ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Εκατομμύρια μάχες διαξάγονται καθημερινά σ’ όλες τις συντεταγμένες. Μικρές κι αδιάφορες, μεγάλες κι αιματηρές, υπόκωφες ή εκκωφαντικές. Μπροστά στα μάτια μας, πίσω από την πλάτη μας, με ή χωρίς τη συγκατάθεσή μας. Ξαφνικές ή από καιρό οργανωμένες, ανιδιοτελείς, άνισες, γοήτρου ή ουσίας. Παντού μάχες. Τόσες που πολλά βράδια νομίζω ότι, μαζί με τα ρούχα μου, αφαιρώ και μια σειρά από διαφορετικές πανοπλίες.

Κάποια, που πιθανώς να της μοιάζω και μάλλον ποτέ δεν θα γνωρίσω, βγάζει από πάνω της μια πραγματική πανοπλία πολέμου. Βγάζει τις αρβύλες της, αφήνει το όπλο της στην άκρη και σκέφτεται την επόμενη μέρα στην Nusaybin, ελληνιστί Νίσιβις. «Μόλις κηρύξαμε αυτονομία, το κράτος επιτέθηκε βίαια. Ήταν σαν κόκκινη σημαία μπροστά σε ταύρο», λέει ένας μαχητής της πόλης. Η Νίσιβις είναι μια πόλη στη μεθόριο Τουρκίας-Συρίας στην οποία εδώ και μέρες, πάνω από εβδομήντα, έχει απαγορευτεί η κυκλοφορία, γίνονται βομβαρδισμοί από αέρος, άρματα μάχης κυκλοφορούν στους δρόμους και οι λίγοι εξεγερμένοι προσπαθούν να υπερασπιστούν τα κεκτημένα τους και τον άμαχο πληθυσμό με πολυβόλα όπλα. Δεν υπάρχουν πλέον γειτονιές στη Nusaybin. Υπάρχουν συντρίμμια και πτώματα.  Εγκλωβισμένοι σε υπόγεια. Σπασμένα γυαλιά. Ερείπια από μπετόν κι από ανθρώπινο πόνο. «Ποια είναι η κατηγορία εναντίον μας; Το ότι είμαστε Κούρδοι και αρνούμαστε να γίνουμε σκλάβοι. Μας λένε πως εάν αρνηθούμε να γίνουμε σκλάβοι, θα μας σκοτώσουν».

Κι αυτό κάνουν σε έναν πόλεμο διαρκείας. Ισοπεδώνονται ανθρώπινες ζωές, περιουσίες, διεκδικήσεις. Πάνω από εβδομήντα μέρες, στην Τουρκία, διεξάγεται ένας πόλεμος από την Τουρκία. Εναντίον των Κούρδων, των «τρομοκρατών» του PKK, των εξεγερμένων Αυτονομιστών. Ο Ερντογάν είχε ανέκαθεν μια σχιζοειδή άποψη για το τι σημαίνει υπεράσπιση του έθνους και τι τρομοκρατία. Ωστόσο, αναγνωρίζω ότι η πρακτική του χαρακτηρίζεται από συνέπεια: παραμένει ένας αιμοσταγής δυνάστης.

Όμως, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν τρέχει μόνο από τη βρύση του Ερντογάν αίμα. Δεν είναι μόνο εκείνος που διαπράττει εγκλήματα. Είναι κι όλοι οι άλλοι που τον αφήνουν, που σιωπούν, που τον σιγοντάρουν. Είναι όλοι αυτοί που βάζουν σιγαστήρα στους πολέμους του για να μην ακουστούν.

Εκατομμύρια μάχες διεξάγονται καθημερινά. Για μια φωλιά στο κλαδί κάποιου δέντρου. Για μια θέση πιο μπροστά στην ουρά. Για την επιβολή μιας άποψης. Για τη χειραγώγηση μιας ολόκληρης κοινωνίας. Πολλές μάχες φτιάχνουν έναν πόλεμο. Εκατοντάδες χιλάδες πόλεμοι που γεμίζουν τις θάλασσες και τα νεκροταφεία με πτώματα, που στηρίζουν εμπράκτως το μεγαλεμπόριο όπλων και λοιπού εξοπλισμού, που επιβεβαιώνουν την υποκρισία και την ανισότητα αυτού του διαταραγμένου κόσμου. Είναι επιλογή του καθενός να αφαιρέσει τον σιγαστήρα από τη συνείδηση και τη βολή του για να τους ακούσει. Πλανάται όποιος πιστεύει ότι δεν είναι κι εκείνος μέρος ενός τέτοιου, ύπουλου κι ακρωτηριαστικού, πολέμου. Θα ήταν καλά να είναι μόνος ένας…

http://www.imerodromos.gr