Κάποιες φορές ξεχνάω γιατί σε αγαπώ.

Αναρωτιέμαι αλήθεια κι εγώ. Ξέρεις, πάνω στα νεύρα μου.
Εκείνες τις μέρες που είσαι ένα αναίσθητο γαϊδούρι. Τις μέρες που εγώ σου λέω καλημέρα και εσύ με αντιμετωπίζεις σα να σου πέταξα μεγάλη κατάρα.
Εκείνες που εσύ δε γουστάρεις τίποτα και κανέναν να κινείται γύρω σου.
Ανάποδε άνθρωπε.
Τότε που λες εγώ αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που με τραβάει πάνω σου. Γιατί κόλλησα και δε ξεκόλλησα. Τι κακό με βρήκε τελοσπάντων…

Φταίνε άραγε τα μάτια σου που λάμπουν τόσο;
Αλήθεια γαμώτο γιατί με κοιτάς έτσι;
Γιατί είναι τόσο υπέροχο το βλέμμα σου; Μια ματιά σου και ξεχνάω ακόμη και το όνομά μου.

Κλισέ θα μου πεις αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να στο περιγράψω καλύτερα. Φοβάμαι πως ίσως ξεφύγω και ξεπεράσω τα όρια. Τα μάτια σου, τα χείλη σου, το πρόσωπό σου ολόκληρο, μαγεία για εμένα. Εκεί κοιτώ και καμία σημασία δε δίνω μήπως με πάρουν χαμπάρι.

Και η φωνή σου. Αυτή που με έχει κάνει να ονειρευτώ και να κλάψω. Αυτή η φωνή που συνοδεύει τις καλύτερες και πιο ευτυχισμένες μου στιγμές. Η φωνή σου που υπόσχεται να κάνει πραγματικότητα τα όνειρά μας. Η φωνή σου να λέει καλημέρα. Η φωνή σου να γεμίζει τη σιωπηλή ζωή μου. Αυτή που μου κόβει την ανάσα. Γιατί φοβάμαι πως αν αναπνεύσω θα χαλάσω τη μαγική στιγμή που μου προσφέρεις.

Πηγή