Ένα από τα πολλά θέματα για τα οποία έχει βαριά άγνοια ο σοφός λαός μας είναι η πολιτική κηδεία. Οπότε, εδώ έρχομαι εγώ, για να ρίξω φως στο θέμα και να σας ενημερώσω για το τι είναι πολιτική κηδεία.

Πολλοί Έλληνες είναι ακόμα και σήμερα βέβαιοι πως πολιτική κηδεία είναι η κηδεία ενός πολιτικού: πολιτική και κηδεία, άρα κάποιο πολιτικό κηδεύουν.

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να νιώθουν κάποια έκπληξη, όταν μαθαίνουν πως ένα μη πολιτικό πρόσωπο είχε πολιτική κηδεία αλλά την ξεπερνούν, πιστεύοντας πως αυτό το πρόσωπο τιμάται στην κηδεία του με τις τιμές που θα είχε ένας πολιτικός που ωφέλησε την πατρίδα και τους πολίτες, όπως όλοι οι Έλληνες πολιτικοί.

Πολιτική κηδεία είναι η τελετή που προηγείται της ταφής ή της αποτέφρωσης και δεν περιλαμβάνει παπάδες, θυμιατά και τόπους χλοερούς και τόπους αναψύξεως.

Επειδή δεν υπάρχει παπάς να κάνει την τελετή -και να λέει αυτά τα ακαταλαβίστικα που κάνουμε όλοι πως τα καταλαβαίνουμε-, μιλάνε οι φίλοι και οι συγγενείς του νεκρού και τον αποχαιρετούν, ενώ μπορεί να βάλουν και το αγαπημένο του τραγούδι και να χορέψουν για να τον τιμήσουν, αφού δεν υπάρχει παπάς να τους κάνει «σουτ, σουτ!» ή να τους αγριοκοιτάζει.

Στην πολιτική κηδεία, όπως και στην θρησκευτική, αυτοί που λένε τους αποχαιρετιστήριους λόγους μιλάνε για τον εαυτό τους και όχι για τον νεκρό, ο οποίος είναι μόνο μια αφορμή για να πουν πόσο σπουδαίοι είναι οι ίδιοι και πόσο τυχερός ήταν ο νεκρός που τους γνώρισε.

Η πολιτική κηδεία γίνεται σε υπαίθριο χώρο ή σε κάποια αίθουσα τελετών, αν και δεν αποκλείεται στο μέλλον να γίνεται σε κάποιο μπαρ και να γίνεται τρελό γλέντι στη μνήμη του νεκρού, η στάχτη του οποίου θα είναι μέσα σε ένα βαζάκι και δεν θα νοιάζεται καθόλου για το τι συμβαίνει γύρω, ενώ, παράλληλα, θα έχει γλιτώσει οριστικά από τα Μνημόνια.

Από την επιλογή της πολιτικής κηδείας, καταλαβαίνουμε πως ο άνθρωπος που πέθανε δεν πίστευε στη μετά θάνατον ζωή, οπότε φτάνουμε στο ασφαλές συμπέρασμα πως ήταν έξυπνος άνθρωπος και όχι χάπατο.

Βέβαια, όποιος θέλει να έχει πολιτική κηδεία θα πρέπει να έχει ενημερώσει τους συγγενείς του και να έχει συντάξει διαθήκη η οποία θα πρέπει να έχει οριστεί να ανοίξει την ημέρα του θανάτου του.

Αν δεν συμβούν αυτά, θα έχει μια ωραιότατη θρησκευτική κηδεία αλλά δεν θα τον νοιάζει ιδιαίτερα, αφού, αν τα τινάξεις, δεν παίρνεις χαμπάρι τι γίνεται στην κηδεία σου και σκασίλα σου αν θα είναι θρησκευτική ή πολιτική.

Για την αποτέφρωση απαιτείται έγγραφη δήλωση του θανόντος -κατά προτίμηση, πριν πεθάνει- ή έγγραφη δήλωση από σύζυγο, σύντροφο ή συγγενή πρώτου βαθμού.

Η καύση των νεκρών επιτρέπεται τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα, αν και στην Γαλλία επιτρέπεται απο το 1789, αλλά η ελληνική κοινωνία έχει μια καθυστέρηση καμιά δεκαριά αιώνες στα περισσότερα θέματα, οπότε πάλι καλά που η καύση των νεκρών επιτράπηκε σε αυτή τη χιλιετία και όχι στην επόμενη.

Βέβαια, η αποτέφρωση των Ελλήνων γίνεται στο εξωτερικό, γιατί είναι ωραία φάση το πτώμα να πηγαίνει ένα ταξιδάκι στην Βουλγαρία, για να ξαλεγράρει και να ξεφύγει λίγο από τη ρουτίνα της καθημερινότητας.

Η πολιτική κηδεία μας απασχολεί όταν κηδεύονται κάποιοι πολιτικοί -βασικά, κάποιοι κομμουνιστές- και κάποιοι καλλιτέχνες.

Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν απλοί άνθρωποι που επιλέγουν την πολιτική κηδεία αλλά ζούμε σε μια εποχή που όποιος τα τινάζει είναι σαν να μην έζησε ποτέ -αφού δεν παράγει πια κέρδος για κανέναν-, οπότε είναι λογικό να ακούμε μόνο για τις πολιτικές κηδείες των διάσημων ανθρώπων, οι οποίοι συνεχίζουν να προσφέρουν κέρδη στα ΜΜΕ και μετά τον θάνατό τους.

Με την ευκαιρία, θέλω να ζητήσω πολιτική κηδεία και αποτέφρωση -γιατί είναι κρίμα αυτό το πανέμορφο σώμα να το φάνε τα σκουλήκια που θα πάθουν και δηλητηρίαση από τα συντηρητικά- αλλά, αν, για κάποιο λόγο, το αίτημά μου δεν γίνει δεκτό, θα παρακαλούσα κάποιον αναρχικό σύντροφο να μπουκάρει στην εκκλησία την ώρα της τελετής και να ρίξει μια μολότοφ πάνω στο φέρετρό μου, ώστε αφενός να γίνει Κούγκι η εκκλησία και να παίξει ο θάνατός μου σε όλα τα δελτία ειδήσεων, και αφετέρου να πάρουν μια μικρή χαρά και όλοι αυτοί που θα ήθελαν πολύ να με κάψουν και ζωντανό.

http://pitsirikos.net/2015/12/