Την περασμένη Παρασκευή, την ώρα που έγινε το πραξικόπημα στην Τουρκία, βρισκόμουν με τα παιδιά από τη Mano Aperta στη Φιλοξενία Προσφύγων στο 5ο Λύκειο Αθηνών. Είχαμε μόλις τελειώσει με τη λάντζα από το μαγείρεμα του βραδυνού, το σερβίρισμα και τη διανομή του στις άλλες καταλήψεις.

Δεδομένου του ιστορικού του Ερντογάν και με τις πληροφορίες που είχαμε ως τότε, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πως όλο αυτό ήταν στημένο από τον ίδιο, ότι το πραξικόπημα ήταν δικό του.

Όταν γύρισα σπίτι, έβαλα τον αγαπημένο μου σταθμό – ΣΚΑΪ φυσικά – και παρακολούθησα τις εξελίξεις μέχρι το πρωί.

Τελικά, την επόμενη μέρα, στο κείμενο που ανέβασα, έγραψα ότι το πραξικόπημα δεν ήταν στημένο αλλά σκηνοθετημένο από τον Ερντογάν. Δηλαδή ότι ήξερε πολύ καλά πότε και πώς θα συμβεί και το κατεύθυνε. Το σενάριο ήταν αλλουνού, η σκηνοθεσία δικιά του.

Μπορεί να πέφτω έξω και σε αυτό.

Σε αντίθεση με πολλούς γεωπολιτικούς φεησμπουκοαναλυτές, εγώ δε ξέρω πολλά για τα της Τουρκίας. Δεν είμαι δημοσιογράφος, ούτε διεθνολόγος, αν και εκείνη τη βραδιά το 99% των δημοσιογράφων και διεθνολόγων έπεφταν έξω σε όσα έλεγαν και έγραφαν, με τις εξελίξεις να τους διαψεύδουν συνεχώς.

Γενικά, όταν μια δραματική κατάσταση σαν αυτή είναι ακόμα ρευστή, καλό είναι να το βουλώνεις. Αλλιώς γίνεσαι ρεζίλι.

Εκείνη τη νύχτα υπήρξαν νεκροί, τραυματίες, έγιναν συλλήψεις, λιντσαρίσματα, ενώ από την επόμενη μέρα ακολούθησαν κι άλλες συλλήψεις και δεκάδες χιλιάδες απομακρύνσεις στρατιωτικών, δημοσιογράφων, ακαδημαϊκών και άλλων που ο Ερντογάν έκρινε επικίνδυνους για το καθεστώς του.

Αρκετοί πραξικοπηματίες βασανίστηκαν και ορισμένοι κινδυνεύουν με θάνατο σε περίπτωση επαναφοράς της θανατικής ποινής.

Η λίστες ήταν έτοιμες. Έμενε μόνο η αφορμή για να τις ενεργοποιήσει και το πραξικόπημα του ήρθε κουτί.

Όπως είχα γράψει και στο προηγούμενο κείμενο, ο μόνος τρόπος να αναγνωριστεί μια χούντα ως δημοκρατία είναι ένα αποτυχημένο πραξικόπημα εναντίον της.

Δε θέλω να πω πολλά, μόνο να θέσω και να απαντήσω σε κάποια ερωτήματα.

Θα κέρδιζε κάτι η Δημοκρατία σε περίπτωση επιτυχημένου στρατιωτικού πραξικοπήματος; Φυικά και όχι. Δεν υπάρχουν καλά και κακά πραξικοπήματα. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η κυβέρνηση Ερντογάν είναι μια νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση. Που έχει κάνει πολλές παράνομες και αντιδημοκρατικές πράξεις. Αυτό δεκτόν αλλά όπως και να το κάνουμε έχει τη λαϊκή στήριξη. Είναι πολιτικά νομιμοποιημένη.

Ήταν θετικό που βγήκε ο κόσμος στους δρόμους; Φυσικά και ήταν. Αν και το πλήθος αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από άντρες, αν και πολλοί ήταν φανατικοί ερντογανιστές, δε μπορούμε να τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι. Κατέβηκαν και άλλοι, που πολύ απλά δεν ήθελαν ξανά το Στρατό στην εξουσία.

Αν και το πραξικόπημα δεν απέτυχε χάρη στο λαό και τα σόσιαλ μίντια – όπως εντελώς βλακωδώς λέγεται ακόμα από πολλούς που περνιούνται για σοβαροί -, δε μπορούμε να μη θαυμάσουμε το γεγονός ότι οι Τούρκοι βγήκαν από τα σπίτια τους τη στιγμή που στους δρόμους κυκλοφορούσαν οπλισμένοι στρατιώτες, τανκς και ελικόπτερα που πυροβολούσαν κόσμο.

Εμείς θα κάναμε το ίδιο στη θέση τους;

Κάναμε το ίδιο το ’67;

Πρέπει ντε και καλά να πάρουμε το μέρος κάποιου; Όχι φυσικά. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι και κανείς δε μας ζήτησε να το κάνουμε. Δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο. Μεταξύ δύο χουντών δε διαλέγεις την καλύτερη γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει.

Το ιδανικό θα ήταν ο λαός της Τουρκίας – όπως και κάθε άλλος λαός – να πάρει την τύχη του στα χέρια του και να πει ΟΧΙ σε κάθε μορφή εξουσίας, εκτός της λαϊκής. Αλλά αυτα δε γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Ίσως να μη γίνονται και ποτέ.

Ο τουρκικός λαός είναι αυτός που είναι. Έχει έναν Ερντογάν που του υπόσχεται μια οικονομική δημοκρατία ευημερίας – πλαστής όπως θα ανακαλύψουμε στο κοντινό μέλλον , έχει γνωρίσει τεράστιες μεταβολές και αναταράξεις τα τελευταία χρόνια, συνεχώς σφυρηλατείται και κάνει τις επιλογές του.

Γενικά είναι πολύ εύκολο να κρίνεις και κουνάς το δάχτυλο πίσω από την άνεση μιας οθόνης, ενώ απέναντι κόσμος συνθλίβεται από ερπύστριες και οι δρόμοι έχουν πάρει φωτιά.

Κανείς δε μας απαγορεύει να έχουμε απόψεις και να τις εκφράζουμε. Αντιθέτως, είναι θετικό. Βοηθάει στη ζύμωση, τη δική μας και των άλλων.

Μας βάζει στη διαδικασία να σκεφτούμε και είναι σίγουρα πολύ πιο δημιουργικό από το να ανεβάζουμε κωλοσέλφι και να πήζουμε το timeline με ειδυλλιακά τοπία ελληνικών νησιών – που στην τελική δεν ενδιαφέρουν και κανέναν.

Μπορούμε να είμαστε εδώ, να κρίνουμε και να καταδικάζουμε τον Ερντογάν και κάθε άλλο «Ερντογάν» που τον στηρίζει – βλέπε ΕΕ και ΗΠΑ – αλλά μέχρι εκεί. Η στήριξη στρατιωτικών πραξικοπημάτων είναι πολιτική τύφλωση και εντελώς εκτός αριστερής λογικής.

Σε κάθε περίπτωση, ό,τι κι αν λέμε ή γράφουμε εμείς, ο τουρκικός λαός θα βρει το δρόμο του.

Εμείς να δούμε τι θα κάνουμε με τα χάλια μας.

(Ανήθικο δίδαγμα: Ήταν ίσως η πρώτη φορά που εκατομμύρια χρήστες των social media είχαν την ευκαιρία να παρακολουθούν και να σχολιάζουν live ένα ιστορικό γεγονός. Να συμμετέχουν κατά κάποιο τρόπο σε αυτό και να αγωνιούν για την τύχη των χαρακτήρων από την ασφάλεια του σπιτιού τους. Σαν να χαζεύουν αμερικανική σειρά. Ένα ρεαλιστικό Game of Thrones, ένα αληθινό House of Cards. To πρόωρο τέλος του πραξικοπήματος σκόρπισε στο διαδίκτυο και έντονη απογοήτευση. Ήταν σαν πρόωρη εκσπερμάτιση ενώ η ιντερνετική ηδονή χτυπούσε κόκκινο. Μια κορύφωση που κανείς δεν ήθελε τόσο γρήγορα. Από τα σχόλια που ακολούθησαν φάνηκε ότι αυτό δε συγχωρέθηκε ούτε στον Ερντογάν, ούτε στον τουρκικό λαό, ούτε στους πραξηκοπηματίες.)

Πηγή