ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Ο άδικος και τραγικός χαμός του νεαρού τραγουδιστή Παντελή Παντελίδη συγκίνησε τις μεγάλες λαϊκές μάζες που αγαπούν παράφορα τα παιδιά που έχουν βγει μέσα από αυτές.

Για τα παιδιά της εργατικής τάξης, σε όλο τον κόσμο, ο δρόμος για να ξεφύγουν από τη μιζέρια -και την μοίρα της τάξης τους- περνάει, κυρίως, μέσα από το τραγούδι και το ποδόσφαιρο.

Έναν ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού ερωτεύεται η λαϊκή τραγουδίστρια Στέλλα (Μελίνα Μερκούρη) στην ομώνυμη ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη, και αφίσες ποδοσφαιριστών από λαϊκά περιοδικά έχει κολλήσει στους τοίχους του ταπεινού δωματίου της.

Ο Παντελίδης προσπάθησε με το ποδόσφαιρο, στράφηκε στο Πολεμικό Ναυτικό και κατέληξε στο τραγούδι, όπου τα κατάφερε.

Τα κατάφερε μόνος του. Ανέβασε τα τραγούδια του στο Διαδίκτυο, ο κόσμος τα αγάπησε, ο Παντελίδης κέρδισε μια θέση στον ήλιο.

Τα λαϊκά παιδιά δεν ξεχνούν πως ο Παντελίδης ήταν ένας από αυτούς.

Το αγόρι που τα κατάφερε και έκανε πολλά λαϊκά παιδιά να πιστέψουν πως μπορούν κι αυτά να καταφέρουν να ξεφύγουν από αυτό για το οποίο η κοινωνία τους προορίζει.

Όσο μάλιστα το λαϊκό είδωλο δεν ξεχνάει από πού προέρχεται και δεν μεταλλάσσεται σε νεόπλουτο -περίπτωση Καζαντζίδη, όπου έγινε νεόπλουτο κομμάτι του κοινού του αλλά όχι ο ίδιος-, τόσο μεγαλύτερη είναι η αποδοχή και η αγάπη από τα λαϊκά στρώματα.

Αυτή ήταν η περίπτωση του Παντελή Παντελίδη που τα έζησε όλα νέος και πέθανε νέος.

Το ποδόσφαιρο, το τραγούδι, το σουξέ, η λατρεία, τα όμορφα κορίτσια, οι παιδικοί φίλοι, η αγάπη για την μάνα.

Έρωτας, τραγούδι, ποδόσφαιρο και θάνατος.

Αυτό είναι όλη η ζωή για τα λαϊκά παιδιά.

Ο Παντελής Παντελίδης έζησε μια μικρή αλλά όμορφη και γεμάτη ζωή. Και αγαπήθηκε. Καλό του ταξίδι.

(Μπορεί τα τραγούδια του Παντελή Παντελίδη να μην ήταν του γούστου μου -τίποτα από τα σημερινά δεν είναι του γούστου μου- αλλά έγραψα αυτό το κείμενο επειδή θυμήθηκα πως, όταν ήμουν παιδί -και παιδί λαϊκής οικογένειας· ο πατέρας μου ήταν οικοδόμος-, ο νονός μου, μεγάλη και γνωστή φυσιογνωμία της αθηναϊκής νύχτας, προσπαθούσε να με κάνει Ολυμπιακό. Με έσερνε λοιπόν κάθε Κυριακή στο Καραϊσκάκη, μου είχε αγοράσει και μια εμφάνιση του Ολυμπιακού και έβαζε τα δυνατά του. Ολυμπιακός δεν έγινα ποτέ -πολύ συστημικός για μένα- αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ πως, στα οκτώ μου χρόνια, βλέποντας στις κερκίδες του Καραϊσκάκη το πάθος και την λατρεία του κόσμου για τους ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού, σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να γίνω το σέντερ φορ του Ολυμπιακού. Μεταξύ μας, ακόμα το φαντασιώνομαι μερικές φορές. Πρέπει να είναι μεγάλη κάβλα να είσαι το σέντερ φορ του Ολυμπιακού. Και θα σε γουστάρει και η Στέλλα.)

http://pitsirikos.net/2016/02/%cf%84%ce%b1-%ce%bb%ce%b1%cf%8a%ce%ba%ce%ac-%cf%80%ce%b1%ce%b9%ce%b4%ce%b9%ce%ac-%ce%b1%ce%b3%ce%b1%cf%80%ce%ac%ce%bd%ce%b5-%ce%bc%ce%b5-%cf%80%ce%ac%ce%b8%ce%bf%cf%82/