Τι ψυχή θα παραδώσετε ρε;
Ένα πνιγμένο αγόρι από τη Συρία βρίσκεται σήμερα στα πρωτοσέλιδα όλου του πλανήτη. Οι τίτλοι δραματικοί. Οι περιγραφές καίριες και στοχευμένες, αλλά τόσο αργοπορημένες. Κατάλαβαν ξανά ότι ο πόλεμος δολοφονεί. Με σφαίρες, με χημικά, με μπαλτάδες, με βυθισμένα σκάφη στα νερά της Μεσογείου. Ο πόλεμος σκότωσε ένα τρίχρονο παιδί, μαζί με χιλιάδες άλλα παιδιά πριν από αυτό. Κι ακόμη περισσότερα μετά.

Ο Αϊλάν χάθηκε, στην προσπάθειά του να ξεφύγει από τη φρίκη του πολέμου. Ο Αϊλάν κι ο πεντάχρονος αδερφός του Γκάλεμπ, πνίγηκαν. Η μητέρα τους, Ριχάνα, πνίγηκε. Ο πατέρας τους, Αμπντάλα Κούρντι, επέζησε. «Κρατούσα το χέρι της γυναίκας μου. Όμως τα παιδιά μου, μου γλίστρησαν από τα χέρια». Αυτό είπε ο πατέρας που έχασε τα δυο του αγόρια και τη γυναίκα του στο δρόμο προς την Ελλάδα. Ο πατέρας του Αϊλάν είπε ακόμη ότι είχε επιχειρήσει και άλλη φορά να μεταβεί στην Ελλάδα με την οικογένειά του. Τότε, το πλοίο τους αναχαιτίστηκε από το ελληνικό Λιμενικό Σώμα.

Σε ουγγρικό σταθμό τρένων εκατοντάδες πρόσφυγες παραμένουν εγκλωβισμένοι. Οι αρχές σταμάτησαν τα βαγόνια στο δρόμο προς την Αυστρία, κατέβασαν όλους τους «Ευρωπαίους» επιβάτες, και μάντρωσαν σα ζώα τους πρόσφυγες. Τους είπαν ψέματα ότι θα τους πάνε δυτικά, στην Αυστρία ή τη Γερμανία. Σε στρατόπεδα τους πήγαν, κι η αστυνομία έδιωξε τους δημοσιογράφους και τους φωτορεπόρτερ που ακολουθούσαν. Ο Ούγγρος πρωθυπουργός, Βίκτορ Όρμπαν, είπε στους Σύρους πρόσφυγες «μην έρχεστε εδώ. Μείνετε στην Τουρκία. Όλα είναι καλά εκεί. Εδώ δεν είστε ασφαλείς».

Η Ουγγαρία είναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και η Ελλάδα είναι επίσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όπως και η Ιταλία κι όλες εκείνες οι χώρες-σύμμαχοι, που βλέπουν το ολοκαύτωμα της Συρίας να συνεχίζεται και τα παιδιά της να πνίγονται στις θάλασσες· που βλέπουν μια μάνα με το μωρό της να κάθεται στις ράγες του ουγγρικού τρένου και να ουρλιάζει, κι οι αστυνομικοί να την τραβάνε· που βλέπουν τα σύνορα της FYROM να γεμίζουν κόσμο και η αστυνομία να απαντά με δακρυγόνα. Εκεί, όπου απελπισμένες γυναίκες και άνδρες αρπάζουν από το χέρι μικρά ασυνόδευτα παιδιά μαζί με τα δικά τους για να περάσουν τους αστυνομικούς κλοιούς και να συνεχίσουν το δρόμο προς την Σερβία, την Ουγγαρία, την Αυστρία και τη Γερμανία. Μέχρι να βρουν τον επόμενο φράχτη, που αν περάσουν θα θεωρηθούν «εγκληματίες».

Αυτή είναι η ψυχή που παραδίδει η Ευρώπη. Ο «πολιτισμένος» δυτικός κόσμος. Αυτό το πάμπλουτο θέατρο σκιών που καθημερινά δίνει εξετάσεις, και κάθε μέρα αποτυγχάνει.

Η εικόνα του δολοφονημένου τρίχρονου Αϊλάν συγκλόνισε τους ηγέτες όλου του πλανήτη. Όπως τους συγκλόνισε κι εκείνη η επίθεση στα γραφεία του περιοδικού Charlie Hebdo. Ίσως, μάλιστα, να διοργανώσουν άλλη μια φιέστα θλίψης για τις κάμερες. Να μαζευτούν ξανά όλοι μαζί για να θρηνήσουν, αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. Να «διαδηλώσουν» για 100 μέτρα, υπό την προστασία εκατοντάδων αστυνομικών, για το δράμα του πολέμου που οι ίδιοι προκάλεσαν. Τους θανάτους από τα όπλα που πουλάνε σε κάθε δικτάτορα ή φανατικό με μια μανσέτα στο χέρι. Για να έχουν όλα τα πετρέλαια. Όλα τα διαμάντια. Όλους τους σκλάβους του ενός δολαρίου. Όλες τις χρηματοπιστωτικές τους φούσκες. Όλα τα αιματοβαμμένα τους λεφτά.

Ας το κάνουν κι αυτό. Κι ας καλέσουν και τον Άσαντ στην επόμενη μικρή τους γιορτή. Όπως είχαν καλέσει και τον Νετανιάχου όταν το αίμα στα πτώματα μικρών Παλαιστινίων δεν είχε καν παγώσει. Κι ας παραδώσουν ύστερα με ευχαρίστηση την ψυχή τους σε όποιο διάολο την έχουν αφιερώσει.

https://polyfimoss.wordpress.com/2015/09/0