«Είστε η αποτυχία μας. Η αποτυχία μας ως κοινωνίας, ως σχολείου, ως οικογένειας, ως δημοκρατίας.»

Οι λέξεις αυτές απευθύνονται στους αντιεξουσιαστές και επιλέχθηκαν – προσεκτικά φαντάζομαι – να συμπεριληφθούν στην ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου για την εισβολή των πρώτων στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης.

Μα πόση αγάπη για τον πλησίον πια;

Τόση που ξεχειλίζει από τα ράσα των παπάδων μαζί με τα χρυσαφικά και τις Μερσεντές.

Θα μου πείτε τώρα, τι μας νοιάζει τι λένε κάτι σαλεμένες μάγισσες – ζμπούτσα μας κιόλας – αλλά σε μια χριστιανοταλιμπανική χώρα, όπως η Ελλάδα, έχει κι αυτό την αξία του.

Αποτυχία λοιπόν οι αντιεξουσιαστές, σύμφωνα με την Εκκλησία, μιας κοινωνίας, ενός σχολείου, μιας οικογένειας και μιας δημοκρατίας που κατά τα άλλα δε σταματάνε να μετράνε επιτυχίες.

Κι επειδή αντιεξουσιαστής δήλωνε και ο Γιώργος Παπανδρέου, ας μη λέμε οι αντιεξουσιαστές.

Ας πούμε οι αναρχικοί. Γιατί αναρχικοί ήταν.

Aναρχικοί ήταν που μπήκαν στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης ως ένδειξη διαμαρυρίας για την εκκένωση και κατεδάφιση της κατάληψης του Ορφανοτροφείου που στέγαζε πρόσφυγες.

Aναρχικοί ήταν που οργάνωσαν τη γιγάντια συλλογή τροφίμων στο Σύνταγμα τον περασμένο χειμώνα.

Aναρχικοί ήταν που πέρσυ το καλοκαίρι φρόντιζαν τους πρόσφυγες που είχαν μαζευτεί στο Πεδίον του Άρεως.

Aναρχικοί ήταν που έστησαν στη Σκάλα Συκαμνιάς Λέσβου τον Πλάτανο και έσωσαν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους από τη θάλασσα.

Aναρχικοί ήταν που άνοιξαν τη Στέγη Προσφύγων και Μεταναστών στη Νοταρά, όπου βρήκαν προσωρινό καταφύγιο χιλιάδες άνθρωποι πριν το ταξίδι τους στην Ευρώπη και μέχρι να κλείσουν τα σύνορα.

Aναρχικοί είναι που έχουν ανοίξει κοντά στις 10 αυτοδιαχειριζόμενες δομές φιλοξενίας στην Αθήνα βάζοντας τα γυαλιά στην Κυβέρνηση για τη σωστή αντιμετώπιση του προσφυγικού.

Aναρχικοί ήταν που ξενυχτούσαν στην πλατεία Βικτώριας για να μην μπουκάρει η Αστυνομία.

Aναρχικοί ήταν που κινητοποίησαν μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας να σηκώσει την κωλάρα της από τον καναπέ και να ασχοληθεί με τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση της εποχής μας.

Όλα αυτά τα έκαναν οι αναρχικοί.

Οι «κουκουλοφόροι», οι «μπαχαλάκηδες», τα «θρασίμια» με το αλφάδι και τη μαυροκόκκινη στο χέρι.

Αλλά το ερώτημα δεν είναι τι έκαναν οι αναρχικοί.

Το ερώτημα είναι τι έκαναν οι άλλοι.

Τι έκανε η κοινωνία; Το σχολείο; Η οικογένεια; Η δημοκρατία;

Τι έκανε η Εκκλησία με τα χιλιάδες άδεια κτίρια και την περιουσία που έχει στην ιδιοκτησία της;

Τι έκανες εσύ;

Έκανες κάτι;

Κάνεις κάτι;

Δεν είμαι υπέρ των κορώνων περί ιστορικού χρέους που έχουμε να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες.

Αν κάποιος δε θέλει να βοηθήσει, δε θα νιώσει και ποτέ το χρέος να το κάνει, όσο ιστορικό κι αν χαρακτηρίζεται.

Ούτε πρόκειται να ντραπεί όταν μετά από 10 χρόνια τον ρωτήσουν τι έκανε κι αυτός απαντήσει ότι δεν έκανε απολύτως τίποτα, τη στιγμή που από δίπλα του περνούσαν 800.000 ξεριζωμένοι άνθρωποι.

Η αλληλεγγύη δεν είναι χρέος. Είναι ατομική επιλογή.

Πάντως, αν δεν έκανες κάτι, σου προτείνω να κάνεις και γρήγορα μάλιστα.

Και να το κάνεις με συνέπεια. Σαν να πρόκειται για τη δική σου ζωή.

Γιατί δεν αξίζει να περάσουμε από αυτή τη ζωή χωρίς να έχουμε προσπαθήσει να κάνουμε και τη ζωή των άλλων καλύτερη. Όχι όλων, αυτό είναι αδύνατον. Έστω ενός.

Γιατί όπως μας χρειάζεται τώρα αυτός, έτσι θα τον χρειαστούμε κάποτε κι εμείς.

Βοήθα λοιπόν μέχρι να χρειαστείς εσύ βοήθεια.

Όχι τους πρόσφυγες απαραίτητα. Δε χρειάζεται να ασχολούνται όλοι με τους πρόσφυγες.

Θες των παιδιών στην Αφρική; Των καρκινοπαθών; Των αδέσποτων; Των λευκών ρινόκερων;

Διαλέγεις και παίρνεις.

Όμως βοήθα.

Κάνε κάτι.

Πηγή