Φοβάμαι πως μια μέρα θα κοιτάξω πίσω και δε θα δω τίποτα που να με κάνει να χαμογελάσω.
Φοβάμαι πως κάποτε τα δάκρυα θα σταματήσουν και το μόνο που θα μείνει είναι ένα κενό, ένα μεγάλο τίποτα από άδεια συναισθήματα.

Φοβάμαι πως κάποια μέρα θα σε ξεχάσω στ” αλήθεια, και θα με ξεχάσεις κι εσύ. Θα σταματήσω να μιλάω για σένα, να σε αναγνωρίζω στο πλήθος, να βλέπω τα μάτια σου σε ξένα πρόσωπα, να ακούω τη φωνή σου μέσα μου, να νιώθω το άρωμά σου στα πρωινά μου.

Φοβάμαι πως κάποια στιγμή δεν θα έχω άλλη αγάπη να δώσω, αλλά δεν θα υπάρχεικαι άλλη αγάπη να πάρω.

Φοβάμαι μήπως η παροδική θλίψη γίνει τρόπος ζωής, και ξέρω πως οι κακές συνήθειες δύσκολα ξεπερνιούνται (ή δεν ξεπερνιούνται ποτέ).

Φοβάμαι μήπως μια μέρα οι λέξεις μου στερεύσουν και βρεθώ να κοιτάζω ένα λευκό χαρτί χωρίς σκέψεις, χωρίς συναισθήματα, χωρίς μνήμη.

Φοβάμαι μήπως κάποτε πάψω να γελάω, να ερωτεύομαι, να αγαπώ, να ονειρεύομαι και νακάνω σχέδια για το μέλλον, γιατί νομίζω πως αν δεν γελάς, δεν ερωτεύεσαι, δεν κάνεις όνειρα για τη ζωή και σχέδια για να αλλάξεις τον κόσμο, είσαι ήδη νεκρός και ζεις σε μια αυταπάτη που μοιάζει με ζωή (μα δεν είναι …).

Φοβάμαι πως μια μέρα ο ήλιος θα είναι πιο λαμπερός από ποτέ, αλλά δε θα μπορώ να τρέξω στο δρόμο για να τον φτάσω. Πως τα τραγούδια δε θα με συγκινούν πια και δε θα ακούω τη ζωή μου μέσα από αυτά.

Φοβάμαι μήπως απογοητεύσω αυτούς που αγαπώ και με αγαπούν, μήπως απογοητεύσω τον εαυτό μου (για άλλη μια φορά …).

Φοβάμαι πως η ζωή τρέχει σα να βιάζεται να προλάβει κάτι.

Φοβάμαι μήπως μια μέρα κοιτάξω πίσω, και δεν έχω ζήσει τη ζωή που λαχταρούσα, που σχεδίαζα, που ονειρευόμουν.

Μα θα πάψω να φοβάμαι.

Από σήμερα.