Όταν πριν από δύο χρόνια, τον Γενάρη του 2013, η Deutsche Welle έγραφε ««Το soundtrack της κρίσης: Εκμέκ», αναφερόμενη στο τραγούδι «Ο τραπεζίτης», με το οποίο «έντυσε» ένα ντοκιμαντέρ της για την ελληνική κρίση, η Θεσσαλονίκη ήξερε, αλλά η Αθήνα- μιλώντας για την πλειοψηφία- αγνοούσε.

Το δημοσίευμα  εκείνο έκανε τις συστάσεις  -τα μέλη της μπάντας, τα live, το δισκογραφικό ντεμπούτο σε λιγότερο από έναν χρόνο από τις πρώτες εμφανίσεις [το άλμπουμ «Γλυκαίνει και δεν παχαίνει» (2011)]- και βέβαια, περιελάμβανε το περί ου ο λόγος τραγούδι «Ο τραπεζίτης». Και μάλιστα, προς διευκόλυνση του αναγνωστικού κοινού, με υποτιτλισμό των στίχων στα γερμανικά -μεταξύ των οποίων η προσφώνηση «έι τραπεζίτη, γραβατωμένε αλήτη…».

Βεβαίως, στην πορεία τους γνώρισε και η Αθήνα. Η συνεργασία τους με την Ελένη Τσαλιγοπούλου στο «Δεν σε συγχώρεσα ούτε λίγο» και το single «Άγγελος Ξένος» έδωσαν νέα ώθηση συστήνοντας την μπάντα σε ακόμα ευρύτερο κοινό.

Οι προκλητικά ετερόκλητοι «Εκμέκ» κατεβαίνουν από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, μετά από περίπου έξι μήνες. Έρχονται στις 16 Δεκεμβρίου για να παίξουν στον Σταυρό του Νότου Club. Με τα γνωστά τους και με νέο single «Το πουλί ξενιτεμένο».

Ο Άλκης Κανίδης, η «φωνή» των «Εκμέκ» στο tvxs.gr

- Η μπάντα έκανε την εμφάνιση της το 2009 (επί της ουσίας, την πρώτη χρονιά της κρίσης). Πόσο ζόρικο ήταν, σε μία τέτοια συγκυρία, να ηχογραφήσετε, να συστηθείτε, να κλείσετε live κλπ;

Έχω την αίσθηση πως το 2009 ο κόσμος δεν είχε συνειδητοποιήσει ακόμη το τι έπεται και ήτανε λίγο πιο ανοιχτός και χαλαρός απέναντι στα πράγματα και τις νέες προτάσεις. Τα πρώτα ένα ή δύο χρόνια λοιπόν υπήρξαν πολύ καλά από άποψη εμφανίσεων, ανταπόκρισης κοινού, ραδιοφωνικής παρουσίας κτλ. Πρέπει να σου πω όμως πως εμείς επιμείναμε και δουλέψαμε με υπομονή και αγάπη πάνω στην τέχνη μας, αλλά και την επικοινωνία αυτού που κάνουμε από τότε μέχρι σήμερα χωρίς παύσεις και ανεξαρτήτως κρίσης και δυσκολιών. Και αυτή την στιγμή η  προσπάθεια αυτή φαίνεται να αποφέρει καρπούς. Τολμώ να oμολογήσω πως τα πράγματα είναι καλύτερα για μας τώρα.

- Άκουγα το «Πουλί ξενιτεμένο» και θα ήθελα να μου πεις, παρότι, λάτρεις του ετερόκλητου, παρότι στον ήχο σας κυριαρχεί το λάτιν στοιχείο, ποιο θα έλεγες ότι είναι τελικά, το στίγμα σας;

Έχουμε ακούσει πολλά διαφορετικά πράγματα ως προς το ποιά είναι η ταυτότητα μας και το μουσικό είδος που ανήκουμε. Και είναι όλα καλοδεχούμενα. Νομίζω πως τα όργανα που έχουμε στην μπάντα και οι προσωπικότητές μας ορίζουν πολλά πράγματα. Για εμάς τόσο η μουσική όσο και η στιχουργική μας ταυτότητα καθορίστηκε αρκετά ξεκάθαρα στο δεύτερο μας άλμπουμ «Ο φυγάς». Ήταν ένας ήχος και ένα γενικότερο ύφος που το νιώσαμε πολύ αληθινό μέσα μας. Όντως το λάτιν και η ισπανογενής επιρροή είναι έντονη. Είναι επίσης ένας ήχος που δένει με τον ρυθμό και την μουσική της ελληνικής γλώσσας πολύ καλά. Θέλω να ελπίζω πως αληθεύει κάτι που έχουν επαναλάβει άνθρωποι που αγάπησαν την μουσική μας, ότι δηλαδή αν και υπάρχουν ευδιάκριτες στυλιστικές επιρροές σ’ αυτό που κάνουμε, το τελικό αποτέλεσμα φέρει την σφραγίδα μας και ταυτοποιείται από την πρώτη ακρόαση.

- Ποια πρόσωπα είναι /ήταν τα σημεία αναφοράς σου;

Στην μπάντα έχουμε εξαιρετικά ετερόκλητα μουσικά γούστα. Εγώ προσωπικά πέρασα από τον Παπάζογλου και το λεγόμενο έντεχνο της δεκαετίας του 90, στην Bjork και τους Massive Attack αργότερα, ύστερα στους Calexico και τους Firewater κι ύστερα πάλι από την αρχή κι όλο ανακατεμένο. Μετά από πολλά χρόνια ως μουσικός αλλά και ακροατής μπορώ με βεβαιότητα να σου πω πως οι ταμπέλες είναι για να καθοδηγούν την περιπλάνηση σε ένα πλούσιο μουσικό σύμπαν μα δεν αγγίζουν την ουσία της τέχνης μας.

Στιχουργικά θαυμάζω τον Αγγελάκα, τον Θηβαίο, τον Σαββόπουλο, την Νικολακοπούλου, τον Παπακωνσταντίνου, τον Dylan, τον Cohen.

- Είχες πει σε παλαιότερη συνέντευξη σου ότι «αν δεν ήταν η μουσική δεν ξέρω πώς θα τη βγάζαμε καθαρή». Τι εννοούσες;

Εννοούσα πως η ζωή πρέπει να είναι γεμάτη από ανθρώπους και πράγματα που αγαπάς και σε γεμίζουν. Η μόνη σταθερά που είχα στην ζωή μου από μικρό παιδί μέχρι σήμερα ήτανε η μουσική. Μαζί με μερικούς ανθρώπους που ήτανε σημεία αναφοράς και τους κουβαλώ ακόμη μέσα μου με βοήθησε να ξελασπώσω όταν το είχα ανάγκη. Νιώθω πως διαφορετικά ίσως να μην το έκανα.

- Πώς έγινε «Ο τραπεζίτης» soundtrack του ντοκιμαντέρ της Deutsche Welle για την ελληνική κρίση; Ποια είναι η ιστορία πίσω από την ιστορία αυτή;

Έγινε μέσω ενός δημοσιογράφου της Deutsche Welle που ήταν στην Ελλάδα για κάποιο διάστημα και άκουσε το τραγούδι. Έτσι κάποια στιγμή μας ήρθε ένα mail από την Γερμανία που ζητούσε την άδεια μας να χρησιμοποιήσουν τον «Τραπεζίτη» στο ντοκιμαντέρ τους. Φυσικά την δώσαμε μετά χαράς…

- Ο μύθος της love-hate σχέσης Αθήνας – Θεσσαλονίκης (κρίνοντας και από πολύ αγαπημένους φίλους Θεσσαλονικείς) υπάρχει πάντα ανάμεσα στις γραμμές. Και όπως όλες οι σχέσεις αγάπης – μίσους παραμένει φλογερή. Πώς είναι όταν παίζετε στην Αθήνα;

Η Αθήνα δεν μας γνωρίζει ακόμη όπως η Θεσσαλονίκη. Παρ’ όλα αυτά έχει αρχίσει να σχηματίζεται δυναμικά ένα κοινό που ξέρει τα τραγούδια μας, τραγουδά τους στίχους και αγαπά τις μουσικές μας. Έχουμε μισό χρόνο να εμφανιστούμε στην Αθήνα και είμαστε πάρα πολύ χαρούμενοι που επιστρέφουμε. Αυτή η χαρά θα είναι το σημαντικότερο εφόδιο μας επάνω στην σκηνή την Τετάρτη στον Σταυρό του Νότου.

Δεν ξέρω αν υπάρχει σχέση αγάπης-μίσους μεταξύ Θεσσαλονίκης και Αθήνας. Εμείς πάντως δεν το βλέπουμε έτσι. Θεωρώ πως έχει απομυθοποιηθεί και ξεπεραστεί από αμφότερους. Είναι δύο πολύ διαφορετικές πόλεις που προσφέρει καθεμιά αυτό που μπορεί και πρέπει στην μουσική αυτής της χώρας.

http://tvxs.gr/news/moysiki/ei-trapeziti-grabatomene-aliti%E2%80%A6-soy-systinomai