Τότε, ένας άλλος λαός πολεμούσε, πεινούσε και τραγουδούσε την απελευθέρωσή του.

Τώρα, ένας γονατισμένος, πεινασμένος και φοβισμένος λαός χειροκροτά τους Γερμανούς κατακτητές στα υπουργία, στα λογιστήρια του «κράτους» και στη «Βουλή» που ψηφίζει τους νόμους τους…
Τότε, οι δωσίλογοι έμειναν ατιμώρητοι και έπιασαν κυβερνητικά πόστα. Τώρα, οι μεταπολιτευτικοί δωσίλογοι που κυβέρνησαν την Ελλάδα θα…
δοξασθούν το ίδιο; Κάποιοι από αυτούς τους πιο… εξέχοντες δεν θα πρέπει να ανέβουν στα ικριώματα;

Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα, εκείνο το αίμα, εκείνο τον πόνο και εκείνο το δάκρυ της Εθνικής Αντίστασης να το μετατρέψουν στο καταραμένο ευρώ με το οποίο ξανασκλαβώθηκε η Ελλάδα και μάλιστα για πιο πολλά χρόνια και χωρίς μια τουφεκιά;
Τότε, στην κατοχή και στον αγώνα τραγουδούσαμε το: «Λαέ σκλαβωμένε, λαέ βασανισμένε», αλλά ελπίζαμε και πολεμούσαμε, ΤΩΡΑ, μοιρολογούμε χωρίς καμμία ελπίδα το: «Λαέ πεινασμένε λαέ γονατισμένε»!
Μας τελείωσαν «κυρίαρχε» λαέ αυτοί που χειροκροτάς και ψηφίζεις σαράντα ένα χρόνια.
Από δω και πέρα οι εκλεκτοί σου και οι δανειστές, δεν θα μας κάνουν σαπούνι – αυτό στοιχίζει – αλλά θα μας οδηγούν στην αυτοκτονία και τον θάνατο από την πείνα!
Ξανάρχεται ο θανατηφόρος χειμώνας του 1942, που θα διαρκέσει πολλά χρόνια, μαύρα χρόνια, κάτω από το γαλανό ουρανό της πατρίδας που ανήκει στους ξένους.
Θα μπορούσα, παραφράζοντας το έργο του δραματουργού Ιψεν: «Ο εχθρός του λαού», να διατυπώσω την οξύμωρη κατηγορία για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού αυτών των χρόνων: «Ο εγκληματίας λαός».

Παναγιώτης Παπαγαρυφάλλου
[ellinikoforoum.blogspot.gr]