ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Αλήθεια, σε ποια λαγούμια έχει κρυφτεί όλος αυτός ο εσμός των “αγανακτισμένων”;

Που γέμιζε πλατείες, θόλωνε την ατμόσφαιρα με τις φωτιές που άναβε,απειλούσε να μπουκάρει “στο μπ@@ρδέλο τη Βουλή”, ξυλοφόρτωνε πολιτικούς και δημοσιογράφους, διατράνωνε ότι “του Έλληνος ο τράχηλος…” και τα συναφή;

Η εύκολη απάντηση πως οι “αντιεξουσιαστές”, βρήκαν την έκφρασή τους (ένα μέρος της, τουλάχιστον…) στους σημερινούς εξουσιαστές. Τα “δικά μας παιδιά”, αποφεύγουν να βαράνε τα “δικά τους παιδιά”, Έβαλαν τις μολότοφ στα σακίδια, τηρούν μια αγρανάπαυση αγνώστου διάρκειας. Θα δείξουν οι ανάγκες-επικοινωνιακές και άλλες…

Αλλά, δεν είναι η μόνη απάντηση. Μπορεί οι “ταγοί του πεζοδρομίου” να έδιναν το σύνθημα και τον τόνο, αλλά θα ήταν άδικο και παραπλανητικό να ισχυρισθεί κανείς ότι μεταξύ των “αγανακτισμένων” δεν περιλαμβάνονταν και πολλοί αυθεντικοί, χωρίς εισαγωγικά. Ένας ολόκληρος κόσμος απαυδισμένος και αποκαρδιωμένος, “στεγνός” από τις αλλεπάλληλες μνημονιακές θυσίες εν αναμονή κάποιας ελπίδας που διαρκώς διαψευδόταν, που πίστευε ότι με την “οργή λαού” κάτι θ” άλλαζε σε μια ασφυκτική, ολοένα και πιο αβίωτη πραγματικότητα, που ήλπιζε ότι με τις κινητοποιήσεις θα έμπαινε κάποιο φρένο, να γίνει -αν μη τι άλλο- ο κατήφορος πιο βατός, πιο υποφερτός από την επιβράδυνση…

Αλλά, κατά πως λέει και ο Σαββόπουλος, “τα καλύτερα παιδιά, κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι…”. Αργόσυρτα και βασανιστικά, η κοινωνία αποδέχθηκε την ήττα της (και την μοίρα της…), απογοητεύθηκε, έπαψε να ελπίζει και καρτερικά “βολεύτηκε” στην αποχαύνωση της καταβύθισης, Δοκίμασε και την “εναλλακτική” (κυρίως αρπάζοντας, σαν τον πνιγμένο,τις ανερμάτιστες, ασχεδίαστες, συνειδητά ψεύτικες υποσχέσεις της για να κρατήσει το κεφάλι έξω από το νερό…), ήρθε ακόμη μια απογοήτευση στολισμένη , μάλιστα,με την υποτίμηση και την περιφρόνηση της νοημοσύνης της. Το τελειωτικό χτύπημα- όπου κι” αν γυρίσει το βλέμμα, το σύστημα την πληγώνει…

Ο θάνατος του συνταξιούχου (χθεσινού και αυριανού…), η εξαθλίωση του (τυχερού, μέσα στον τυφώνα της ανεργίας) εργαζόμενου, η αποσάθρωση του όποιου εναπομείναντος κοινωνικού κράτους, επιτείνει την θλίψη και την απόγνωση, μα δεν προκαλεί πλέον την παραμικρή, έστω και ακραία, αντίδραση. Η παθητική αποδοχή μιας διαρκώς επιδεινούμενης πραγματικότητας, μπορεί προσώρας να “βολεύει” την κυβέρνηση να περάσει όσο πιο “ανώδυνα” μπορεί τις δεσμεύσεις της που απορρέουν από το τρίτο μνημόνιο, αλλά σε σε προβλεπτό βάθος χρόνου, δεν προοιωνίζεται τίποτε το διαχειρίσιμο. Το καπάκι, όσο κι” αν “βιδώνει” καλά πάνω στον τέντζερη, αναπόδραστα κάποια στιγμή θα σκάσει. Και, το πιθανότερο, με κάποια παραμετρική αφορμή, το βάρος της οποίας δεν προέβλεψε κανείς…

Οι συνταξιούχοι και οι μισθωτοί, μοιάζουν τούτη την ώρα με ιδανικούς… Μιθριδάτες- η μέθοδος της δια της… σαλαμοποίησης απαξίωσης τους,η διαρκής αλλά με δόσεις (πάντα “τελευταίες”!) υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου θεωρείται, εντελώς λανθασμένα,ότι τους έχει αδρανοποιήσει, ευνουχίσει. Αρκεί, όμως, μια “απρόβλεπτη” σπίθα, για να επαληθευθεί η δοκιμασμένη στην πράξη θεωρία της ετερογονίας των σκοπών, Να μπει φωτιά στα τόπια…

Ή μήπως “στον κάμπο”; Γιατί, οι “ρυθμίσεις” της κυβέρνησης για τον αγροτικό κόσμο (ένα κόσμο κακομαθημένο επί δεκαετίες, κανακευόμενο από όλες τις κυβερνήσεις, ακραία συντηρητικό- που πάει να πει και απρόβλεπτα εκρηκτικό στις αντιδράσεις του…), ο ξαφνικός και απότομος τριπλασιασμός των ασφαλιστικών εισφορών του, ο διπλασιασμός των φορολογικών του υποχρεώσεων, η εξωφρενική (και όχι μόνο για τον συγκεκριμένο κλάδο…) προκαταβολή φόρου κατά 100%, κάθε άλλο παρά προβλέψιμο καθιστούν τον τρόπο με τον οποίο θ” αντιδράσει. Τα τρακτέρ,, ήδη βγήκαν στις πλατείες και ζεσταίνουν τις μηχανές τους…

Μήπως και τις απονεκρωμένες ψυχοσυνθέσεις άλλων κατηγοριών πολιτών; Το έχει σκεφθεί η κυβέρνηση; Γιατί, αρκεί μια σπίθα…

http://www.iefimerida.gr/blog-content/244624/ki-pesei-i-spitha-ston-kampo