύντροφοι, προχωράμε.
Η ταχύτητα της βίας αποτυπώνεται σε ευθείες γραμμές που μέσα τους πυκνώνει ο χρόνος που δεν σταθήκαμε για να προσέξουμε καλύτερα. Είναι ο χρόνος που μουδιάζει τις άναρθρες απορίες της εμπειρίας, αυτές που δεν προλάβαμε να συλλαβίσουμε σε ερωτήσεις και δεν σταμάτησαν να σφαλίζουν τις ελπίδες μας. Στις ευθείες αυτές ίσως ν’ ανοίγουν τα ρήγματα της ιστορίας, οι ανεπαίσθητες τομές που δεν είδαμε είτε γιατί πραγματικά δεν φαίνονταν είτε γιατί ήμασταν πολύ κοντά για να τις διακρίνουμε. Μέσα σ’ αυτές γεννιούνται και τα εγχειρήματά μας, οι επιταγές μας στο παρόν, οι αξιώσεις μας επί του μέλλοντος. Αν θα πατήσουμε ξανά στη γη χωρίς να κουτσαίνουμε σημαίνει πως θα μπορέσουμε ν’ αναζητήσουμε τα ρήγματα, πως δεν θα φοβηθούμε να περπατήσουμε στις ευθείες, πως θα σταυρώσουμε ξανά αγκώνα αγκώνα, μέχρι τη διασταύρωση που φτάνουμε.

Αλυσίδες σύντροφοι. Προχωράμε.

Η κίνηση της ιστορίας συναντά στιγμές που φτάνει σε ταχύτητα τέτοια, ώστε μοιάζει τελικά να αιωρείται ακίνητη απορροφώντας οτιδήποτε την πλησιάζει, μια μαύρη τρύπα στο διάστικτο «παρόν». Μέσα της οι αποσυντεθειμένες εικόνες μιας πραγματικότητας υπό διαρκή αμφισβήτηση γυρίζουν ρυθμικά αναζητώντας μια νέα αφήγηση ανάμεσα στα χαλάσματα που τις πνίγουν ασφυκτικά. Αν θα βουτήξουμε στην ανάσα τους θα γίνει λίγο πριν συμβεί, στο παρά πέντε της επικείμενης καταστροφής, στην κατηφόρα που θα τρέξουμε. Αν θα φανταστούμε ονόματα για τα δικά μας αστέρια στον ουρανό, θα πρέπει να περπατήσουμε στη μνήμη, να μην φοβηθούμε να διασταλθούμε ηρωικά μαζί της, να αναγνωρίσουμε τη θέση μας ελέγχοντας τον εαυτό μας μήπως ανακαλύψουμε τον τρόπο να τον επινοήσουμε ξανά.

Σύντροφοι στις πλάγιες, στις πλάγιες.

Η ποικιλία του εδάφους εξαπλώνεται σε τόσες διαδρομές χωρίς τέλος, σε διάπυρες ερήμους και αχανείς οροσειρές, όσοι οι άνυδροι λαβύρινθοι που μπήκαμε. Πριν τις στροφές, ανάμεσα στ’ ανοίγματα των τοίχων, κρύβονται χιλιάδες οι εικόνες, οι φωνές των ηττημένων, ήχοι από βρετανικές αλυσίδες, ακυβέρνητες ψυχές στην πορεία προς τον Ευφράτη, ένα κοράκι στον ουρανό δυο λεύγες απ’ τα Δίδυμα, τρεις κηλίδες στην Τσαλδάρη. Αν θα βγούμε απ’ το λαβύρινθο, έχουμε καθήκον, κάθε τραύμα να γίνει λεπίδα, κάθε συνθήκη να γίνει πληγή. Να ανιχνεύσουμε το έδαφος, πίσω και πάνω απ’ τους τσιμεντένιους τοίχους. Να σχοινοβατήσουμε στα όρια του χρόνου, στα όρια της ιστορίας. Να μην σταματήσουμε να περπατάμε, να αντέξουμε, μέχρι να σκοτώσουμε τους Μινώταυρους. Έχουμε καθήκον, να παραμείνουμε συνειδητά εκτεθειμένοι, να κερδίσουμε τα πάντα.

Προχωράμε! Σύντροφοι προχωράμε!

http://www.toperiodiko.gr/

https://bluebig.wordpress.com/2015/09/21/