ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Κάπου ψηλά το φεγγάρι κάνει νόημα. Φέγγει κι απλά σε καλεί στο φως του. Φωτίζει την σκέψη σου. Ακόμα και τα σκοτάδια σου. Εκείνα που φοβάσαι πιο πολύ. Και εσύ απλά μαγεύεσαι. Και χάνεσαι. Και μετά σιωπή. Κι έρωτας. Η μαγική στιγμή που ερωτεύεσαι το ίδιο φεγγάρι. Κάθε φορά όλο και πιο πολύ. Γιατί; Γιατί παίρνει τα μάτια του. Γιατί νιώθεις εκείνη τη δροσιά που έχει το ψυχρό λευκό του σε ολόκληρο το κορμί σου. Και ξαφνικά τα χείλη σου γίνονται ασημένια και γλυκά φωσφορίζουν στο σκοτάδι. Σαν κάλεσμα. Γιατί το φεγγάρι είναι έρωτας. Κι εσύ απλά παραδίνεσαι στην πρώτη ματιά. Στην πρώτη μελωδία που θα ακούσεις σαν το δεις. Σαν σε δω. Μια μέρα θα μου υποσχεθείς ότι θα βρέξει αστέρια στην γειτονιά μου. Και θα μου πεις πως τα στέλνει το φεγγάρι σου. Και θα ναι όμορφα εκεί έξω. Στη γειτονιά μου. Με τα δικά μου αστέρια να φτιάχνω δίχτυα για να μείνουν εκεί. Και να κάνουν φωτεινά μονοπάτια για να περπατώ. Να φτιάχνω ανεμόσκαλες για να δω τα μάτια σου. Κι είσαι φεγγάρι μου ψηλά. Και σαν σε κοιτώ έρχομαι κοντά σου. Σαν έρθει νύχτα. Σαν έρθει απανεμιά.
Κι αν ακούς απόψε θα μείνεις μαζί μου όλη νύχτα. Να σε κοιτώ και να ονειρεύομαι. Να σου μιλώ κι οι λέξεις να γίνονται πεφταστέρια. Δικά μου. Να σου λέω μικρά παραμύθια και να γίνονται μεγάλα όνειρα. Στην αγκαλιά μου. Να μετράω τα βήματα για να ρθω κοντά σου κι εσύ να μου στρώνεις αστέρια. Απόψε. Στο δρόμο μου.
Και πριν χαθείς στις θάλασσες σου πάρε με κοντά. Πριν χαρίσεις φως στο επόμενο πρωί και γίνεις ήλιος και μέρα, βρες με μέσα στην πόλη και ψιθύρισε μου λέξεις. Βρες σκιές για να μου χαϊδέψεις τα μαλλιά. Μυρίζουν θάλασσα κι αλάτι ακόμα. Μάζεψε μια χούφτα αστέρια κι έλα να μου στολίσεις δύο τούφες. Πάρε ασημόσκονη και λάμψη και ζωγράφισε μου ένα χαμόγελο. Ζωντανό και φεγγαρολουσμένο. Για όταν θα κοιτάζω εσένα.
Κι αν δεις κρυμμένα δυο μικρά ματάκια πίσω από το παράθυρο είναι εκείνη. Που ξαγρυπνάει με τη σκέψη σου φεγγάρι μου. Για σένα. Που περπατάς εκεί ψηλά. Για τα αστέρια που μου κρύβεις στις χούφτες σου και στολίζεις τα βράδια τους ουρανούς μου. Για σένα φεγγάρι μου. Μια αγάπη μικρή. Εκείνη. Στην αγκαλιά σου λευκό λουλούδι.
Και κάθε βράδυ λέγε μου κι άλλο τραγούδι. Κι άσε την να κοιμάται πρώτη για της λέω παραμύθια κι εκείνη να τα κάνει όνειρα. Πολλά. Για να “χει να μου λέει κάθε μέρα. Για να τα κάνουμε ιστορίες. Κι άσε με να βλέπω τα μάτια της κάτω από το φως σου. Κι άσε με να της λέω για σένα. Για αγάπες και για έρωτες. Φεγγαρολουσμένους. Σε γειτονιές όμορφες. Που πάνε κάθε χρόνο πεφταστέρια. Και σταματάς πριν συνεχίσεις τη στράτα σου. Λίγο πριν έρθει μέρα. Λίγο πριν έρθει το θάμα.
Και λίγο πριν σβήσουν τα κεριά κοίταξα ψηλά. Και σ” είδα. Και μ” άφησες τριανταδύο πεφταστέρια στα χέρια. Κι έφυγες ξανά για πάνω. Σου πα είναι πολλά; Και μου πες μη μετράς τη ζωή. Μην μετράς την αγάπη. Κράτα τα καλά όλα και ψάχνε για τα όμορφα, τα ανείπωτα, τα σπάνια…Πεφταστέρια πάντα θα υπάρχουν για όσους ονειρεύονται. Για όσους ερωτεύονται…
Κι αυτό θα θυμάμαι σαν φεύγεις καλοκαίρι. Αυτό κι ότι «Αύγουστος είναι και το δεύτερο φεγγάρι προτού ο Σεπτέμβρης να το πάρει. Πέντε-έξι στίχοι που αγαπάς και τους θυμάσαι είσαι κι εσύ που ξαγρυπνάς κι όταν κοιμάσαι»
Καληνύχτα φεγγάρι μου.

εγραψε το πιτσιρικι

style="display:inline-block;width:250px;height:250px"
data-ad-client="ca-pub-9897597435333950"
data-ad-slot="5336220628">