Είναι ευχάριστο να παρατείνεται η ζωή του ανθρώπου με όμορφες ελπίδες , που με χαρά και αισιοδοξία γεμίζουν την ψυχή. Η ελπίδα η μόνη ευνοϊκή θεότητα που έμεινε ανάμεσα στους ανθρώπους. Οι άλλες μας έχουν εγκαταλείψει κι ανέβηκαν στον Όλυμπο…Παντα ο άνθρωπος, θα βλέπει το φως του ήλιου, και θα χαίρεται τα αγαθά της ελπίδας..
Χωρίς ελπίδα, θάρρος, και όραμα για το αύριο, ο αέρας τριγύρω σου μεταμορφώνεται. Γίνεται πιο σκληρός και παγερός. Διαπερνά τα πνευμόνια σου με ευκολία και γεμίζει όσες άρρυθμες ανάσες έχουν απομείνει με πόνο. Απλώνεις διστακτικά το βλέμμα σου στο χώρο χωρίς μεγάλες προσδοκίες και δυστυχώς επιβεβαιώνονται όλα όσα πλέον συνειδητά φοβάσαι. Τα γέρικα δέντρα του πάρκου έχουν πυκνώσει, το χώμα σε εμπλέκει με την λάσπη του, το φεγγάρι έχει απλά ατονήσει και οι σκιές… οι σκιές αναπαράγονται μεταξύ τους. Αυτές υπάρχουν παντού. Παίζεις με τις εικόνες της ματιάς σου. Κλείνεις γρήγορα τα βλέφαρα, τα ξανανοίγεις, τα κρατάς με δύναμη σφραγισμένα μέχρι να δακρύσεις, μήπως και εν τέλει όλο αυτό γίνει πιο διαυγές και απαλλαγείς. Όση ώρα αντέχεις να σταθείς πίσω από το σκότος της χαμένης ματιάς, φαντάζεσαι ότι όλα θα
προκύψουν αλλιώς και με την πρώτη ευκαιρία θα μπορέσεις να συρθείς, με όσα βήματα απομένουν, μακριά από εκεί… κι ας μην έχεις προσδιορίσει πού ακριβώς αιωρείσαι. Μόνο έτσι θα μπορέσεις να μην αφήσεις περαιτέρω ίχνη και να υπάρχεις αλλού χωρίς αυτές να ξέρουν… Όλα ίδια, όμως…όπως ακριβώς και πριν.. Άλλη μια μέρα γεμάτη απορίες και ερωτηματικά. Άλλη μια μέρα που με βρίσκει ακριβώς όπως με άφησε εχθές. Με ένα κενό μέσα μου. Ένα μεγάλο κενό που δε λέει να γεμίσει. Άραγε τι να το δημιουργεί; Οι φόβοι ή το πεπρωμένο μου; Είναι κάποιος φόβος που για να τον ξεπεράσω θα πρέπει να τον αντιμετωπίσω κατάματα ή μήπως το πεπρωμένο που ό,τι
και να κάνω δεν αλλάζει; Δε φοβάμαι να αντιμετωπίσω τίποτα κατάματα και αν
αυτό είναι το πεπρωμένο μου, εγώ δεν συμβιβάζομαι. Εγώ δε το δέχομαι, εγώ θα
το αλλάξω. Δε μου αξίζει, είναι άδικο. Πάντα ήμουν δίκαιος με όλους. Καιρός να
γίνω και με τον εαυτό μου. Σε γεμίζουν με ελπίδες όντα που διαχειρίζονται την
ζωή σου αλλά και τον δρόμο που θα πάρει ο εφιάλτης σου και είναι τόσο μεγάλη η
καταπόνησή σου που θέλεις να πιστέψεις ότι κάποιος από αυτούς θα σε βγάλει από
το τέλμα. Είναι φυσικό να θέλεις να πιστέψεις κάπου γιατί το ξέρουμε όλοι
μας πια ότι οι ανθρώπινες αντοχές είναι τεράστιες και εσύ δεν θέλεις να δεις που φθάνουν οι δικές σου. Δεν θέλεις να δεις τι μπορεί να αντέξουν ακόμα τα μάτια σου και η καρδιά σου. Ζήσε λοιπόν και την διορισμένη ελπίδα. Είναι και αυτό κομμάτι του παζλ. Είναι και αυτό ένα μέρος του σήριαλ που πρέπει να δούμε, θέλουμε δεν θέλουμε.
Αλλά να μην ξεχνάς ότι ζεις το χειρότερο..Με δάκρυα στα ματια φροντίζεις να τρέχεις ασταμάτητα, μέχρι να δεις μπροστά σου την άκρη του τούνελ.. αυτό το μικρό ξέφωτο που θα σε βγάλει από τη μανία που βιώνεις. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι είναι απαραίτητο να περάσεις κάθε νοητό όριο από την περιοχή τους, για να μην μπορούν να σε διεκδικήσουν.. Πάλεψε λοιπόν…

εγραψε το πιτσιρικι