Καμιά φορά αγναντεύω ψηλά και αναπτερώνονται οι ελπίδες μου. Με βλέπετε από ψηλά και περιμένετε. Το ξέρω. Σας νιώθω. Γι’αυτό και δεν θέλω να σας απογοητεύσω… Δεν θέλω να ντρέπομαι. Μου πήραν τα πάντα. Ακόμη και την αξιοπρέπεια μου. Σε ξεπουλάνε μπροστά στα μάτια μου. Σε πονάνε και σε διαμελίζουν χωρίς να μου δίνουν λόγο. Μαζί σου πονάω και αιμορραγώ και εγώ.. Και χάνομαι μέρα με τη μέρα…Μου κλέβουν κάθε δικαίωμα ζωής και ανθρωπιάς…Πατρίδα μου πες μου σε παρακαλώ..τι θέλουν από μας; Κοιτάω το απέραντο γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας και σε νιώθω μέσα στο αίμα μου, μέσα στην ψυχή μου.. Δεν είμαι ο Έλληνας που έχεις συνηθίσει. Έχω ένα πρόβλημα για κάθε σου λύση. Δε θέλω να ανήκω σε μια γενιά πτωμάτων, όλα τα σχέδια τα προκατασκευασμένα, που γίνανε για το καλό μου, χωρίς όμως να ρωτηθώ από κανένα. Δεν έχεις πατριδα μου άνοιξη χειμώνες και γιορτές, Όλες οι μέρες μοιάζουν καθημερινές. Δεν έχει κήπους κρεμαστούς και άλλα παρόμοια εφέ, Μόνο τρισάθλια υπόγεια που ο ήλιος δεν τα βλέπει ποτέ..Όλα τα βλέπει από πάνω ο Μεγάλος Αδελφός, η ηλιθιότητα έχει γίνει αυτοσκοπός..Τα εφηβικά σου όνειρα τα έχεις ξεπουλήσει, Χωρισμένοι σε κοπάδια πρόβατα, κουδούνια και βοσκοί..Δώστε μας την πατρίδα που συνέχεια ήρωες γεννά, Που σκοτώνουν την ελπιδα μας με πιστόλια πλαστικά…Αυτά τα υποκείμενα λησμονούν ότι ο μισθουλάκος τους είναι από το αίμα του Κολοκοτρώνη και του Νικηταρά που δεν διεκδίκησαν ούτε ένσημο. Μην απορείτε γιατί το κράτος είναι ανθελληνικό και απάνθρωπο. Ο Έλληνας δεν είναι τίτλος μισθοδοσίας αλλά αυθύπαρκτη υπερχρονική αυταξία. Τράβα και πέθανε αλλού κύριε. Για αυτή την πατρίδα πεθαίνουν μόνον οι Ανεκτίμητοι της ανθρωπότητας….

εγραψε το πιτσιρικι