Εγώ, σαν παιχνίδι που είμαι, έναν προορισμό έχω…

Να βρίσκομαι στα χέρια των παιδιών και να τα κάνω χαρούμενα

Και όταν με βαρεθούν να πηγαίνω σε άλλα παιδιά

Μα κι αν πρόκειται να πεταχτώ στα σκουπίδια να είναι μόνο επειδή χάλασα σε χέρια παιδικά.

Δυστυχώς η ζωή μου εδώ και πολλά χρόνια δεν είναι έτσι. Συχνά αποχωρίζομαι τα παιδιά χωρίς να το θέλω και χωρίς να το θέλουν κι εκείνα.

Μη με βλέπετε σαν ένα άψυχο παιχνίδι. Είχα μια δύσκολη ζωή και έχω περάσει πολλά. Φτάνει να σας πως ότι έχω πάει σε πολλά κράτη κι έχω γνωρίζει πολλά παιδιά που μιλούσαν διαφορετικές γλώσσες. Είμαι κοσμογυρισμένο παιχνίδι. Γνώρισα παιδιά στην Παλαιστίνη, τη Γιουγκοσλαβία, τη Λιβύη, τη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν. Πολλά σκοτώθηκαν, άλλα παιδιά τα πήραν οι γονείς τους για να πάνε σε άλλα μέρη.

Δεν ξέρω αν ζουν … και αυτό με στενοχωρεί πολύ.

Τελευταία, νόμιζα, ότι με βρήκε ένα παιδί που δε θα χρειαστεί να το αποχωριστώ… Κι έτσι ξαφνικά τα χέρια του παιδιού πάγωσαν και εγώ βρέθηκα πεταμένο στο δρόμο να μη με αναζητά κανείς. Μόνο κάτι φωτογράφοι έδειξαν ενδιαφέρον για μένα.

Πράγμα όχι και πολύ γνώριμο γιατί πήγα και σε μέρη όπου δε με αναζητούσε κανείς όταν έχανα τα παιδιά που με έπαιζαν.

Σε εκείνα τα μέρη είχαν πόλεμο… μα νομίζω ότι έχουν ακόμα. Μόνο που εγώ είμαι ένα ταπεινό παιχνίδι και πολλά πράγματα δεν καταλαβαίνω. Ακούω, όμως, και βλέπω.

Ακουγα βόμβες και έβλεπα τρομαγμένους ανθρώπους να συνθλίβονται κάτω από ερείπια. Μετά έβλεπα ολόκληρες πόλεις να γκρεμίζονται. Κάποτε βρέθηκα να κολυμπάω στη θάλασσα για να πάω κάπου που δεν έχει πόλεμο. Αλλά και πάλι έχασα το παιδί που με κρατούσε.

Εχω, όμως, πολύ μπερδευτεί για το ποιος έριχνε τις βόμβες. Λένε ότι ήταν κάποιοι άνθρωποι που έδιναν τις εντολές από μακριά γιατί ήθελαν, λέει, να μας σώσουν από κάτι άλλους ανθρώπους που ήταν κοντά. Αλλά αυτό δεν ήταν αλήθεια, γιατί λένε ότι ήθελαν να κάνουν δικά τους αυτά τα μέρη που ζούσα γιατί άμα τα κάνουν δικά τους θα έχουν μετά πολλά χρήματα. Μετά, όμως, μάθαινα ότι εκείνοι οι άνθρωποι, οι μακρινοί, και οι άλλοι, οι κοντινοί ήταν φίλοι… Ακατανόητα πράγματα. Ισως οι άνθρωποι να τα καταλαβαίνουν καλύτερα.

Μετά έμαθα ότι εκείνοι οι άνθρωποι που ήταν κοντά μας και σκότωναν γονείς και παιδιά – τζιχαντιστές τους έλεγαν – πήγαιναν και σε άλλες χώρες – που δεν έχουν πόλεμο – για να σκοτώσουν κι εκεί. Εκεί είναι που μπερδεύτηκα τελείως. Τελικά δεν είναι φίλοι; Μήπως είναι, αλλά το κρύβουν;

Όταν όμως πήγα σε ένα καινούργιο παιδάκι, σε μία χώρα που δεν έχει πόλεμο είδα να συμβαίνουν πράγματα που τα είχα συναντήσει κι αλλού. Νόμιζα πως η ειρήνη δεν αφήνει να υπάρχουν φτωχά και πεινασμένα παιδιά, αλλά έκανα λάθος. Κι έτσι κατάλαβα ότι ειρήνη υπάρχει μόνο όταν οι γονείς έχουν δουλειά, τα παιδιά φαγητό και σχολείο, οι άρρωστοι γιατρό και νοσοκομείο, οι άνθρωποι έχουν χαρά, ελεύθερο χρόνο και ελευθερία.

Ακουσα ότι εκείνος ο φονιάς που με άφησε πάλι ορφανό παιχνίδι είναι με αυτούς, τους τζιχαντιστές, που γνώρισα στα ταξίδια μου και τρόμαξα πολύ. Ακουσα, όμως και κάτι άλλο. Λένε ότι αυτοί οι τζιχαντιστές πάνε και βρίσκουν φονιάδες σε κάτι μεγάλες πόλεις που είναι πολύ όμορφες, αλλά και πολύ άσχημες. Εκεί που είναι άσχημες ζουν άνθρωποι πολύ φτωχοί, που έχουν καταγωγή από τις χώρες που κάποτε έζησα κι εγώ. Ηρθαν λέει στις μεγάλες πόλεις για να ζήσουν καλύτερα… Όταν τελείωσε εκείνος ο μεγάλος πόλεμος που έγινε τον προηγούμενο αιώνα, οι πολιτισμένοι άνθρωποι ήθελαν εργάτες για να ξαναφτιάξουν τις πόλεις τους και τότε ήρθαν όλοι αυτοί που αναζητούσαν καλύτερη ζωή. Αλλά τους έβαλαν σε κάτι μεγάλα κτήρια που μοιάζουν με φυλακές, δεν τους αφήνουν να πηγαίνουν στο όμορφο κομμάτι της πόλης, δουλεύουν, αλλά δεν παίρνουν πολλά λεφτά ή δεν δουλεύουν καθόλου και είναι πολύ οργισμένοι.

Μόνο που η οργή τους είναι τυφλή και γι’αυτό όταν οι τζιχαντιστές τους λένε ότι πρέπει να σκοτώνουν τους ανθρώπους που ζουν στις μεγάλες όμορφες πόλεις, εκείνοι τους πιστεύουν.

Ένα, όμως, δεν καταλαβαίνω… Αφού λένε ότι στις μεγάλες και όμορφες πόλεις εκείνοι που κυβερνούν είναι πιο πολιτισμένοι, τότε γιατί αφήνουν να υπάρχουν τόσοι φτωχοί και δυστυχισμένοι άνθρωποι στις χώρες τους; Και γιατί λένε ότι οι πολιτισμένοι άνθρωποι και εκείνοι – οι τζιχαντιστές – που σκοτώνουν ήταν φίλοι; Και έμαθα και κάτι ακόμα όταν έχασα, χθες, το τελευταίο παιδάκι που με κράτησε στη Νίκαια της Γαλλίας. Εμαθα ότι οι πολιτισμένοι άνθρωποι θα βομβαρδίσουν στα μέρη που ήμουν κάποτε… Στη Συρία και στο Ιράκ.

Μα νομίζω ότι όλοι αυτοί κάνουν τους εχθρούς, αλλά δεν είναι. Και νομίζω, ακόμα, πως με όλα αυτά που έπαθα άρχισα να γίνομαι ένα σοφό παιχνίδι.

http://www.imerodromos.gr