Ολυμπιακός, ρε. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Για να εξελιχθεί αυτή κι όχι κάποια άλλη ομάδα στην Νο1 ομάδα στην Ελλάδα κάποιοι συγκεκριμένοι λόγοι δούλεψαν. Αλλοίμονο και να τα θεωρούμε όλα συμπτωματικά.

Κάτι έχει, κάτι κρύβει, κάτι στέλνει η λέξη και η έννοια “Ολυμπιακός”, που ιδρύθηκε σα σήμερα, 10 Μαρτίου, το 1925, με απόφαση συνέλευσης και τη συμμετοχή δύο σωματείων. Του Πειραϊκού Ποδοσφαιρικού Ομίλου και του Ομίλου Φιλάθλων Πειραιώς, που αυτοδιαλύθηκαν για να γεννηθεί ο “Ολυμπιακός”, όπως πρότεινε ο Νότης Καμπέρος και τελικά πέρασε το πλήρες όνομα που σκέφθηκε ο Μιχάλης Μανούσκος, “Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς”.

Κι έγινε θρύλος. Κι έμεινε »θρύλος». Πρώτα η ομάδα κέρδισε ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον επειδή έφθασαν να παίζουν στην επίθεση 5 αδέλφια! Δεν έχει προηγούμενο σ” άλλη ομάδα αυτό με τους Ανδριανόπουλους. Ο Γιάννης, ο Ντίνος, ο Γιώργος, ο Βασίλης και μετά προστέθηκε ο πέμπτος, ο Λεωνίδας, ενώ για μικρό διάστημα αγωνίστηκε και έκτος Ανδριανόπουλος, ο Στέλιος.

Θυμίζω ότι ο Γιώργος Ανδριανόπουλος, ο αρχηγός της ομάδας, με το παρατσούκλι “Ποδάρας”, λόγω Ολυμπιακού έγινε δήμαρχος Πειραιά και υπουργός. Μια προσωπικότητα ελάχιστη, μετριότατη, σχεδόν ανύπαρκτη, αν ήθελες να τον συγκρίνεις με τον αντίστοιχο του Παναθηναϊκού, τον Απόστολο Νικολαϊδη.

Ο Ολυμπιακός, όμως, σε περίοδο που είχε διοίκηση της πλάκας, παρουσίασε την ομάδα που πραγματικά δικαιούται να αναγνωριστεί ως θρύλος. Παίκτες που τα έδιναν όλα για την τιμή της φανέλλας. Η καταγωγή της ηρωικής ομάδας, που έπαιρνε και έδινε δύναμη στον λαό, οφείλεται σ” εκείνους τους παικταράδες με τη ψυχή πρώτα του Θανάση Μπέμπη και από κοντά των Μπάμπη Κοτρίδη, Θανάση Σούλη, Ηλία Ρωσίδη, Γιώργου Δαρίβα, Ηλία Υφαντή, Κώστα Πολυχρονίου, και βέβαια εκείνου του απίστευτου θηρίου, του Ανδρέα Μουράτη.

Ποδοσφαιριστές μαχητές. Μάτωναν τη φανέλλα με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο. Που κατέστη μεγάλο λαϊκό σύμβολο.

http://www.zougla.gr/o-apoditiriakias/article/giati-ke-pote-egine-8rilos-o-olimpiakos