ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

στον Κυριάκο….
Στη Βίβλο ο ίδιος ο Θεός καταδικάζει τον αυνανισμό. Βεβαίως ο αυνανισμός έχει κάποιες ομοιότητες με την αυτοϊκανοποίηση δηλαδή με την απώλεια σπέρματος. Η ιστορία όμως του δημοφιλούς Αυνάν είναι κάθε άλλο παρά μια ιστορία μαλακίας.

Ο Αυνάν, παιδί του Ιούδα είχε την υποχρέωση μετά το θάνατο του μεγάλου του αδερφού να αποκαταστήσει και να γονιμοποιήσει την κουνιάδα του. Πρόκειται για τον νόμο της ανδραδελφογαμίας, λίαν δεδομένο στη λεκάνη της Μεσογείου. Αφού καλαφατίσει την κουνιάδα και τη γονιμοποιήσει ο καρπός της σχέσης θεωρείται παιδί του αποθανόντος αδερφού.

Ο Αυνάν γνωρίζοντας το νόμο και προσπαθώντας να τη σκαπουλάρει, αφού δεν έχει διάθεση να κάνει παιδί που δεν του ανήκει, αποσύρεται τη στιγμή της κορύφωσης, κατά τα σημερινά λεγόμενα δηλαδή πράττει διακοπή συνουσίας. Γεγονός που δυσαρέστησε το θεό ο οποίος φιλεύσπλαχνος τον τιμώρησε με θάνατο.

Γνωρίζοντας αυτή τη δραματική αφήγηση και το τι έχει τραβήξει η οικογένεια του Ιούδα από την οικογένεια του θεού μπορεί κάποιος να καταλάβει την τεράστια διαφορά ανάμεσα στον αυνανισμό και στη μαλακία.

Η δίωξη της μαλακίας άρχισε περί τα τέλη του 18ου αιώνα με πρωτοστάτες τους θρησκόληπτους γιατρούς, οι οποίοι κατέστειλαν τον πόθο, κατέπνιξαν την ηδονή και σκότωσαν τον έρωτα. Η καταστολή υπήρξε ανελέητη αφού ο βραχίονας του θεού όπλιζε τότε τους πρόθυμους παιδαγωγούς να ξεδιπλώσουν τα ταλέντα τους.

Οι μέθοδοι θεραπείας του μοναχικού αυτού αμαρτήματος υπήρξαν θρυλικές. Ηρεμιστική, ψυκτικά, αντισπασμωδικά, βδέλλες στα γεννητικά όργανα, φάσκιωμα σφιχτό, κρίκος με αντι-στυτικά καρφιά στο πέος, ηλεκτροθεραπεία, χειρουργική επέμβαση, ευνουχισμός, κλειτοριδεκτομή, καυτηριασμός με πυρωμένο σίδερο, τομή γεννητικών νεύρων.

Όσο όμως πολεμούσαν τη μαλακία αυτή ανακτούσε καθημερινά νέες δυνάμεις. Οι σαδιστές κληρικοί, δάσκαλοι και γονείς πήραν κάποια στιγμή χαμπάρι πως η μαλακία δεν κόβεται και πως ακόμα και ο ίδιος ο θεός δεν την καταδικάζει αφού άλλο ο αυνανισμός και άλλο η μαλακία.

Ο Ντιντερό μίλησε γι’ αυτό το γλυκό και ευχάριστο πράγμα και βεβαίως οι συνειδήσεις των ανθρώπων παλεύουν ακόμα να απαλλαγούν από το αίσθημα ενοχής, αφού η μαλακία είναι φυσική, υγιής, χρήσιμη, ευεργετική, τονωτική.

Οι επαναστάσεις εναντίον της εξουσίας αποκατέστησαν τη μαλακία και της έδωσαν ξανά τους τίτλους ευγενείας της και το χαμένο της γόητρο. Βεβαίως στις θεοκρατικές κοινωνίες της Δύσης η μαλακία είναι βρισιά και παρότι ολόκληρος ο πληθυσμός μαλακίζεται, με πρωτοστάτες τους κληρικούς, ο μαλάκας θεωρείται κατάπτυστο ον. Και μάλιστα πολλοί ξεστομίζουν την αφελή κουβέντα: Μα καλά μας περνάνε για μαλάκες; Φυσικά καλοί μου άνθρωποι, αφού είμαστε μαλάκες εκ γενετής και ουχί εκ πεποιθήσεως.

https://dromos.wordpress.com/2016/01/12/

     style="display:inline-block;width:250px;height:250px"
     data-ad-client="ca-pub-9897597435333950"
     data-ad-slot="5336220628">