Γύρνα τις ώρες που χάθηκαν απόψε
κοίτα που φεύγεις πώς κλαίει το δειλινό… Συνήθως χαμογελάς όταν με παρακολουθείς. Πότε-πότε σταματάς και περιεργάζεσαι το ύφος μου. Είναι τόσο θαυμαστό το κούρνιασμα μου σε εκείνη την γωνιά? Τόσο δέος προκαλεί ? Αν με έβλεπες ελεύθερο το δέος ίσως να σου σταματούσε την ανάσα. Όμως κάτι τέτοιο δεν θα το ήθελες, έτσι..? Δεν έχω πολλές επιλογές… Μόνο να υπομένω. Όσο υπομένω αντέχω. Όταν οι αντοχές μου πάψουν, τότε θα πάψει και η τελευταία μου επιλογή-αναμονή. Να αποδράσω…
Στο τέλος, φίλε, και οι δυο θα είμαστε ελεύθεροι. Εγώ θα επιστρέψω στην ελευθερία που γνώρισα κάποτε κι εσύ σε εκείνη που δεν γνώρισες ποτέ.
Στο τέλος, φίλε, όλοι βρίσκουν την ελευθερία τους. Όλοι…