Καθώς τρώγαμε ήρεμα τα κεφτεδάκια μας σε μια ταβέρνα στον παραλιακό δρόμο της Παροικιάς, εμφανίστηκε αυτή η γυναίκα. Περπατούσε σαν να χόρευε. Ήταν σαν να έβλεπα ταινία. Ξαφνικά, ο παραλιακός δρόμος της Παροικιάς έγινε η Μαλεκόν της Αβάνας, και θυμήθηκα τα χρόνια που είχα πάει στην Κούβα, για να εκπαιδευτώ στο αντάρτικο πόλεων.

«Ποια είναι αυτή η γυναίκα;» αναρωτήθηκα φωναχτά.

«Θα είναι καμιά Κουβανή από την νομενκλατούρα του Κομμουνιστικού Κόμματος» μου είπε κυνικά -για να με πικάρει- ο Ν., ενώ σαβούρωνε ένα ακόμα κεφτεδάκι.

Με τον Ν. έχουμε σιωπηρά αποφασίσει πως τη μια φορά τον χρόνο που συναντιόμαστε θα κάνει αυτός το νεοφιλελεύθερο κι εγώ τον κομμουνιστή, για να έχουν ενδιαφέρον οι συζητήσεις μας. Γιατί συμφωνούμε στα περισσότερα και αυτό είναι πάρα πολύ βαρετό.

Πάντως, το ερώτημα παρέμενε: Ποια ήταν αυτή η γυναίκα;

Αναζήτησα δεξιά και αριστερά τον Α., ο οποίος είχε παρατήσει τα κεφτεδάκια και είχε πάει να τραβήξει φωτογραφίες.

«Ρε γαμώτο, τώρα που τον χρειαζόμαστε με την φωτογραφική του μηχανή, δεν είναι εδώ» είπα απογοητευμένος στον Ν.

Δεν είμαι καθόλου περίεργος άνθρωπος -όποιος με ξέρει μπορεί να σας διαβεβαιώσει για αυτό- αλλά έπρεπε οπωσδήποτε να μάθω ποια ήταν αυτή η γυναίκα.

Θα έσκαγα, αν δεν μάθαινα ποια είναι.

Οπότε, ρώτησα και έμαθα.

Αυτή η κυρία είναι από την Βραζιλία και περνάει ένα μέρος του καλοκαιριού στην Πάρο.

Έμαθα κι άλλα αλλά δεν τα γράφω.

Πάντως, σήμερα το απόγευμα, δυο ώρες πριν το ηλιοβασίλεμα, θα είμαι στημένος στην παραλία της Παροικιάς.

Ελπίζω να περάσει ξανά.

Τελικά, παράγουν και οι άλλες χώρες, δεν παράγει μόνο η Ελλάδα.

http://pitsirikos.net/2015/09/