έτσι ε; α σ’έχω στο χέρι,να το έτσι που περίμενε παράφορα την ανάγκη σου για λογική,το ικανοποιητικό έτσι, το ερμηνευτικό έτσι…το έτσι το συμπερασματικό μετά μια μακρά παράγραφο, το έτσι που διώχνει τις καταπιεστικές σκιές, το έτσι που μοιάζει με γιγάντιο οδοκαθαριστή, που τα μαλλιά του χάνονται μέσα στα άστρα και τα πόδια του τρυπώνουν από τους φεγγίτες στα υπόγεια των ανθρώπων, το έτσι που σκανδαλίζει τους ποιητές στα πουπουλένια τους κρεβάτια, το έτσι! αυτό που πηγαίνει από πόρτα σε πόρτα, και δοκιμάζει τους σύρτες, και την ασφάλεια των απομονωμένων ανθρώπων… το έτσι ανήκει σε μένα και δε θα πω λέξη γιατί συμβαίνει έτσι…

έτσι δοκιμάζω τη δύναμη των σκέψεών μου, έτσι αναρωτιέμαι τι έχει πεθάνει μέσα μου, τι είναι ακόμα αποτελεσματικό, και στο κατώφλι του νου μου, σταματημένο μια στιγμή, έτσι απρόσμενα, από μια απαίσια κραυγή, περπατά έτσι στα δωμάτια του κεφαλιού μου, με το μέσο της γραφής, ένα-ένα, ψάχνοντας τα θαμμένα μου γιατί…

ή μάλλον έτσι κάνω το σκύλο και χουγιάζω σαν τον σκύλο μου, κι αναγγέλλω με αυτόν τον αλλόκοτο τρόπο, τον σύνθετο κι απατηλό, τις συμφορές, επισπεύδω με την παρεκκλίνουσα έκφραση την έλευσή τους, γι αυτό μη διαβάζετε άλλο πια τούτο το καταραμένο κείμενο…

έτσι θα περάσω από τη γοητεία στην απογοήτευση, έτσι θα πάψουν οι λεκτικές αδεξιότητες και δε θα υπάρχει τίποτε άλλο μεσ’στην καρδιά και στο νου παρά η τρελή γεύση της οφθαλμαπάτης…

έγραψε το πιτσιρίκι