ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Για σένα που έφυγες κι εμένα που σε άφησα να φύγεις…

Για ‘σένα που χάνω κάθε μέρα.
Για ‘σένα που θα ‘θελα κάθε στιγμή. Για ‘σένα θα μπορούσα να κόψω να φτερά μου και να μείνω εδώ στη γή,δίπλα σου.
Για ‘σένα θα προσπαθούσα τον κόσμο αυτό ν’αλλάξω κι ας με λέγαν όλοι τους τρελή.

Για ‘σένα θα σκότωνα τους δράκους των φόβων μου και θα τους έθαβα να μην μ’ακολουθούν.

Για ‘σένα θα κατέβαζα τ’αστέρια από τον ουρανό να λάμπουν όταν είσαι μόνος
στο σκοτάδι.
Για ‘σένα θα έκανα salto mortale χωρίς δίχτυ ασφαλείας.

Για ‘σένα θα τραγουδούσα τραγούδια ανείπωτα.

Για ‘σένα θα έγραφα τα πιο σκοτεινά μαγεμένα παραμύθια.

Για ‘σένα θα ούρλιαζα σαν αγρίμι μες τη νύχτα.

Για ‘σένα θα ξέσκιζα όποιον τολμούσε να σε πειράξει.

Για ‘σένα θα χάραζα το κορμί μου ολόκληρο.
Για ‘σένα θα θυσίαζα όλα τα σίγουρα του κόσμου.

Για ‘σένα θα έχτιζα παλάτια με πέτρα στην άμμο.

Για ‘σένα θα πετούσα διαμάντια στη θάλασσα.

Για’σένα θα έγραφα στον άνεμο.
Για ‘σένα θα πουλούσα την ψυχή μου στο διάολο.
Για ‘σένα θα πέθαινα. Για ‘σένα…που δεν είσαι εδώ..
Για ‘σένα που έφυγες.
…και για ‘Μένα..που σε άφησα να φύγεις. Luna Sirano.